Festival Review: Lowlands 2003
Op vrijdag begon mijn festival met The Ataris. Nadat ik hun cd een tijd geleden voor FOK! beluisterde was ik toch wel enthousiast geraakt. Ik vroeg me alleen wel af of een band die het festival opende wel genoeg response zou krijgen. Die vraag was snel beantwoord: jazeker. De Ataris, hoewel wat slordiger spelend dan op het album (gelukkig zijn ze daarin niet alleen), gaven een geweldig optreden weg en openden daarmee een heerlijk festivalweekend dat slechts onder een paar buien gebukt ging.Later die middag interviewde ik zanger Kris Roe van The Ataris (dat interview net als andere interviews zul je binnenkort op FOK! zien verschijnen) terwijl Reel Big Fish op de achtergrond speelde. Van wat ik daarvan kon horen klonk ook dat erg goed! Op naar Calexico, die een geweldig optreden weggaven. Helaas is hun muziek niet echt mijn ding, dus al snel kon ik naar het overlappende optreden van Less Than Jake. Ik had in de Lowlands Preview al aangegeven hier graag naartoe te willen gaan, ik werd niet teleurgesteld. Heerlijke energieke punk met veel blazers, dat was me niet opgevallen aan hun laatste album (ik zal wel weer half geluisterd hebben).
Alweer overlappend was het optreden van Nightwish die avond. De vergelijking met Nederlandse gothic bands is inderdaad al snel gemaakt, toch zet Nightwish duidelijk iets stevigers neer en ik moet zeggen: dat beviel me wel. De zang was niet overal even geweldig maar dat mocht de pret niet drukken. Ik wachtte op de Alpha heuvel op het optreden van Lamb en dat wachten werd beloond. Ik had wel van Lamb gehoord maar nog nooit muziek van ze gehoord (schande, ik weet het). De uiterst charmante zangeres, die de volgende dag zou trouwen, wist met haar stem de hele Alpha tent te betoveren. Schitterende muziek ook, ondersteund door een elektrische contrabas, dat zie je niet vaak!Mijn zaterdag begon vrij laat. Pas om kwart over twee namelijk, begon Lagwagon aan hun optreden. Ik kende hen pas sinds kort (bedankt VPRO!) maar ze maakten zowel op album (hun laatste album Blaze is een aanrader) als op het podium een superindruk. Binnenkort kun je trouwens een Lagwagon special verwachten want ik bezocht ze ook in de Melkweg een paar dagen later en uiteraard heb ik ook even met ze gebabbeld.
Na Lagwagon door naar Stereophonics (niet echt mijn ding, hoewel een optreden van prima kwaliteit) en wat laatste aantekeningen doorkijken, later zou ik namelijk Sugarcult interviewen. Het optreden van Sugarcult was ook weer geweldig, energieke poppunk van hoog niveau! Wat een tegenstelling als je daarna The Raveonettes bekijkt, waarvan de bandleden vrij statisch op het podium staan en de zangeres het steeds voor elkaar kreeg om nog monotoner 'thank you' te zeggen. De muziek klonk daarentegen niet verkeerd, de vergelijking met The White Stripes klopt wel ongeveer.
Voordat later die avond Guano Apes speelde wilde ik nog even bij Spooks gaan kijken en luisteren, helaas kon ik maar een paar nummers meepikken en heb ik dus niet echt een goede indruk kunnen krijgen van de groep waar ik meer van had willen weten. Jammer, maar zodra ik bij de Guano Apes stond was ik dat helemaal vergeten. De zang van charmante zangeres Sandra Nasic was, zoals velen al zeiden, wat anders dan anders (wellicht door haar gezondheidsproblemen in het recente verleden) maar zeker niet verkeerd. Wat agressiever, mannelijker misschien? Hoe dan ook, Guano Apes zetten de Alpha tent op zijn kop!
Door het energieke optreden (en mijn aflopende energievoorraad) ben ik niet bij Postmen gaan kijken, maar heb ik braaf gewacht op Live. Ik vond het optreden niet zo geweldig, maar Live is dan ook niet bepaald mijn favoriete band. Gelukkig waren er genoeg mensen die het niet met me eens waren en ook Live wist wat zweet los te maken in de Alpha tent. Een mooie afsluiter voor een drukbezette dag.Ik ben een uitslaper, zo bleek ook zondag weer. Mijn muzikale dag begon eerst om half vier met Feeder. Een aardig optreden dat niet uitblonk in wat dan ook, naar uw verslaggevers bescheiden mening. Beter was dat bij Sum 41. Spugend, scheldend, springend en schreeuwend stuiterde zanger Deryck Whibley ('Bizzy D') over het podium. Nog even een keer afgeven op Anna Nicole Smith ("'cause she's a little bitch") en gaan maar weer. Ik moest ze missen op Pinkpop maar dit optreden maakte dat verlies ruimschoots goed.
Later die dag naar The Datsuns, die een aardig potje Amerikaans klinkende rock ('n roll) weggaven! Deze voor mij nog redelijk onbekende band vermaakte een enthousiast Golf-publiek prima. Voor mij was het nog even naar Staind in het begin van de avond, de grote tegenvaller van Lowlands. Al was het maar omdat al snel duidelijk werd dat de heren niet wilden dat er foto's werden gemaakt, hoewel het wel werd toegelaten. Na drie nummers fotograafje pesten en als een zoutzak over het podium rollen was het gelukkig tijd om te gaan, op naar Foo Fighters!
Dave Grohl staat erom bekend nauwelijks contact te zoeken met het publiek, dat was ook deze avond niet anders. Persoonlijk stoort mij dat niet echt, maar de slechte zang deed dat wel. Na Staind was Foo Fighters een welkome verbetering, maar een groot succes vond ik het optreden niet. Gelukkig waren ook nu de vele Alpha-gangers het niet me eens.
