Fans worden op hun wenken bediend in Spider-Man: No Way Home

In Tom Hollands derde 'solo'-uiting als Spider-Man moet de tiener annex superheld opnieuw zijn waarde tonen tegenover een combinatie van schurken. Waar dat in het verleden desastreus bleek voor de franchise slaagt Marvel er hier in van het geheel een origineel, enthousiasmerend verhaal te smeden dat vooral, maar niet uitsluitend, de fans uitstekend bedient.

Het voelt wat vreemd om een bioscoopfilm nog te gaan bespreken als de première al meer dan een maand eerder plaatsvond, maar Spider-Man: No Way Home heeft welgeteld drie dagen in Nederlandse bioscopen kunnen draaien voordat het kabinet de deuren sloot en we weer een winterlockdown aan onze broek kregen. Het viel dit jaar (relatief, natuurlijk) mee met de lengte ervan, dus nu de bioscopen weer bezoekers mogen ontvangen keert de kans ook terug om de film in je lokale filmtheater te zien. 

De échte fans hebben natuurlijk allang hun bioscoopbezoek gemaakt, in die drie eerste dagen, of anders toch wel in een buurland. Da's vaak maar goed ook, want er valt nogal wat te spoilen aan deze film. Helaas, want het zou best leuk zijn de gebeurtenissen in dit verhaal in hun context te plaatsen in deze review, maar dat zou te veel details onthullen, dus laten we ons beperken tot de basis.

 Spider-Man: No Way Home: Zendaya en Tom Holland

Aan het einde van de vorige uiting, Far From Home, werd Spider-Mans burgeridentiteit onthuld. Niet langer was Peters geheim er één dat hij deelde met een kleine groep vrienden en familie (en Avengers); nu wist de hele wereld dat dat jochie uit Queens de man onder het roodblauwe pak was. Dat kwam doordat Mysterio, de superheld-annex-superschurk uit het vorige deel, uit rancune jegens Peter besloot zijn leven te verpesten en een onthullende video vrijgaf aan de pers.

Dit betekent nogal wat voor Peter: mensen bekijken hem anders, hij krijgt media-aandacht en een mengsel van positieve en negatieve reacties. Daar kan hij echter wel mee leven. Wat hem wél stoort is dat hun associatie met Peter voor zijn vrienden M.J. en Ned betekent dat ze hun studieloopbaan op dun ijs zien staan. En dus moet hij op zoek naar een oplossing.

In de wereld van een tiener-met-superkrachten die op een andere planeet is geweest en, zoals blijkt, op voornaambasis bevriend is met een echte tovenaar, is de meest logische oplossing voor dit probleem dat iedereen magisch moet vergeten dat hij Spider-Man is. Kan Stephen Strange dat regelen? Ja, natuurlijk, is het luchtige antwoord.

Wanneer tijdens de uitvoering van deze wens complicaties optreden, beginnen oude schurken van Spider-Man hem opnieuw lastig te vallen. Het grootste probleem hierbij is dat Peter deze schurken helemaal niet kent, maar zij hem wel. Wanneer het blijkt te gaan om schurken uit andere universa, en bovendien uit werelden waarin deze mensen door hun strijd tegen 'hun' Spider-Man om het leven zijn gekomen, probeert Peter er alles aan te doen om hun noodlot te voorkomen én de komst van meer multiversale vreemdelingen tegen te gaan.

Het is een keer eerder voorgekomen dat filmstudio Sony dacht "laten we deze schurk er ook nog in stoppen, en deze, en deze". Het werd een bende in Spider-Man 3 in 2007 en dat betekende het einde van de filmserie, die vijf jaar later een reboot zou krijgen. In de tussentijd hebben diverse films (veelal uit de Marvel-stal) laten zien dat het toevoegen van meer helden of meer schurken allemaal wel prima kan werken, als je het maar op de juiste manier doet. En No Way Home is daar geen uitzondering in. De film kiest een paar logische personages uit de vijf films van Sam Raimi en Marc Webb en laat die gedoseerd de wereld van 'onze' Peter binnendruppelen. Er is daarbij ruimte voor een mooie eerste entree in het MCU en een karakterontwikkeling die netjes aansluit bij hun verschijningen in de vorige films (ze worden gespeeld door dezelfde acteurs) en recht doet aan hoe kijkers de figuren in die films hebben leren kennen.

Spider-Man: No Way Home: Spider-Man in Iron Spider outfit

Dat de schurken in hun nieuwe optreden vervolgens ook nog eens geen vreemde eenden in de bijt lijken te zijn in de toch wat meer luchtige filmserie die deze films vormen, is een compliment voor Marvel Studios, die keer op keer laat zien te weten wat het evenwicht is tussen een te duistere vertolking en een te lichte benadering.

Evenwicht is er ook tussen de momenten waarin No Way Home focust op de schurken en hun tegenstander enerzijds en de tiener met zijn persoonlijke problemen anderzijds. Peters acties veroorzaken het verloop van het verhaal, en zijn motivatie, hoewel wat naïef, is goed te begrijpen. Zijn keuzes zijn vervolgens niet altijd makkelijk, maar ook waar deze leiden tot blijvende gevolgen voor hoe zijn leven eruit ziet kan Peter op begrip van de kijker rekenen.

Spider-Man: No Way Home werd in de promotiecampagne voorafgaand aan de release omschreven als de 'Avengers: Endgame voor Spider-Man'. Het is goed te zien waarom. Het is een verhaal vol met diversiteit in gebeurtenissen en personages en met gevolgen die nog lang merkbaar blijven. Het is ook een emotioneel verhaal, met wat te lachen, juichen en huilen voor de fans, maar ook voor meer incidentele kijkers.

De filmserie van Jon Watts, die deze laatste drie Spider-Man-films regisseerde, heeft tot nu toe laten zien keer op keer het bioscoopbezoek waard te zijn. Het is heel goed te begrijpen dat fans hiervoor naar België en Duitsland afreisden om de film op het grote scherm te kunnen zien. Het is te hopen dat de Nederlandse bioscopen nog even mogen meeprofiteren van de resterende bezoekersaantallen.