Het einde van de poplegenden
Afgelopen zondag was ik bij een optreden van Ray Davies in het Chassé Theater te Breda. Ray Davies, de man die zo'n beetje alle muziek voor The Kinks heeft geschreven. The Kinks waarin hij zong en zijn broer het, zoals Ray Davies het introduceerde, blaffende gitaarspel verzorgde. Eigenlijk was deze band slechts begeleiding voor de singer/songwriter die Ray Davies was en nog altijd is. Enfin, geniaal optreden, hoewel een wat zure review in BN/De Stem anders zou doen vermoeden. Vele hits van de afgelopen veertig jaar kwamen voorbij, denk aan Sunny Afternoon, You Really Got Me, Dead End Street en het eigenzinnige I'm Not Like Everybody Else waar hij mee opende. Een perfecte statement voor deze man die eerder dit jaar nog met het briljante Other People's Lives kwam aanzetten. Een nieuw album vol prachtige songs, maar misschien nog mooiere teksten. Iets waar andere grote namen zoals The Rolling Stones die ook met een nieuw album kwamen, nog een puntje aan kunnen zuigen. Van de echte popartiesten zoals Ray Davies zijn er nog maar weinig over, en er komen er nog minder bij. Natuurlijk, Madonna is er nog, David Bowie, de Stones en uiteraard U2. Waarschijnlijk na de Stones de laatste van de grote superbands. De muziekindustrie lijkt op dit moment te versnipperd te zijn om nog grote namen voort te brengen die ook nog eens jaren mee kunnen. Teveel groepjes, teveel stromingen, teveel mensen op zoek naar eigenzinnigheid en het onbekende. Nee, de hitkanonnen zoals je die had in de jaren zestig, zeventig en tachtig kom je niet meer tegen. De muzikale artefacten die nog rondhangen gaan ook geen jaren meer mee, zeker die uit de jaren zestig niet. Hoewel je Ray Davies zijn 60+ niet zou geven. Je mocht wensen dat je er op die leeftijd nog zo geconserveerd uitziet als hij. Op die rare spillebenen na niets mis mee, en in sommige van zijn nieuwe nummers overheerst nog steeds die rebel uit de sixties.
Uiteraard heb je nu nog steeds de eendagsvliegen en de bands die een aantal hits achter elkaar scoren en om de aantal jaar een cd uitbrengen om vervolgens weer jaren te verdwijnen. Het is in de meeste gevallen niet meer zo dat er ongeveer elk jaar iets nieuws valt te beluisteren. Helaas, fans moeten wachten en gaan op zoek naar andere bandjes in om hun behoefte aan nieuwe muziek te voldoen. Het nieuwe kost maar weinig moeite met downloads binnen handbereik en voldoende financiële middelen om een nieuw plaatje direct in huis te hebben. Die supergroep van het moment raakt in de vergetelheid voor een nieuwe groep, en de bandkleding die de poster van vroeger lijkt te hebben vervangen, wordt in een hoek of de prullenbak gegooid. Een nieuw idool dient zich aan, en wanneer er dan toch weer iets nieuws van het oude uitkomt, heeft het niet meer de aandacht die het ooit had. Er is teveel, verwend door die stortvloed aan nieuwe muziek die zich wekelijks aandient. De sterren die een tijdje terug nog als goden werden vereerd zijn geen blijvertjes meer en worden vervangen door een nieuwe held.
Ik vraag me wel eens af wie we over een jaar of twintig nog zullen kennen van al die nieuwe popartiestjes nog zullen kennen. Op dit moment kan ik het al niet meer bijhouden, laat staan wanneer deze trend zich blijft doorzetten. Grote 'vetes' zoals je die had tussen de fans van de Beatles en de Rolling Stones zullen waarschijnlijk definitief tot het verleden gaan behoren en de jarenlange trouw van fans aan hun artiesten heeft plaatsgemaakt voor een tijdelijke. Toch wel jammer voor de Ray Daviesen van nu, die er ongetwijfeld nog altijd zijn. Zij zullen geen hit na hit scoren en over een jaar of twinig, misschien zelfs veertig, nog een volle zaal trekken om de mensen die met hen zijn opgegroeid te vermaken. De grote popartiesten zoals we die kenden, behoren definitief tot het verleden.
