CD: Mozes and the Firstborn - Mozes and the Firstborn
Bij een naam als Mozes and the Firstborn zullen velen denken te maken te hebben met de zoveelste relipopband. Niets is minder waar. De uit Eindhoven afkomstige band maakt heerlijk vunzige sixtiespunk met een fraai psychedelisch randje. Nadat in 2010 de veelbelovende I got skills EP verscheen is het nu eindelijk tijd voor een volledig album van deze mannen, wiens inspiratiebronnen terug te vinden zijn op obscure verzamelalbums zoals de Pebbles- en Nuggets-reeksen.
Bij het beluisteren van het titelloze album heb je constant de neiging om te kijken of het geen cover van de één of andere obscure band uit de jaren zestig is. Het piept, ruist, kraakt en rammelt aan alle kanten, maar dan wel op de juiste manier zoals je dat ook zou verwachten bij een onbekende garagerockband. Muzikaal gezien hoort de band thuis in het rijtje van Pavement, Guided By Voices, Tame Impala, Thee Oh Sees en Black Lips. De productie van het album werd verzorgd door de band en Michel Schoots, de ex-drummer van Urban Dance Squad. Opvallend: Mozes and the Firstborn is uitgebracht bij Top Notch, een label dat we eigenlijk het meest kennen van hun nederhop-releases.
Voor de juiste akoestiek van de liedjes besloot Mozes and the Firstborn om haar debuutalbum op te nemen in de kelder van de moeder van zanger Melle Dielesen. Liedjes als 'Bloodsucker', 'What's Wrong Momma', 'Heaven' en 'Party Crasher' laten duidelijk de voorliefde van de mannen voor psychedelische nederbeat horen, waarbij het tempo lekker laag ligt. Dat ook een ballade niet wordt geschuwd blijkt uit het poppy 'Peter Jr.' dat wel wat aan de eveneens uit Eindhoven afkomstige sixtiesband 4PK (met Peter Koelewijn) doet denken. 'Down With the Band' klinkt zelfs als The Rolling Stones aan het begin van de zeventiger jaren, op hun klassieker Exile On Main Street.
Het debuutalbum van Mozes and the Firstborn werd in één sessie opgenomen. De plaat mag daardoor her en der wat minder gepolijst overkomen maar dat is ook zeker de kracht en de charme van deze uitstekende debuutplaat. Mocht je je trouwens afvragen waar de naam van de band vandaan komt, zanger Melle Dielesen schijnt nogal een fan te zijn van de film Prince of Egypt. De jonge twintigers klinken alsof ze minstens diezelfde hoeveelheid jaren in de muziekwereld meedraaien en dat valt zeker te bewonderen in een tijd dat veel jongeren zich liever beperken tot het maken van muziek op een computer.
Eerder lieten artiesten als Tim Knol, Jacco Gardner, William Seen's Transport Music en The Kik al merken dat de jaren zestig een grote inspiratiebron is voor velen. Mozes and the Firstborn zoeken echter de donkere hoekjes van dat tijdperk op en hebben een plaat afgeleverd die waarschijnlijk wel bij velen in het eindejaarslijstje zullen verschijnen.
