Denkbeeld
Bij het koffieapparaat stond een moslima. "Wat een kutapparaat." Ze gaf er een klap op met de vlakke hand. Ik dacht: Jezus. Dat is leuk. Een vloekende moslim. Toen ze zich omdraaide, keek ze me bijna verontschuldigend aan. Haar reebruine ogen, haar donkere wenkbrauwen. Een mooie moslima in een strakke spijkerbroek. Ook nog dressed to kill.
Ik dacht aan Geert Wilders. Dat is het gekke met Geert Wilders. Je ziet een moslim en je denkt aan Mozart. Ik vond mezelf verwarrend. Ik zie in feite gewoon een vrouw. Maar toch zie ik een moslim en dan spoken er ineens hele andere beelden door mijn hoofd. Alsof ze iets anders is dan ze is, namelijk een mens. Ze krijgt hetzelfde loonstrookje. Ziet dezelfde dingen. Drinkt dezelfde koffie en vindt het ook nog een kutapparaat, omdat het ding niet deed wat zij verlangde.
Denkt zij ook: eigenlijk ben jij Geert Wilders? Jullie allemaal. Jullie haten ons allemaal. En dus wilde ik vertellen dat ik Geert Wilders niet was. Dat we niet allemaal paranoïde zijn. Dat er ook mensen zijn die haar godsdienst gewoon als haar godsdienst beoordelen.
Waarom dacht ik eigenlijk aan godsdienst? Waarom dacht ik niet gewoon aan koffie. Aan koffieautomaten? Of gewoon aan een mooie vrouw?
Het debat over de islam is ontspoord. In Nederland zijn we helemaal gek geworden. De ene uitspraak is nog idioter dan de ander. Op de website van de PvdA Amsterdam, waar ik af en toe enige nuance probeer aan te brengen, ben ik inmiddels het schoothondje van de islamisten. Het is wij tegen zij. Zij zijn de moslims. En wie niet tegen ze is, is voor ze. Zo gaat de discussie. Ook als je over internet surft, kom je de meest bizarre aannames en de meest idiote discussies tegen. De generalisaties zijn niet van de lucht. Zelfs iets als "er zijn ook goede moslims" kan er niet meer vanaf. Het is oorlog. Zoveel is duidelijk. En in de oorlog zijn er maar twee kampen.
Allemaal blank tegen blank. Er is -bijna- geen moslim die eraan meedoet. En terecht. Het gaat namelijk meer over de witte angst, dan over de islam. Dat wil nog niet zeggen dat er geen misstanden binnen de islamitische cultuur zijn. Integendeel. Er is veel mis. Er moet veel gebeuren. Er moet veel gedebatteerd worden en er moeten harde noten gekraakt worden. Absoluut. Een lange weg is er te gaan. Maar er is een verschil tussen de vinger ergens tussen krijgen en wijzen. Een verschil tussen schreeuwen en praten. Een verschil tussen oorlogvoeren en voetballen.
Het meisje lachte nu. Een verleidelijke lach. In haar linkerwang lag een kuiltje lieflijk te liggen.
Ze had één koffie en één thee in haar handen en liep heupwiegend weg. Ik kon het niet helpen dat mijn ogen met haar mee liepen, in cadans. Zo erg dat ik niet eens hoorde dat mijn collega me voor de tweede keer vroeg wat ik in mijn koffie wilde.
