Zonder Messi
Nog vóór het eerste fluitsignaal was het eigenlijk al beslist: Bayern München zou zich gaan plaatsen voor de finale van de Champions League. Een voorsprong van 4 - 0 én geen Messi tegenover je, dat kon niet meer fout gaan. Spanning, zoals we toch nog even zagen bij Real Madrid - Borussia Dortmund een avond eerder, zat er dan ook geen moment in: 0 - 3. Een totaalscore van 0 - 7, ongekend voor het Barcelona van de afgelopen jaren. Dat wekte bij mij medelijden op.
Geen medelijden met Barça als geheel. Als je als ploeg zo afhankelijk bent van één speler, dan verdien je het misschien wel. En als je vooral investeert in aanvallende spelers, dan kan het achterin natuurlijk wel een keer fout gaan. Fàbregas, Villa, Sánchez, allemaal schitterende voetballers. En als het aanvallend goed functioneert bij Barça, dan is het fantastisch om naar te kijken. Maar zonder Messi functioneert het blijkbaar niet. Ze misten de verdedigende kwaliteiten om de aanvallen van Robben, Ribéry en Müller te stoppen.
Vooral de rol van linksback Adriano bij het openingsdoelpunt van Robben vond ik gisteravond schrijnend. Je weet dat Robben op rechts speelt, je weet dat hij naar binnen gaat en je weet dat hij dan zal proberen te schieten. Alleen je weet niet wanneer hij precies naar binnen gaat en wanneer hij zal schieten. Maar je weet dat het gebeurt. Dan mag je niet, zoals Adriano, het ook zo makkelijk laten gebeuren. Dreigen, bal naar binnen tikken en direct schieten. Dat was alles. Met zo’n verdediging heb ik geen medelijden met Barcelona.
Nee, ik had medelijden met maar één speler. En dan bedoel ik niet Messi, die het ook vast niet makkelijk had op de bank. Ik heb het over Andrés Iniesta. Verkozen tot beste speler van het EK in 2012, uitgeroepen tot beste speler op de Europese velden in 2012, maar ook hij kon het gisteravond niet doen. En dat verwijt ik hem absoluut niet. Iniesta is één van de allerbesten van deze generatie. Geef hem een bal, en hij zal er iets goeds mee doen. Een paar man passeren, de bal afschermen, afspelen naar een medespeler, hij doet het. Maar hij kan het niet alleen.
Messi kan dat soms wel. Maar Iniesta, en Xavi net zo, die hebben andere spelers nodig. Spelers die hun genialiteit zien en daarin mee kunnen gaan. Pique, Busquets, en alle anderen, die weten dat ze de bal bij Iniesta of Xavi moeten inleveren. Die doen er wel wat mee, en die weten dan vaak Messi te bereiken. Gisteravond kon het niet. Robben scoorde, op een ongekend doorzichtige wijze. Toen werd Xavi eruit gehaald. Immers: het was toch voorbij. Iniesta was de enige van de grote drie die nog even moest blijven staan. Tien minuten later mocht ook hij naar de kant. Dat moeten de langste en verschrikkelijkste tien minuten van zijn leven zijn geweest. Ik had medelijden, met Andrés Iniesta.
