Dat Nooit Meer
Zesenvijftig jaar geleden werd het na afloop massaal door iedere natie verkondigd. De Tweede Wereldoorlog was afgelopen, en de wereld likte haar wonden. De terreur van de laatste jaren had diepe wonden geslagen in de wereldeconomie, en de menselijke slachtoffers waren niet meer te tellen.
De welvaart van de 20e eeuw is gebouwd op een verleden van oorlog en conflicten. Maar nu was de hele wereld het eens.
Dat nooit meer.
In de zesenvijftig jaar die volgden hebben we gezien waar een wereldwijde uitspraak tot kan leiden. Er werden verdragen opgesteld, afspraken gemaakt, landen verdeeld, en gezinnen gescheiden, en dat allemaal in het kader van wereldvrede.
Dat nooit meer.
De illusie heeft niet lang stand kunnen houden. Al snel was het mis in Indonesie, waar Nederland schandalige Politionele acties uitvoerde, in Vietnam ging het verkeerd, Frankrijk en later Amerika hebben daar hun grote internationale aanzien deels moeten inleveren.
Rusland had zijn eigen Vietnam, genaamd Afghanistan. In Cambodja elimineerde de Rode Khmer een comlete bevolkingsgroep. Argentinie en Groot Britannie vochten om de Falklands, in Panama was er een conflict. Pakistan en India vochten (en vechten) om Kashmir. China bakkeleit om Nepal. In Afrika was er de ene na de andere oorlog, niet alleen tussen naties, maar ook onderlinge, verscheurende burgeroorlogen. En dit alles onder de voortdurende dreiging van de Koude Oorlog.
Israel en Iran, Libanon, Jordanie, en Egypte vochten om het Heilige Land. Joegoslavie werd uiteen gereten door een verwoestende burgeroorlog die een generatie verscheurde, en vrienden tegen elkaar opzette. Irak viel Koeweit binnen, en Amerika en de meeste andere landen sprongen voor het kleine, maar rijke oliestaatje op de bres.
Dat nooit meer.
Israel en de Arabische wereld staan nog steeds op voet van oorlog met elkaar, de ETA is in Spanje druk bezig met op gewelddadige manier een seperatie af te dwingen. In Noord-Ierland vechten IRA militanten tegen de Engelsen en hun eigen landgenoten. Macedonie is nog steeds een beerput van oorlog en verdriet onder de nabestaanden.
Dat nooit meer.
Hoelang zal het nog goed gaan?
Hoelang zal het nog duren voordat de mensheid zichzelf vernietigd in het grote vuur van geweld?
Er worden conferenties belegd om de milieuvervuiling terug te dringen, er zijn handels afspraken, de Euro komt er, bewapeningsafspraken gemaakt, maar heeft het allemaal wel zin?
Dat nooit meer.
Het lijkt mij zo dat de meeste mensen nu al zijn vergeten dat zesenvijftig jaar geleden iedereen het hiermee eens was. Iedereen staat nu alleen nog maar op de bres voor het eigen grote egoisme, en de kinderen van nu zullen naar alle waarschijnlijkheid in dezelfde neerwaartse spiraal van geweld, wantrouwen, en onbegrip belanden.
Het word tijd dat er eens goed gekeken gaat worden naar de gewelddadige geschiedenis van de mensheid, en dat er maar vlug beslist mag worden dat de mensheid inmiddels volwassen zou moeten zijn, en niet langer moet vechten als twee pubers die elkaar geen gelijk willen geven.
Dat...
Nooit...
Meer...
