Evenement: Lowlands 2008
Dat ouderdom geen vergane glorie hoefde te betekenen, bewezen gelukkig andere aanwezige veteranen zoals Claw Boys Claw op het volledig uitverkochte Lowlands 2008. Ook The Gutter Twins (met Greg Dulli en Mark Lanegan) dwongen met hun macabere en illustere set veel respect af en gaven hun opgekropte spanning als een langzaam leegsijpelende condensator af aan het India-publiek. Dat ook de jongere generatie nog flink weet te rocken lieten diezelfde dag The Blood Red Shoes al zien. Het duo uit Brighton oogde misschien wat vermoeid, maar het publiek maalde er niet om en sprong en moshte er lustig op los. De heren van We Are Scientists vonden zelf dat ze nogal vroeg speelde, immers, echter rocksterren komen niet voor drieën het bed uit. De band stond strak op het podium, alleen wist zanger Keith Murray de aandacht niet de hele show vast te houden. Over strak spelen gesproken, dan de meeslepende rock die Black Mountain ten gehore bracht! De zonnebrillen hadden echter wel af gemogen, de kleine Charlie was ideaal geweest voor wat contact met het publiek.
Aan nieuw en aanstormend talent is zoals altijd op Lowlands geen gebrek. In alle denkbare genres was er wel een "happening hype" aanwezig. Vooral het gereïncarneerde Charlie-podium zorgde voor veel vermaak van kleinere namen. Last-minute toevoeging Headphone verspreidde indietronica á la Radiohead langs de oever van het Lowlandsmeer. White Lies beriep zich op invloeden als Joy Division en Interpol en speelde fantastisch. Daarnaast flankeerden hete namen als Los Campesinos!, Black Kids, Triggerfinger en Holy Fuck de Alpha-tent. Of wat te denken van de Amsterdamse Lucky Fonz III die met grappen, grollen, en een paar hele mooie liedjes op een vroeg tijdstip een enthousiaste India wist mee te krijgen.
Holy fuck, Jezus Christus en grote goedheid was ook de algehele reactie na de beukende optredens van enkele electrogrootheden in de Bravo. Simian Mobile Disco stuiterde als een dolle ('Hustler'!), maar liet de energieke status in de tent nog iets teveel oscilleren waardoor de spanningsboog enkele keren wegviel en opnieuw opgebouwd moest worden. Soortgenoten Digitalism en Pendulum bezorgden de liefhebbers tevens een fucking vette set waarin de energie als een voetzoeker rondtolde en niet meer ophield. Pendulum was voor het eerst in Nederland aanwezig in een live-uitvoering met band en triomfeerde als één van de hoogtepunten van de 2008 editie: zo strak en zo hard dat je pupillen ook zonder pillen uit je oogkas knalden en het glazuur van je tanden aftrilde door de mate van distortion. Sterk was ook het optreden van Hot Chip, al maakte de lawine van verschillende geluiden, percussie, bliepjes, en piepjes, van deze vrolijke ubernerds wel duidelijk dat het geluid in de Bravo af en toe toch wel wat te wensen over liet. Ook 's nachts trok de Bravo veel bezoekers die beukend en vuistpompend op onder andere Junkie XL, Diplo, Sven Väth en Modeselektor los gingen. Een podium dat snel over het hoofd zou worden gezien was de X-Ray, de capaciteiten van deze kleine container werden af en toe tot het uiterste opgerekt. Zoals bij het Nintendo-bliepjes beukwerk van Slagsmålsklubben. De heren en dame van Tungg moesten het zaterdag in de Lima met wat minder electronica doen toen de computer herhaaldelijk bleef vast lopen. De bandleden werden er echter niet minder vrolijk door en wisten met hartverwarmende liedjes het publiek voor zich te winnen.
Een dampende menigte vormde zich ook bij de Infadels waarin een verjaardagsfeestje van bandlid Matt werd gevierd met een taart, spandex dansers en uiteraard een flinke bak aanstekelijk lawaai. Waar eerder de heren van The Presidents of the USA een vrolijk meezing feestje vierden, gloreerde in de Alpha N*E*R*D met een hoop geilheid, botervette beats en riffs en de nodige interactie met het publiek. Pharrell is (met brilletje en snor) de raprockkoning van de tent, hij schreeuwde alle kanten van het terrein bij elkaar, riep meiden het podium op kreeg een overvolle Alpha meters ver omhoog met een opzwepende 'Lapdance' en 'Rockstar'.
Een ander pezig, klein mannetje had meer moeite om het publiek mee te voeren naar extase. Tricky ontpopte zich als een opgefokte en in zichzelf gekeerde medicijnman die zijn bezwerende spreuken de monitors uitspuugde. Zwartgallige en hoekige soundscapes rocken door de Bravo, maar door zijn lange afwezigheid ontgaat het grootste deel van het publiek de genialiteit van tracks als 'Black Steel' en de kwaliteit van zijn laatste album. Verscholen in het donker en met zijn rug naar het publiek als de vrouwelijke vocalen werden ingezet leek hij zijn eigen succes in de weg te staan. Een andere grote naam wist ook niet al te overtuigend over te komen, een statische Kim Deal leidde The Breeders door een eentonige set heen. Goed, bij 'No Aloha' en vooral 'Cannonball' gingen de armen toch wel massaal de lucht in.
Al dat beuken, rocken en springen moest uiteraard ook afgewisseld worden met de nodige rustmomenten. Het terrein bood sowieso nog veel ander vertier als je de muziek om onbegrijpelijk redenen even beu was. Naast de toevoegingen van film, theater en andersoortige live-kunsten kon je bijkomen in de sauna of met een stel vrienden gaan flipperen met een oude eend naast de X-Ray. De old-skool pannenkoeken, broodjes beenham, loempias en La Place versnaperingen waren dit jaar ook weer een lust, al was de prijs voor sommige producten wel hoog. Menig gehoord commentaar opteerde ervoor om dingen als een sauna te schrappen en de drank- en voedselprijzen voor iedereen te verlagen of in ieder geval meer dan 0.2 liter netto bier te krijgen voor ¤2,30.
Om muzikaal tot rust te komen stelden onder andere het lieflijke gezang van Ane Brun, de frivole folkrock van Amy McDonald, de hoge esthetische waarde van Elbow, de melancholieke inslag van The National en de psychedelische sfeerscheppingen van Yeasayer zich beschikbaar. Laatst vermeldde riep gevoelens op van een jonge Pink Floyd waarin pastorale samenzang en Arcade Fire elementen versmolten tot een heerlijke trip. Ideaal om even bij te komen en de geest op te ruimen. Ook moedigde ze aan om maar vooral naar MGMT te komen kijken, maar The Management nieuwe-stijl wist de hoge verwachtingen maar deels waar te maken door een ietwat vlakke show, slecht geluid en een slecht uitgebalanceerde setlist. dEUS had, zoals Tom Barman al zei, iets goed te maken op Lowlands en deed dat dan ook op de zondagavond. Strak, zelfverzekerd en meeslepend wisten de Vlamingen ook het nieuwe materiaal goed aan de man te brengen. Hét moment om even helemaal in trance te geraken, en misschien wel het hoogtepunt van Lowlands, was echter het optreden van Sigur Ròs. Een dertiental muzikanten voorzagen een bomvolle Grolsch van een orkestraal sprookje. De ijzingwekkende hoge zang en de teksten in het eigen taaltje Hopelandish waanden je in een wereld die vergelijkbaar is met het gangbare beeld van de hemel. Composities van zuivere schoonheid ontvouwden zich langzaam voor je ogen en tezamen met de lichtshow lieten ze je endorfinevoorraad overlopen. Puur genot, kippenvel en een exceptioneel gevoel van geluk beving de massa tijdens wat voor velen dé afsluiter van het festival was. Die eer was echter aan De Editors die het festival officieel afsloten in de Alpha en speelden met gruwelijke perfectie en eindelijk met wat meer interactie dan vorige bezoeken de tent plat. Tegelijkertijd ging het publiek in de Bravo minstens zo plat bij de muzikale briljantie van The Roots, die met tuba en al vooral tijdens 'The Seed' de tent uit zijn voegen deden barsten. Daarna was het de beurt aan de vele mixmeesters die het festival rijk waren, zo beukten na de gedenkwaardige zondagavond Ellen Allien en Bart Skills er op los in de India, kreeg Erol Alkan de vermoeide voeten flink van de vloer in de Bravo, en wist Kees van Hondt een volslagen dronken Lima aan de polonaise te krijgen.
FOK! kon helaas niet bij elk optreden aanwezig zijn, dus mocht je je favoriete optreden missen gooi dan je Lowlandservaringen onder de review in de reacties! Lees ook verder voor interviews met Lucky Fonz III en Ane Brun!
