Keroppi moet weer hospiteren.

Omdat mijn huidige, anti-kraak, woning binnen afzienbare tijd toch echt tegen de vlakte gaat, moet ik er aan geloven. Ik moet weer gaan hospiteren. Dat is niet alleen een tijdrovend klusje, over het algemeen is het gewoon naar om te doen.

Het begint met het afzoeken van allerlei sites op zoek naar studentenkamers. En denk maar niet dat het wel meevalt met de woningnood in Utrecht, het is namelijk echt een bijzonder krappe markt. Volgens het principe van 'vraag en aanbod' betekent dat, dat wanneer jij een paar vierkante meter in Utrecht bezit die je kan verhuren, je goud geld in handen hebt. Want ik heb ze zien staan hoor, kamers van nog geen zeven vierkante meter voor 300 euro huur...
En na twee jaar op jezelf wonen heb je een dusdanige hoeveelheid troep bij elkaar verzameld dat je die echt niet meer in een kamer formaatje kippenhok kwijt kan. Onderhuur vind ik ook geen optie meer (anders blijf je bezig met verhuizen).
Al deze eisen reduceren het aantal in mijn ogen geschikte kamers dus tot bijna niks, maar ze zijn wel het begin van het verdere 'kamer-zoek-traject'.

Dus naar die paar kamers die in mijn ogen door de beugel kunnen, stuur ik een mailtje. En daar begint het al, je moet in enkele alinea's men ervan zien te overtuigen dat JIJ hun nieuwste huisgenootje moet worden. Maar het is een beetje vervelend dat je geen idee hebt wat voor mensen het betreffende mailtje gaan lezen. Want als je een huis hebt waar over het algemeen wat rustigere mensen zitten, dan ga je niet uitgebreid zitten uitwijden of je feest-beest activiteiten, maar van de andere kant: misschien is het wel een studentenhuis waar men zwaar telt aan gezelligheid, je weet het gewoonweg niet!
Volgende 'problemen', je muzieksmaak wel/niet vertellen? Alleen zeggen dat je sportief bent of ook vermelden dat je op roeien zit (een sport waar soms nog wel de nodige vooroordelen aan kleven...)? En de toon van de brief, erg serieus of met een kwinkslag?

Gezien het aantal vraagtekens in het bovenstaande stukje mag wel duidelijk zijn dat het allemaal geen makkelijke kwestie is in een situatie waar je moet concurreren met nog duizenden kamerzoekenden. Maar zelfs als je dan eindelijk mag komen hospiteren, dan ben je er nog niet.

Hospiteren gebeurt in vele vormen. Sommige nodigen een x aantal mensen (kan van vijf tot vijfentwintig variëren) uit en kijken wie daar een beetje leuk tussenuit springt. Waardoor iedereen dus zijn/haar beste beentje voorzet en je een twintig minuten lang durende sessie "kijk mij eens leuk en sociaal zijn" krijgt.
In anderen gevallen heb je het recht tot een persoonlijk gesprekje, maar dit kan ook nog in de nodige variaties. Zo heb ik wel eens 40 minuten lang met de huidige bewoners over van alles en nog wat gekletst, maar ik ben ook wel eens aan een grote tafel (in een soort van krijgsraad opstelling) geplant met de mededeling: 'Zo, stel je maar eens voor'. Niet echt een situatie om je op je gemak te voelen.
En meestal weet je het (onbewust) wel hoor, of het een succes is of niet. Het is me meer dan eens voorgekomen dat ik de deur achter me dichttrok en dacht 'Dit gaat 'm niet worden'. Van de ene kant natuurlijk niet leuk, want iedereen die aanwezig was wilde die kamer wel hebben, maar je moet ook in het huis passen, en als het op de hospiteeravond al niet klikte zou dat weinig goeds voor de rest van de tijd beloven.
Toch kan je gevoel er ook eens flink naast zitten, zoals die keer dat ik euforisch richting huis vertrok na de zoveelste hospiteersessie. De kamer was leuk, de locatie goed en ik had me een half uur lang erg goed vermaakt met de aanwezige huisgenoten. In mijn beleving zat er best een goede kans voor mij in. Des te groter was dan ook de teleurstelling toen ik werd gebeld met de mededeling: "Sorry maar helaas."

Maar goed, we gaan dapper door, en ik hoop toch snel om op korte termijn een nieuw paleisje te vinden.