Zwarte sneeuw
Het sneeuwt in Nederland, maar dan lokaal en erg selectief. Een allochtoon die goed meedoet in de maatschappij raakt ondergesneeuwd door de angst die tegenwoordig in dit land rondwaart jegens etnische minderheden. Dit jaar vroegen medestudenten mij op de Hogeschool in Zwolle of ik in een achterstandswijk woonde, en waarom ik nooit tijdens een schooldag bad. Het idee dat de ‘zwartkop’ ook uit een welgesteld libertijns gezin kan komen en zélfs een agnost kan zijn, past totaal niet in het belevingswereldje van de intellectuele elite van de toekomst, althans, de groep waarvan men verwacht dat ze die zal worden.
Maar in een land waar zich zoveel kleingeestigheid post heeft gevat en het dagelijkse leven gedomineerd wordt door angst en cynisme, wens ik mijn kinderen niet groot te brengen - zelfs niet als ik met een autochtoon zou trouwen. Het grote euvel zit hem misschien wel in dit voornemen. Geletterde (etnische) minderheden hebben dadelijk niets meer te zoeken in een Nederland waar volkeren en individuen worden getoetst op hun uiterlijke voorkomen en de berichtgevingen in de media, terwijl zij in werkelijkheid wel over de benodigde capaciteiten beschikken om topfuncties in het bedrijfsleven en/of bij te overheid uit te oefenen. De Nederlandse staat investeert in deze mensen, om ze vervolgens te zien vertrekken naar het buitenland, een plek waar ze wél met open armen worden onthaald vanwege de kennis
die ze bezitten.
De media zijn altijd een makkelijke prooi om aan te vallen en zouden niet als hoofdschuldige moeten worden aangewezen; het is de ‘jabroer-mentaliteit’ waaraan het volk mank gaat. Onderbuikgevoelens worden gevoed door krachttaal van vooraanstaande personen en door de geëxalteerde aandacht van populistische media voor futiele zaken. Vele zijriviertjes van stemmingmakerij en opruiing die uitmonden in een zee van bevooroordeling, onbegrip en angst zijn debet - niet op de laatste plaats mag je politici het verwijt maken verantwoordelijk te zijn voor de stigmatisering van hele groeperingen.
Geert Wilders laat een legitiem geluid horen en stelt hoognodige zaken aan de kaak maar verzuimt jammerlijk om nuances aan te brengen in zijn verhaal en negeert een grote groep allochtonen die wel geassimileerd is en weinig tot geen affiniteit heeft met zijn immer gevreesde islam. Daar ondervindt dit collectief hinder van. Populisme is een strijdmiddel, en de Limburger speelt goed in op het onvermogen van gekrenkte Nederlanders die niet kunnen prikken door de demagogische betoogtrant van zijn relazen, maar zou niet de moloch moeten zijn die de perspectieven van anderen in een land vermoeilijkt.
Wat moet een drijfveer vormen voor de academische allochtoon met een asgrauwe hemel in het vooruitzicht? Het toekomstbeeld wordt met de dag somberder en het opboksen tegen de vooringenomenheid is haast een ondoenlijke klus geworden. Problemen zijn er wel degelijk, oorzaken zijn aanwijsbaar, maar de ratio lijkt plaats te hebben gemaakt voor een eretische angstvalligheid.
De vrijgeestigheid van vroeger is vervangen door een welig tierende angst die zijn bestaanrecht baseert op velerlei voorgekauwde sofismen van belanghebbende mensen en instanties. Een ooit gewiekst en calvinistisch volk is omgevormd tot een bangelijk gezelschap dat bezig is om de goed functionerende etnische minderheden weg te jagen naar andere oorden. Het is ironisch, de vrees voor vreemde groeperingen is een zeef die juist de rotte appels sterkt en het land zuivert van voorbeeldfiguren die veel kunnen betekenen voor deze zieltogende samenleving. Er is eeuwige sneeuw in Nederland, zwarte sneeuw.
Özcan Akyol
