Marktvergroting
Momenteel is er binnen de game-industrie een toverwoord dat over ieders lippen komt: marktvergroting. Marktvergroting valt het beste te omschrijven als een hogere omzet halen door je producten te verkopen aan consumenten die niet tot je oorspronkelijke doelgroep behoren. Binnen de game-industrie betekent dit games ontwikkelen voor mensen die normaal gesproken geen games spelen. Nintendo lijkt hier met de DS en de Wii tot nu toe het beste in te slagen. Maar ook Sony en Microsoft nemen stappen op dit terrein. Maar betekent dit nu dat wij, de serieuzere gamers, straks niks meer te gamen hebben?
Consumenten hebben een sterk gevoel van waarde ten aanzien van games, en daarbij ook nog een rigide verwachtingspatroon. Games mogen niet te sterk in prijs stijgen (de recente next-gen prijsstijging van 10 euro was al behoorlijk omstreden) maar moeten wel volledig gebruik maken van de mogelijkheden van de nieuwste consoles. De mooiste game op die console is daarbij de benchmark. Budgetten die gelijk staan aan die van een Hollywood-blockbuster zijn tegenwoordig meer regel dan uitzondering. En dan komt er ook nog een flink bedrag aan marketing bij kijken, want een game moet natuurlijk wel gepromoot worden wil deze aanslaan bij het grote publiek. Vergelijk het maar met de situatie waarin filmstudio's alleen nog maar films als The Matrix zouden produceren, maar dat de prijs van een bioscoopkaartje nog steeds hetzelfde zou zijn als in 1930. Eigenlijk is het streven om de markt te vergroten dus een hele gezonde. Door meer eenheden te verkopen, worden de kosten meer verspreid en kan de verkoopprijs per stuk gelijk blijven. Zou men hier niet in slagen dan zouden games onherroepelijk stukken duurder worden. Maar hoe denken ontwikkelaars en uitgevers nu die marktvergroting te realiseren?
Zoals gezegd is het doel van marktvergroting mensen bereiken die normaal geen games kopen en spelen. Dit zijn grof gezegd ouderen en vrouwen. De meest luie manier om vrouwen te benaderen is de kleur van een console te veranderen. "We willen meer vrouwen benaderen. Vrouwen houden van roze. We maken een roze versie van onze console. Klaar." Maar ik betwijfel of hier meer exemplaren van GTA of God of War mee verkocht zijn. Mijn vriendin was al verslaafd geraakt aan de DS voordat de roze versie uitkwam. Toen ze zelf een DS wilde heeft ze wel een roze gekocht, maar alleen omdat ze de keuze had. De kleur gaf niet de doorslag om er eentje aan te schaffen. Zelf al zou dit toch een effectief middel zijn, hoe wil men de oudere gamers dan bereiken? Exemplaren met een motief van beukenhout of een Schots ruitje? Dit laat zien dat er geen simpele oplossingen zijn. Wil men een groter publiek bereiken dan zullen gameontwikkelaars de inhoud van games moeten aanpassen aan de wensen van anderen doelgroepen. En wat zijn die wensen nu?
De belangrijkste wens lijkt te zijn dat alles eenvoudiger moet. Weg met dikke handleidingen en ingewikkelde controllers. Ook hebben deze mensen geen zin om veel tijd in een spel te steken om deze onder de knie te krijgen. Binnen vijf minuten moet men het doorhebben. Nintendo lijkt deze wensen het best te hebben gehoord. Zowel de DS als de Wii zijn makkelijk en intuïtief te bedienen. De games zijn in het algemeen makkelijk en erg kleurrijk. Geen lange tutorials of dikke handleidingen, gewoon starten en spelen. Nintendo kan natuurlijk putten uit ervaring uit het verleden. Zo is de GBA nog steeds enorm populair ondanks dat de gamejournalistiek er nauwelijks aandacht aan besteedt. Al die Barbie- en Paardenpijpspellen verkopen nog steeds als warme broodjes. Worden de Mediamarkten en Free Record Shops bevolkt door pubers en wannabee gangsters die de demopods bezetten en af en toe een game bij elkaar sparen of jatten, je kunt geen Intertoys of Bart Smit binnenlopen of er zitten kleine kinderen bij de handheld afdeling te zeuren om Barbie does Dallas. En de ouders geven meestal toe. Sony heeft ook successen geboekt met games als Singstar en de Eyetoy. Little Big Planet en het Second Life-achtige Home lijken nieuwe pogingen om een breder publiek aan te spreken. Microsoft lijkt de boot te hebben gemist, op wat simpele spellen op Xbox Live Arcade na hebben ze nog weinig laten zien. Viva Pinata is geflopt, en van de belofte van Virtua Girl die virtueel T-shirts kan ontwerpen en verkopen aan mensen die Tony Hawk spelen is weinig terecht gekomen.
Willen ontwikkelaars een zo groot mogelijk publiek aanspreken, dan zullen ze dus hun games moeten aanpassen. Een game als Gears of War is natuurlijk geweldig en verkoopt ook erg goed. Maar qua aantallen verbleekt het nog steeds bij een Brain Age, een Nintendogs of een Animal Crossing. En waar Epic jaren met veel mensen jaren bezig is, draait Nintendo een simpele game als Brain Age met twaalf man en een paardenkop in één maand in elkaar (bij wijze van spreken). Tekenend hiervoor is het nieuwsbericht dat recentelijk verscheen waarin Square-Enix aankondigde om Dragon Quest IX op de Nintendo DS uit te gaan brengen. In het westen leidde dit bericht tot weinig animo, maar in Japan sloeg dit nieuws in als een bom. Je zou het kunnen vergelijken wanneer Rockstar zou aankondigen om GTA IV exclusief op de handheld van Nintendo uit te brengen. De algemene verwachting was dat het negende deel op de PlayStation 3 zou verschijnen. Maar blijkbaar is Square-Enix geschrokken van de hoge ontwikkelkosten en de geringe aantallen die tot nu toe van deze console worden verkocht. Veiliger is de DS-markt met alleen al in Japan miljoenen gebruikers. Gegarandeerde hoge verkopen tegen veel lagere ontwikkelkosten! Het is alsof er een pinautomaat in je directiekamer staat die gratis geld uitdeelt.
Kenmerkend voor games die voor een breder publiek zijn ontworpen is dat de diepgang helaas ver te zoeken is. Door de gameplay te vereenvoudigen bestaan zulke spellen meestal uit niet meer dan een serie mini-games. Leuk voor mensen die tevreden zijn met Brain Age en Nintendogs. Maar gamers die houden van een wat epischere ervaring of een fikse uitdaging blijven teleurgesteld achter. Misschien is het maar goed dat Nintendo, en in mindere mate Sony, steeds populairder worden bij niet-gamers. Voor de oorspronkelijke doelgroep, de serieuzere gamers is er namelijk nog een partij hard aan het werk: Microsoft. Tot en met november komt er elke maand een goede titel uit. En geen simpele games met frisse kleuren een vrolijke muziekjes. Nee, games als Forza 2, Halo 3 en Mass Effect laten het hart van deze oude gamer sneller kloppen. En meer games aan je huidige doelgroep verkopen is ook een manier om de kosten te spreiden. En gezien de line-up van Microsoft voor de rest van 2007 en 2008 gaat dit zeker lukken.
