Nostalgie...?

Tijd is geduldig en nostalgie is een instrument van ouderen om te verlangen naar de goede oude tijd, waarin niets te lachen viel. Tenminste, zo heb ik er jarenlang over gedacht. Anno 2007 moet ik echter bekennen dat ik al enkele maanden van mening ben veranderd. Met de geruststellende wetenschap dat het in realiteit nooit vreselijker kan worden dan vroeger, wil ik mij voor het eerst in 24 jaar op het gladde ijs van het ouderdom begeven.

Ik ben in hetzelfde jaar geboren als de smiley, 1982 (je bedenkt het niet) en dat betekend dat ik de tijd van Telekids en Punica bewust heb meegemaakt. Telekids was geweldig om heel veel verschillende redenen maar het grootste voordeel was dat je eindelijk de televisie helemaal voor jezelf had. De show werd namelijk uitgezonden in een tijd dat je ouders nog konden uitslapen. Carlo en Irene presenteren nog steeds het programma Telekids maar het heet nu Live and Cooking en de doelgroep is wat ouder geworden, de show an sich is precies hetzelfde gebleven.

Maar om terug te komen op nostalgie, ik kan me ontzettend ergeren aan de tekenfilms die de kids van tegenwoordig voor de kiezen krijgen. Het ziet er naar mijn weten niet alleen stukken slechter uit maar alles is ook nog eens nagesynchroniseerd in het Nederlands. Het feit dat ik op jonge leeftijd de Engels taal al redelijk onder de knie had, heeft vooral te maken met de Engelstalige tekenfilms van toen. Ze werden uitgezonden in de originele taal (Engels) met Nederlandse ondertiteling. Veel mensen hebben het over de slechte invloed van tekenfilms op de jeugd maar als je Optimus Prime op jonge leeftijd al moeiteloos kunt verstaan dan kunnen ze je de eerste jaren op school niet veel meer bijleren.

In mijn jeugd hadden we helden en stoere verhalen: Transformers, G.I. Joe, Thundercats en natuurlijk He-man Masters of the Universe. De kinderen van tegenwoordig moeten het doen met een infantiele spons en Kabouter Plop. Pure misleiding want Kabouter Plop is natuurlijk helemaal geen echte kabouter.

Kabouter Plop is de schuilnaam van Walter de Donder. Een redelijk normale man die er in België alleen vreemde politieke ambities op na houdt. David de Kabouter, dat is tenminste een echte kabouter. Hij woont onder de grond, accepteert dat kaboutervrouwtjes altijd mollig zijn, vecht tegen gevaarlijke trollen en rijdt op Swift de vos. David de Kabouter is, hoe triest het ook mag klinken, een schoolvoorbeeld van kindertelevisie.

Toen ik 10 was dacht ik altijd dat de toekomst mij veel meer betere televisie zou opleveren. Vooral omdat ik later op kon blijven en zelf keuzes kon maken maar onder ons gezegd: ook de toekomst was vroeger beter.