Penvriendin
Met een mengeling van walging, afkeer en plaatsvervangende schaamte kijk ik naar de zoveelste wanhopige poging van een "Hyver" om de buitenwereld te laten ruiken aan de beerput van zijn ziel. In een wereld waar iedereen blogt, en een praatje bij de slager not-done is, acht elke blogger zich een kunstenaar met woorden. Te doorzichtige pogingen van jonge mannen om mysterieus, belezen, intelligent, maar vooral diepzinnig over te komen. Dit allemaal in het kader van de heersende metroseksuele moraal. De überseksueel schijnt in te zijn, maar even intellectueel doen op je vrije avond, omdat de kroeg nooit gezellig is op dinsdag en het nog te vroeg is om je in een halflege discotheek vol te gooien met shooters, kan vast geen kwaad. Baat het niet, dan schaadt het niet. De rode draad in je verhaal is eigenlijk niets anders dan een idee wat zich in je geest ontsproot aan de vijf moeilijkste woorden die je kon vinden in het online woordenboek van vandale.nl. Op basis hiervan begin je aan je vermeend literair verantwoord prakje hutspot. Inspiratieloos als je bent bedenkt je waar je, metroseksueel als je bent, nog meer indruk mee kan maken op de vrouwtjes. Weet je wat, je kijkt gewoon even op haar Hyves-profiel wat haar hobby's zijn. Hmmm, winkelen, kan ik niet zo veel mee. Dansen, ook al niet specifiek genoeg... shit. Dan zelf maar even een extravagante hobby bedenken waarmee ik mezelf in ieder geval profileer als minder oppervlakkig dan dat ik in werkelijkheid ben. Ik hoef helemaal niets met deze vermeende hobby te doen zolang ik me maar inlees. Ik moet met referenties kunnen komen, mocht ik eens iemand tegenkomen die daadwerkelijk zo suf is de nog te bedenken elitaire hobby daadwerkelijk te beoefenen. Elke hobby werkt eigenlijk, zolang je je maar onderscheidt van de rest. Met de rest bedoel ik natuurlijk het minder belezen, niet met moeilijke woorden bloggende mannelijke plebs, dat bijvoorbeeld geen zin heeft om naar vrouwengezeur te luisteren, of wel een leuke hobby heeft waar ze zich op een kinderlijke manier door in beslag laten nemen.
Over vrouwelijke bloggers heb ik minder te zeggen. Met respect lees ik elk "stuk" wat ze schrijven, en concludeer elke keer dat het weer beter is dan het vorige, en dat is niet omdat hun vorige uiteenzettingen hun doel voorbij schoten, puur omdat ik met mijn kennersoog zie dat ze vooruitgang boeken, en dat hun kont op de foto oogt als een maatje 36, maar dat doet er natuurlijk minder toe. Om niet als aanbidder over te komen maar vooral als een mysterieuze man die met een kritische blik leest en niet met een geile blik, schrijf ik er nog een nietszeggende stukje commentaar onder, net niet kritisch genoeg om de vrouw in kwestie op de teentjes te trappen. Ze zal zich gevleid voelen door deze geveinsde interesse. Nee, zonder dollen, ik lees de blogjes van mijn digitale penvriendin graag. Wat zo fijn is, is dat ze over zulke uiteenlopende onderwerpen schrijft. Ze liet doorschemeren dat ze bang was mijn interesse te verliezen als ze haar stukken niet zou laten aansluiten op mijn gebied van interesse. Ik maakte duidelijk dat ik in mijn tijd in Japan als vervent ninjitsu-beoefenaar, naast mijn cursussen filosofie, en zijspoor Gregoriaanse zangkunst (ik kon zo snel geen andere geschiktere fictieve hobby voor haar bedenken), altijd tijd overhield en dan graag als een spons alle informatie opzoog uit elk willekeurig boek dat ik maar in handen kon krijgen. Dit om te illustreren dat een breed scala aan interesses helemaal mijn pakkie-an was. Behalve deze korte blik die ik haar gunde in mijn verleden houd ik natuurlijk de digitale kaken op elkaar, en ook emotie toon ik nooit. Nou ja, eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik net dat beetje emotie door laat schemeren, zodat te zien is dat ik een complexe man ben die hulpbehoevend is, maar dat dit slecht te zien is doordat het zich in de verhullende schaduw van mijn quasi-mannelijkheid bevindt. Het moet duidelijk zijn dat ik een masker draag, maar ook weer niet te duidelijk en dramatisch gebracht worden want mijn echte masker moet ik weten te verbergen. Instinctief begint het vrouwelijk luisterend oor zich dan te spitsen, klaar om alles te horen. Het zorginstict wordt geprikkeld, een onbedwingbare drang tot het geven van liefde wordt gestimuleerd. Het is net seksuele drift. Ze zullen zich in alle mogelijke bochten wringen om die vrouw te mogen zijn die wel een blik mag werpen op je complexe naakte ziel, zich niet realiserend dat dit natuurlijk een illusie is.
Voorlopig kijk óók ik geïnteresseerd, zeg ik op de juiste momenten ja, laat getimede stiltes vallen en beaam bij elk wissewasje dat de willekeurige trut in kwestie zich inderdaad sletterig kleedt. Beter dit dan dat ik met mijn gebrek aan empathie daadwerkelijk moet proberen de onbenullige redenen van het conflict te doorgronden. Ook maak ik een opmerking over haar nieuwe broek. Ook mannen zien dat, wij vinden het alleen niet interessant genoeg om over te praten. Weinig is eigenlijk interessant genoeg om over te praten, zeker als je bier hebt. Ik drink al vier maanden geen druppel meer. Resultaat is dat ik begin te bloggen. Het lijkt wel een ziekte, het zal de ontwenning wel zijn.
Over een paar duizend jaar wordt het vast wel weer makkelijker, dan kunnen we gewoon weer de knots pakken en de vrouwen aan het haar naar de grot slepen, en dit alles zonder daarbij te communiceren op een manier waarbij elk restje mannelijkheid in je constant bezig is zich te proberen vrij te vechten, terwijl je er ondanks alles een gespreksstimulerende glimlach uitperst. Misschien is de kroeg beter in plaats van de grot. Het voordeel is dat wij het nog beter hebben bekeken dan de Neanderthaler, want één ding is zeker: als we in de grot zijn wordt er niet gepraat, en staat de TV steevast op een verre bloedverwant van wat ooit Studio Sport was.
M.Luna
