Doping? Ik wil het niet weten
Dit jaar volg ik de Giro d’Italia eigenlijk pas voor het eerst intensief. Voorgaande jaren las ik de uitslagen wel op Teletekst en pakte ik zo nu en dan een samenvatting mee van een bergetappe. Maar dit jaar heb ik vaak de mogelijkheid om ’s middags de televisie in te schakelen op Sporza om te genieten van de koers. De bergetappes zijn natuurlijk het interessantst, en dit weekend was het feest met drie aankomsten bergop. Verbazingwekkend vind ik het, zo snel als de renners tegen de bergen op kunnen fietsen.
Of hoef ik daar niet meer verbaasd om te zijn? De afgelopen jaren zijn er zo verschrikkelijk veel toprenners betrapt op doping. En zijn ze niet betrapt, dan geven ze het jaren na hun mooie prestaties zelf wel toe. Eén man is nog altijd niet betrapt, en geeft zelf ook niet toe doping te hebben gebruikt: Lance Armstrong. Niet geheel toevallig komt hij nu, tijdens een grote ronde, weer in opspraak. Oud-ploeggenoot Tyler Hamilton en, naar het schijnt, zelfs George Hincapie beweren nu dat ze Armstrong hebben zien gebruiken.
Wat moeten we met deze nieuwe informatie? Ikzelf kan er eigenlijk helemaal niets mee. Ik wil gewoon genieten van het wielrennen, en wil niet bij elke sterke demarrage denken aan doping. Enkele jaren geleden riepen m’n broer en ik bij de prestaties van Kohl, en later ook bij de demarrages van Ricco, nog voor de grap “doping!”, maar daar ben ik mee opgehouden. Op het moment zelf is het grappig, maar als het later waar blijkt te zijn, is het ineens een stuk minder leuk.
Armstrong staat voor mij zo ongeveer gelijk aan het begrip wielrennen. Ik ben nog vrij jong, en volg het fietsen eigenlijk vanaf het moment dat hij de Tour de France begon te domineren. Als Armstrong daadwerkelijk doping heeft gebruikt, kan mijn hele –passieve- wielerleven de prullenbak in. Immers, wat blijft er dan nog over? Vrijwel alle mannen die in de 7 Armstrong-jaren achter hem eindigden hebben doping gebruikt of zijn er ernstig mee in aanraking geweest. Denk hierbij aan de zaak-Fuentes. En ook in de Giro en Vuelta zijn er het afgelopen decennium weinig winnaars geweest die nog altijd clean heten te zijn.
Wat dat betreft is het misschien wel heel naïef om te denken dat Armstrong nooit heeft gebruikt. Als alle mannen die van hem verloren hebben, hebben gebruikt, hoe kan iemand zonder doping dan toch sterker zijn? Dat is geen realistisch beeld, en dat weet ik. Toch wil ik niet geloven dat Armstrong met behulp van verboden middelen de grootste Tour-renner ooit is geworden. Anders kan ik namelijk wel stoppen met het kijken naar wielrennen.
Mikel Nieve heeft zojuist de koninginnenrit in de Giro gewonnen. Doping? Alberto Contador gaat deze Giro winnen. Doping? Ik wil het niet eens meer weten. Ik wil gewoon weer met verbazing kijken naar de renners die zo machtig de bergen beklimmen.
