CD Review: The Rasmus - Dead Letters
Toch was ik vol goede moed over 'Dead Letters'. Hoewel ik natuurlijk niet de nieuwe Radiohead of Tool verwachtte, kan een 'vrolijke liedjes cd' op een herfstachtige dag ook wel eens leuk zijn.
First Day Of MY Life valt wat het 'vrolijke liedjes'-gehalte betreft echter een beetje door de mand. Niet dat het een slecht nummer is. Net als In The Shadows blijft het nummer wel degelijk, na een aantal malen luisteren, in je hoofd hangen en het gaat er de eerste weken ook niet meer uit.
Na het welbekende top 10 hitje gaat Dead Letters verder met Still Standing: een low-tempo nummer met een refein dat weer oh zo poppy is. Net als voor de rest van de cd geldt dat dit prototype pop-rock is. Denk dan niet aan Bon Jovi, maar eerder aan Avril Lavigne.
 Pretentieloos, maar onschuldig voor het oor |
In My Life doet een verwoede poging te rocken, maar slaagt daar niet in. Een snaartje gitaar hier en een tikje drums daar laat de boxen niet echt zweten. Toch weer geen slecht liedje.
En dat geldt eigenlijk voor de hele cd: 'geen slechte liedjes'. Probleem is helaas dat het allemaal al eens gedaan is en in vele gevallen nog beter ook. In The Shadows is de spreekwoordelijke uitzondering, maar dit liedje heeft ook maar een beperkte houdbaarheid.
Het minste nummer van deze plaat vond ik Time To Burn. Het zeurt maar door en in tegenstelling tot de rest van het album is het niet echt pakkend. Guilty is gelukkig weer van een hele andere orde. Echte TMF-rock: je ziet het clipje er bij wijze van spreken al bij. Pretentieloos, maar onschuldig voor het oor.
Gelukkig denkt The Rasmus ook aan hun eigen doelgroep. Not Like The Other Girls gaat over een meisje dat niet zoals de andere meisjes is. Nu zal half alternatief Nederland rond de 12 jaar zich daardoor aangesproken voelen, dus ook met dit liedje zit het wel goed.
Dan is het tijd voor een zoet liefdesliedje met een kwinkslag: The One I Love. De coupletten zijn om bij in slaap te vallen, dus geniet van de tien seconden dat het refrein duurt.
Pas in de laatste twee nummers durft The Rasmus een beetje een eigen smoel te laten zien. Back In The Picture is wat meer rock (of lijkt dat maar zo omdat de voorgaande nummers zo duf waren). Het past wat meer in het straatje van In The Shadows en zal tijdens concerten ongetwijfeld voor feest zorgen. Met The Funeral Song sluit The Rasmus af met het apartste nummer van de cd. Ja, dat zijn toch echt violen die we daar horen. Haal die aansteker maar vast uit de kast (of je broekzak).
