CD: Ruben Hein - Loose Fit
Ondanks het feit dat Ruben Hein al een behoorlijk tijdje meedraait in de muziekwereld komt de naam als solo-artiest dit jaar pas echt bovendrijven. Hein is onder meer bekend van zijn muzikale spel bij Pete Philly & Perquisite en de jazz-band van Hans Teeuwen. Op de solotoer tapt hij uit een ander vaatje nadat hij lang gezocht heeft naar zijn eigen geluid en stijl. Tijdens zijn opleiding op het conservatorium richtte hij zich op het pianospel en betrok zijn vocalen pas vrij laat bij zijn optredens. Ook qua stijl was het even zoeken, maar met hulp van Stefan Kruger (drummer bij Zuco103) en Fons Merkies kregen de ideeën in zijn hoofd vorm.
Hein benoemde Miles Davis' Kind Of Blue, werk van Bill Withers, Stevie Wonder en Ray Charles tot grote inspiratiebronnen en daarnaast probeerde hij het singer-songwriterschap van verschillende gouden ouden in zijn composities te verwerken. Huize Hein werd vroeger opgeluisterd door The Beatles, The Beach Boys, Randy Newman en Simon & Garfunkel. De compactheid en doeltreffendheid van deze artiesten probeert hij ook te gebruiken voor zijn eigen materiaal. Loose Fit is hierdoor een plaat geworden die jazz en soul combineren met een vleugje pop, iets dat de toegankelijkheid ten goede komt.
Zijn 'bijnaam' werd hierdoor de Nederlandse Jamie Cullum, maar eigenlijk doen we Ruben Hein daarmee te kort. Het is een gegeven dat er muzikaal en qua vocalen dikke overeenkomsten zijn, maar het is het debuut Loose Fit niet waardig om Hein af te doen als een kopie van Cullum. Dat vond het prestigieuze Blue Note label blijkbaar ook, want Hein kon zijn debuutplaat onder de hoed van dit label uitbrengen. Een dozijn aan songs moeten duidelijk maken dat jazz en soul van Nederlandse makelij ook een succes kan zijn.
Dat het kan werken bewijst de lead single van de plaat, 'Elephants'. Aanstekelijk en poppy springen de noten van de piano en blazers voor je uit en worden bijgestaan door prima vocalen, die soms ontwaren in da-wa-bop-pop jazz klanken. Het is wel duidelijk waarom Jamie Cullum in verband wordt gebracht met Hein. Het radiovriendelijke nummer vindt vaak zijn weg door de ether waardoor de bekendheid van Hein zienderogen toenam, en als je dan ook nog bij DWDD komt dan is het hek van de dam. Een mooi opstapje voor zijn plaat, al wordt het album nergens zo swingend als bij die openingstrack. 'Somebody To Love' dat samen met Liset Alea is geschreven, mixt Crowded House pop met soulklanken en gaat in tempo een tandje omlaag. Traffic Jam richt zijn pijlen op de low-tempo jazzklanken. Her en der wordt de rust nog verder opgezocht en leunt een track meer op soul of pop. Een enkele maal wordt het net iets te zoetsappig en SkyRadio (zoals 'Rosie'), maar over het algemeen levert Ruben Hein een prima plaat af in een niche waarin we in Nederland niet zoveel goede platen mogen plaatsen.
