New StarConventie
Hierboven zie je Marc & Michael, lid van de Duitse Star Wars kostuumclub. Eigenlijk hebben ze maar weinig redenen om aan te geven waarom ze zich verkleden. Het is met name gewoon leuk, ik hou van de films en ik heb er altijd al één willen dragen. Michael (met baard) geeft ook aan dat hij nu al drie jaar naar conventies gaat en eigenlijk nooit zonder kostuum is geweest. Daar gaat mijn vraag wat nou het verschil is.
Zijn omgeving vindt het prima, enkel ze verklaren hem soms wel voor gek aangaande de prijs. Want zo'n pakje is bij elkaar al gauw duizend euro. Marc draagt Michaels oude kostuum waar hij inmiddels is uitgegroeid. Ik ben blij dat ik van die af ben, daar kan je niet eens mee zitten. Iets wat Marc mismoedig beaamt als hij probeert achter het tafeltje te kruipen. Aardig om te melden is dat vandaag het enige aangeschafte een Walt Disney pinnetje is. Handtekeningen verzamelen ze niet.
In gesprekken met de wèl-handtekeningenjagers kom ik erachter dat het bij de meesten gewoon een uit de hand gelopen hobby is. Wel een dure overigens, want voor de meeste acteurs kost een foto met handtekening toch vijftien euro. Zo is er Gertjan die ik tijdens de fotoshoot met Freddy Krueger en Jason Voorheen tegenkom. Hij vertelt me doodleuk dat hij van alle acteurs een handtekening heeft gehaald. Even meerekenen, twaalf keer minimaal vijftien euro is toch al gauw 180. Entree aan de deur voor één dag is twintig euro. Mag ik tweehonderd euro vangen? Maar ja, een paar voetbalwedstrijden of een weekje hard stappen kost hetzelfde. Gertjan doet het met name voor de heb. Thuis heeft hij zo'n dertig andere handtekeningen liggen. 'Een leuke herinnering en een bewijs dat je er geweest bent!'
In de rij van Robert Englund staat ook Nancy die met kinderen, moeder en broer vanuit België is gekomen. Zij laat DVD-boxen en speelgoed signeren. Het is een jeugdheld he, vroeger kroop je onder de dekens bij het zien van Freddy, maar in het echt valt hij enorm mee. Ze vindt zichzelf geen extreme fan, het is met name de lol van het hebben. Haar andere broer, die nu in Amerika op een conventie is, is echter een verwoed verzamelaar waar ze nog wel eens met rare ogen naar kijkt. Die heeft echt bijna 500 handtekeningen en foto's, dat is gewoon niet normaal meer. Als ze de handtekening van Robert (Freddy) krijgt kijkt deze even naar haar vijfjarige dochtertje die nauwelijks boven de tafel uitkomt. HOW SWEET, FRESH MEAT schreeuwt hij met rauwe stem. Het dochtertje schrikt zich een ongeluk, maar Nancy lacht er hard om. Dat bedoel ik, hele aardige normale man.
Naarmate ik langer kijk, moet ik toegeven dat ik heel langzaam gepakt wordt door het virus dat fan heet. Iedereen is zeer blij om naar binnen te gaan, en ook al doen de meeste zich voor alsof ze nuchter zijn, zo gauw ze oog in oog staan met hun held, slikken ze vaak toch even. Maar wat me zo opvalt is de beleefdheid en de rust van een ieder. Volgens EriC (zie vorige pagina) is dat niet overal zo. In Duitsland is het voor de acteurs toch wel eens lastig, met veel meer opdringerige fans.
Ik mijmer toch even verder. Hier staan Star Wars en Star Trek fans naast elkaar aan de bar. Dat zie ik de gemiddelde Ajax - Feyenoord fan toch niet doen. En al helemaal niet als één van hun voetballers op drie meter van ze vandaan zit.
Het virus pakt me meer en meer en ik ben nog niet eens aan het lunchen toe, als ik zonder voorbehoud de aanwezigen in mijn hart heb gesloten. Ik ben blij verrast dat er nog zoiets bestaat als een diverse groep mensen die allemaal hetzelfde willen, elkaars passie delen, ongeacht leeftijd, kleur, of cultuur en er een dergelijke beleefdheid op nahouden.
