Zonde van de schijt
Een café op zondag. Het is een gewoonte geworden. Zoals naar de kerk gaan dat ook is. Iedereen zit er, even luisteren naar de dominee, en dan verder de kroeg in. Weet je? Dat hele gebeuren leidt soms tot best diepe discussies. Walther en Bart zaten na te genieten met een pintje. Geen van beiden had een echte kater, maar na de bijeenkomst van de canavalsvereniging gisteren nuchter naar huis was ook niet gelukt."Met een biertje erbij is het goed bijkomen. Mooie preek trouwens, vanochtend." Walther was vrij serieus in zijn beleving van religie. Zeker op zondag.
"Volgens mij zou mijn dat ook wel lukken," zei Bart toen hij een grote slok van zijn bier nam, "dat hele verhaal in 10 minuten, ik pers dat eruit als poep."
"Religie en uitwerpselen!" Walther lachte, hij voelde een mooie conclusie aankomen.
"Beiden zijn doorslikken, verteren en uitschijten." Bart stak een sigaret op en liet de gedachte door zijn hoofd rollen.
"Hmm ..." Bromde Walther, "ik dacht altijd dat je religie als leidraad voor je leven kon gebruiken, en dat voedsel een enabler is."
"Kán."
"Ik zou voedsel nauwelijks spiritueel willen noemen." Walther keek naar zijn glas.
"Maar," Bart stond op om een nieuw rondje te halen, "schijten wel. Ik ben zo terug." Hij liep door de redelijk gevulde dorpskroeg naar de toiletten en keerde niet veel later terug met twee pinten voor hem en zijn gesprekspartner.
"Weet je," in de tijd dat Bart weg was had Walther kunnen nadenken over de stelling die hem net gegeven was, "in dat geval kan je schijten zien als het zingen van een mooie religieuze hymne, of wat die hummende monniken doen."
"Eerst opnemen, en dan uitwerpen." Het was een spannende gedachte.
"Ik zie schijten meer als het uitpoepen van zonde." Na een grote slok bier ging Bart verder. "Vooral op zondagochtend, wanneer je poep vies nattig en lichtbruin is en naar bier ruikt."
"Ah, ja, als je op de plee zit, en braakneigingen krijgt van je eigen lucht?"
"Exact!"
"Oké, en hoe zit het dan met het innemen van voedsel?"
Bart klaarde op. Dat is als het verkrijgen van Gods zegen. Zeker als het lekker voedsel is! Hij is 't immers, Die over 't al beschikt!"
"Dus Gods zegen wordt een zonde?" Vroeg Walther, toen hij opstond om nog een rondje glazen te vullen.
Bart zat aan tafel te kijken naar zijn vriend aan de bar. Het was weer een goede zondag. Hij genoot van de warmte en de pratende mensen in het café. Buiten was het guur en binnen veilig. Zijn spannende gesprek was voor hem een filosofische uitlaatklep. Met Walther kon hij sparren over de diepere dingen des levens. Zijn ei, wat hij op zijn werk niet kwijt kon. Toen Walther de glazen neer zette, ging Bart verder met de conversatie.
"Kijk, de mensch is zondig! Die verteert het en zodoende komt alles wat God er zo goedbedoeld instopt weer zondig uit." Bart was op dreef, hij keek Walther aan en ging verder. "Zo komen we tot de conclusie dat het paradijs het paradijs was omdat je er nooit hoefde te kakken."
"Lijkt me een fijne conclusie op de zondag." Walther was onder de indruk. Ineens ging ook hem een helder, filosofisch licht op. "En het is maar goed ook dat Eva niet hoefde te kakken, want anders had Adam niet telkens zijn leuter in haar bruine ster geduwd. Wc-papier was er niet, nergens in de bijbel te lezen dat het bestond toen. En had hij zijn toevlucht moeten nemen tot Eva's droge muts, geilheid bestond immers ook niet. En dan was het Aards paradijs een crèche geworden waar zelfs de slang uit was weggevlucht."
"Goed punt, Walther," met een instemmende knik vervolgde Bart, "daarnaast had God ook in het paradijs al altijd wat te zeiken. Daar kunnen we sinds de zondeval lekker schijt aan hebben!"
"Juist! De lieve God heeft het zelf zo gewild." Walther wilde verder gaan. Met een blik legde Bart hem het zwijgen op. De dominee kwam binnen. Het geroezemoes in de kroeg werd wat minder luid. Bart en Walther hielden hun blasfemie op tot de volgende keer. Net als bij kak moet ook een onvertogen woord over je eigen godsdienst niet te lang binnen blijven. Gelukkig voor deze twee vrienden was het elke week zondag.
