Wereldkampioen?
Mogen we de prestatie van de Oranje Leeuwinnen bagatelliseren? Voor mij voelt het in ieder geval in geen enkel opzicht zoals de zomer van 2010. Toen had ik zelfs een maand vrij genomen, zodat ik zo veel mogelijk van het toernooi kon zien. Voor de zekerheid had ik de dag na de WK-finale ook nog aan mijn vakantie vastgeplakt, voor het uiterst zeldzame geval dat ‘we’ de finale gingen halen. Een gouden zet, hoewel het natuurlijk eindigde met zilver.
Wat het nu anders maakt, dat heeft met verschillende dingen te maken. Allereerst, en daar kun je echt niet omheen volgens mij: het niveau van het voetbal is niet al te best. Een uitslag van 13-0 in de groepsfase vind ik daarin nog niet eens het meest bijzondere, want bij de mannen zien we zelfs in de halve finale wel eens een 7-1 voorbijkomen. Wat betreft het niveau bedoel ik vooral de vele fouten die in alle wedstrijden worden gemaakt, vaak door beide teams. De meest simpele passes over kleine afstanden gaan mis, en als de passes wel goed gaan gaat de aanname vaak mis. Mede daardoor ligt het tempo heel laag, en kan een redelijk goede ploeg als VS relatief simpel iedere westrijd winnend afsluiten.
Dat is volgens mij ook de belangrijkse reden dat de VS in de finale staat. Het basisniveau van hun is eigenlijk al hoger dan het topniveau van verschillende andere landen. Dat geldt voor Nederland niet. Wij staan in de finale door een beetje geluk met het schema, een strafschop tegen Japan waar je over kunt discussiëren (mijns inziens een terechte penalty: je hoeft niet met je armen zwaaiend naast je lichaam naar de bal te rennen), maar bij vlagen ook prima en degelijk voetbal op momenten dat de tegenstander (Zweden) er wel aardig doorheen zat.
Het voetbal van Oranje spreekt dus niet tot de verbeelding, wat niet helpt richting een evenaring van het 2010-gevoel. Niet dat Nederland toen briljant voetbalde, maar met de acties van een Sneijder en Robben en de goal van Van Bronckhorst waren er in ieder geval momenten om op het puntje van je stoel te zitten of zelfs op te springen en te juichen. Dat is me dit toernooi nog geen enkele keer gebeurd. Maar misschien is dat over een aantal jaar wel heel anders: het vrouwenvoetbal is nog relatief nieuw, natuurlijk worden er dan veel fouten gemaakt, en het gevoel erbij is ook anders. Tot dit toernooi had ik nog geen 10 speelsters van de Oranje Leeuwinnen kunnen noemen, terwijl de opstelling van de WK-finale in 2010 nog op mijn netvlies staat.
Maar uiteraard hoop ik dat er gewonnen wordt door Nederland vandaag. Al was het alleen maar wegens Megan Rapinoe, de aanvoerster van de Amerikaanse ploeg. Dat ze niet meezingt bij het volkslied: prima, eigen keus. Dat ze bij winst niet naar het Witte Huis en Donald Trump wil: zelf weten, als je politieke voorkeur (of afkeur) zo sterk is dat je dat niet ziet zitten. Wat ik echter niet vind kunnen, is dat je als aanvoerster van een sportploeg hardop uitspreekt dat je hoopt dat niemand van je ploeg op Trump gestemd heeft. Met 23 vrouwen in de selectie is de kans natuurlijk groot dat er wel een aantal bij zitten die op Trump hebben gestemd. In feite diskwalificeer je dan die teamgenoten, wat je als aanvoerster niet kunt doen vind ik. Moet je voorstellen dat Virgil van Dijk gaat roepen dat hij toch mag hopen dat niemand binnen de Oranje-selectie op Baudet, Wilders, Rutte, of wie dan ook heeft gestemd.
Het is en blijft een WK-finale in een mondiale sport. Mocht er vandaag gewonnen worden, dan is dat een unieke prestatie. Onvergelijkbaar met de WK-finale van 2010, maar dat hoeft ook helemaal niet. Ik zal mijn vrouw een plezier doen en niet meer spreken van ‘normaal voetbal’ als ik mannenvoetbal bedoel. En bij niet aangekomen simpele passes laat ik mijn commentaar wel achterwege: het zorgt ook voor open wedstrijden, waardoor het vrouwenvoetbal misschien wel een hogere amusementswaarde heeft. Het is misschien wel leuker om in een sport met een hoge amusementswaarde te winnen, dan na een dodelijk saaie wedstrijd en een strafschoppenserie te winnen.
