Evenement: Lowlands 2008

Joost Melis (Pink_Floyd)
Toen het dan vrijdagavond eindelijk losbarste, kon het eigenlijk niemand meer schelen. Een half uurtje viel het dan even met bakken uit de hemel, maar verder kunnen duizenden tevreden festivalgangers terugkijken op een zonovergoten Lowlands 2008. En het weer was niet het enige was mee zat, maar vooral de hoge kwaliteit van de verschillende muzikale uitspattingen zorgde er voor dat er dit jaar een erg feestelijke sfeer hing. Natuurlijk viel er te klagen bij de Zanik-booth op Cape Lowlands. Fleur (23) uit Hillegom huilde om het feit dat de Stardish nergens meer te krijgen was en zocht tevergeefs naar de Silent Disco, die met het verdwijnen van Onno Dekker een stille dood is gestorven. Maar over het algemeen lag er echter een zaligmakende glimlach op het gezicht van de festivalgangers. Of die glimlach nu kwam door de missiekerk op Camping 3, waar een groep vrijwilligers druk bezig waren zieltjes te winnen in combinatie met een lekker bakje koffie, de vele liters gerstennat die er de afgelopen dagen in Biddinghuizen werden genuttigd, of gewoonweg door de steengoede acts: het was weer een waar feest.

Echt grote rockshows werden er dit jaar niet neergezet, wat dat betreft was dit het jaar van de elektro: op Lowlands werd het duidelijk dat de laptop flink terrein aan het winnen was van de gitaar. Dit deerde Frank (21) uit Kortenhoef niet in het minst: "een avondje elektro gaat er altijd wel in. Hoewel de gitaren voor mij wel het hoogtepunt vormden: die van Sigur Ros, dat dan weer wel." Minder hanenkammen, meer dagjesmensen: de snelle uitverkoop dit jaar maakte al duidelijk dat een bezoekje Lowlands meer en meer mainstream begint te worden. Dit vertaalt zich dan in verdwaasde tienermeisjes op zoek naar Anouk of The Fratellis, woest omkijkend wanneer dronken dertigers niet al te subtiel langs ze heen stommelen. En ook al ging het er bij Textures en The Blood Red Shoes heftig aan toe, ook het aantal moshpits is wel eens hoger geweest. Wat in elk geval duidelijk is dat het publiek waar voor zijn geld heeft gekregen. Overdag een veeldaad aan verschillende muzikale alleskunners en vervolgens kan er tot diep in de nacht nog flink doorgebeukt worden, mede mogelijk gemaakt door Sven Vath, Modeselektor en Ellen Allien. Om dan de volgende ochtend weer een publiek wakker te moeten spelen is nooit een makkelijke opgave, maar Lucky Fonz III, allias Otto Wichers, lijkt deze kunst als geen ander te verstaan. FOK! dook even backstage om deze Amsterdamse singer/songwriter aan de tand te voelen over zijn Lowlands, en zijn jaar.


Glunderend duwt Lucky Fonz III me de Daily Paradise van zondag onder de neus: "Kijk man, mijn foto staat gewoon op de voorpagina! Maar waar hebben ze in godsnaam die verschrikkelijke foto vandaan gehaald? Ik sta er op met mijn ogen dicht! Wie heeft die gemaakt?" Ik schud mijn hoofd, haal mijn schouders op. Otto Wichers heeft weinig aanmoediging nodig om van wal te steken. Zwaaiend naar vrienden, roepend naar serveersters: hij geniet duidelijk van zijn eerste optreden op Lowlands, en alles wat daarbij komt kijken. "Ik voel met net fokkin’ Beyonce man, hierzo backstage. Ik roep, geef me eten, en ze komen zo opdraven. Wat een luxe." Dat hij daarvoor vanochtend wel erg vroeg uit bed moest neemt hij voor lief. Om kwart over twaalf op de zondag maakte hij zijn opwachting in de India en kreeg in een half uur schijnbaar moeiteloos de tent mee. Weinig geslapen en toch zo’n geslaagde show: "Eigenlijk vond ik het wel prettig om zo vroeg te spelen. Mensen zijn nog een beetje ontvankelijk voor je, ze zijn nog nuchter. Mensen die de moeite nemen om zo vroeg naar je te komen kijken komen ook speciaal voor jou en lopen ook niet zo snel weg. Plus dat ik lekker geen concurrentie had met grote headliners." Maar Lucky, das toch geen probleem voor jou? Gisteren kreeg je de Alpha plat met de Vlieger van Andre Hazes! "Ah men, ik ben gewoon Guns ’n Roses, ik voel me net fokkin' Guns ’n Roses in mijn eentje. En die Alpha, wauw. Ik heb toen ook serieus mijn best gedaan om zo mooi mogelijk te zingen, ik wilde Andre Hazes echt eer aan doen. Ik ben vrijdag nog naar het standbeeld geweest op de Albert Cuyp gegaan om zijn toestemming te vragen, weet je..."

Liep je vroeger ook als jongetje rond hier op Lowlands en droomde je er toen al van om hier te staan? "Uh ja, eigenlijk wel, hihi. Vorig jaar nog, stond ik tussen het publiek naar Marike Jager te kijken, een collega singer/songwriter uit Amsterdam. Ook in de India tent, zelfde tijdstip ongeveer. En ze deed het echt fantastisch goed. En toen dacht ik wel, ik kan hier ook wel komen, vroeg of laat, maar! Ik zie het nog niet echt voor me. Dat is nu een jaar geleden en in dat jaar is er zo veel gebeurd, ik heb weer zo veel opgetreden, en is het me nog gelukt ook om hier te staan. Het voelt niet als een logisch gevolg, logisch zal het nooit worden. Maar vanochtend voor het optreden had ik wel zoiets van, laat maar komen, ik ben er klaar voor. Vroegah, een jaar geleden dus, speelde ik nog wel eens in kroegjes en dan speelde ik een nummertje goed, een nummertje minder goed maar nog steeds wel goed, en het publiek lachen natuurlijk. Echte kleine intieme, menselijke shows." De serveerster komt even langs, of er al een keuze is gemaakt. Lunch graag, roept hij enthousiast. "Welke lunch zal het zijn, meneer?" "Uwh, is er hier nog een menukaart ook. Wauw, wat een vette kaart zeg. Uhm. Dat ene, vegetarische dan maar." "Het is sowieso vegetarisch, meneer." "Ohw, cool, nou, dat ene dan maar!"