Scheve Ogen
Over het algemeen word ik binnen 5 minuten raar aangestaard als ik in een gesprek verwikkeld ben wat eens niet over het weer gaat. En over het algemeen wordt er meteen bij gezegd: "Ik spreek je over 5 jaar wel weer....", met een veelzeggende blik. Waarom? Ik zal het je vertellen...
Ik woon in de UK. In Schotland, om precies te zijn. Mensen die in Schotland zijn geweest, zullen waarschijnlijk meeknikken met de verdere uitleg over deze omgeving. Het lijkt erop, dat wanneer je op de middelbare school met je veertien jaar niet al tenminste twee koters hebt geworpen, je er niet bij hoort. Waar je ook loopt; overal zie je pubers met mini-pubers. Oma's die jonger zijn dan je moeder toen ze jou kreeg. Zussen waarvan de een de ander "mamma" noemt. Dat is een sociaal probleem hier, maar daarnaast ook nog eens besides the point, want, voordat wij - kerel en ondergetekende - hier heen verhuisden wisten we al... voor ons geen nageslacht. Onze ouders zullen best ooit kleinkinderen krijgen, aangezien we beiden broers danwel zusjes hebben, maar niet als het aan ons ligt.
Blijkbaar is dat een gezonde en alom geaccepteerde houding voor het mannelijk gedeelte van de bevolking om te hebben, maar als vrouw zijnde is het not done. Er wordt van je verwacht dat je er een drievoudig ondertekende verklaring hebt wat je beweegredenen zijn tot het nemen van deze maatregelen.
Blijkbaar is het nog altijd de norm dat man en vrouw na een periode van tenminste een jaar trouwen, een huis kopen en een start maken met het verwekken van nieuw leven. Dat er eerst gewerkt mag worden aan een carrière wordt schoorvoetend toegestaan, zolang er wel een timer gezet wordt op de biologische klok. Zelfs het feit dat een vrouw na haar zwangerschapsverlof weer aan het werk wil, wordt niet altijd als een "gezonde situatie" gezien. Kinderen zouden in de beschermde omgeving van thuis moeten opgroeien, wordt vaak als argument gebruikt. Al met al best conservatief, voor een land wat van buitenaf vaak als "het land waar alles kan en mag" wordt gezien.
Maar het zijn niet alleen mijn Europese en all-over-the-world collega's die mij raar aankijken als ik mijn antwoord geef op de knik met het hoofd, zeggende "En, wanneer gaan jullie er aan?" Dezelfde reactie wordt ook gegeven door mijn landgenoten. Zelfs mijn directe omgeving spaart me niet met wijze raad als "Over een paar jaar denk je er heel anders over."
Nee, ik twijfel niet aan mijn kwaliteiten als moeder, ik ben ook niet bang kinderen op deze verrotte en door en door slechte wereld te zetten en onvruchtbaarheid heeft ook niets te maken gehad met het nemen van dit besluit. Het is in zekere zin niet eens een besluit, het is een kwestie van 'geen behoefte hebben aan.' Net zomin ik behoefte heb aan het keer op keer weer moeten verantwoorden waarom je mijn neus niet zult herkennen op zo'n lief schattig baby'tje de komende twintig jaar. Dat het duidelijk mag zijn.
