Is voetbal nog wel oorlog?
Vooral Lazio stal mijn hart tijdens die wedstrijd, terwijl ik normaal nogal afkerig ben om de wat poenerige ploeg die merendeels uit niet-Italianen bestaat, en een bijzonder racistische aanhang heeft. Met eindelijk hard voetbal, on the edge zogezegd, speelde Lazio de Madrilenen het eerste half uur volledig uit het normaal zo vloeiende spel. Helaas voor Lazio won Real de wedstrijd onverdiend met drie tegen twee.
De dag erna (want de Champions League is inmiddels een overkill die verspreid is over twee dagen in de week) speelde Manchester United tegen valencia (als ik me niet vergis). Het feit dat ik al niet zeker weet tegen wie de Macunians speelden zegt al genoeg over het niveau van de wedstrijd. Ik verwachtte veel, maar kreeg bitter weinig voorgeschoteld.
Waar ik lange, soepele rushes verwachtte van Ryan Giggs, en strakke, effectvolle passes van David Beckham, kreeg ik een gezapig "laten we op 0 - 0 spelen" wedstrijd voorgeschoteld. Het alom geroemde Engelse voetbal, dat volgens de overlevering bol staat van harde, felle duels, en tomeloze inzet, faalde op alle fronten. Een beetje teleurgesteld zette ik na de langdradige 90 minuten de televisie maar uit.
Het commentaar na beide wedstrijden zei naar mijn idee genoeg. Volgens Man United manager Sir Alex Fergusson was het een nuttig, en vooral slim verdiend punt. Ik wilde de goede man bijna door de televisie heentrekken en in de kleedkamer van de Lazio spelers donderen, en hem maar eens aan hen laten uitleggen dat inzet en strijd nergens meer voor nodig zijn. Respect voor de tegenstander was heel ver te zoeken bij deze man, die Manchester al jaren aan de top houdt, en nu toch wel een beetje een soort van arrogantie over zich heen krijgt. Tegen PSV werd het zogenaamde lid al hard op zijn neus gedrukt, en verloor hij verdiend, van een bijzonder goed spelend PSV.
Ik begin zo langzamerhand het idee te krijgen dat voetbal alleen nog maar om inkomsten draait, en niet meer om de schoonheid van het spel. Ik heb hier twee voorbeelden gegeven. Een voorbeeld van een zeer goede wedstrijd, en een van een heel slechte. In dit geval had ik de laatste kunnen vervangen door vele andere wedstrijden die tegenwoordig op de televisie uitgezonden worden, maar voor het eerste voorbeeld zou ik echt heel goed moeten zoeken om een vergelijkbare match te kunnen aanwijzen. Het rekenen lijkt een trend, het resultaat telt, en voor schoonheid en actie kun je maar beter een film van John Woo huren bij je plaatselijke videotheek.
En zolang resultaat-voetbal de trend is zullen de kijkers uiteindelijk de dupe worden. Ze zullen hun clubs, waar ze al hun hele leven achterstaan, zien afzakken naar hetzelfde bedenkelijke niveau.
Vitesse is een goed voorbeeld van wat teveel willen met een club kan doen. Maar met een instelling als Milan, of Juventus tegenwoordig, ga je uiteindelijk ook de slag verliezen. En dan niet de slag om prijzen, maar de slag om herkenbaarheid, en binding met je achterban, zoals op dit moment Ajax.
Uiteindelijk lijkt het erop dat ploegen die een goede wiskundige in hun begeleidingsteam hebben, de dienst uitmaken in het Europese voetbal. Er zijn gelukkig nog steeds uitzonderingen in deze. Galatasaray is een heel mooi voorbeeld van een ploeg die goed kan voetballen. Ook Leeds United heeft, met moeite weliswaar, bewezen dat zij het niveau aankunnen, Zeker na de ontluisterende eerste wedstrijd tegen Deportivo La Coruna, die ze met 5 - 1 wonnen.
Ik hoop dan ook dat voetbal een beetje oorlog blijft. Een oorlog die binnen de gestelde grenzen van het regelement wordt bevochten, door ploegen die de grens opzoeken, en er een beetje overheen gaan, zonder het mooie spel dat voetbal toch is te verpesten.
Er komen nog een paar mooie affiches tijdens de nu komende afsluitende fase van het seizoen. En ik hoop dat deze wedstrijden de belofte van toppers ook daadwerkelijk kunnen waarmaken. Zodat voetbal oorlog blijft, en geen door televisie, en sponsors en schandalen overheerst volksvermaak.
Misschien een utopie, maar ik heb goede hoop.
