Boek Review: Harry Potter (deel 5)
De buitenkant
Vanaf de kaft kijkt me een goudglitterende phoenix aan en aan de achterkant een stel gouden figuren die me (nog) niks zeggen. Snel beginnen dan maar. Het boek begint als gebruikelijk in de zomervakantie, als Harry weer bij zijn familie op Privet Drive (de Ligusterlaan) vertoeft, in afwachting van nieuws van zijn vrienden uit de tovenaarswereld. Zoals we allemaal nog weten, is aan het einde van deel vier (Harry Potter and the Goblet of Fire) de kwade tovenaar Heer Voldemort herrezen met behulp van Harry's bloed. De minister van magie (Cornelius Fudge, Cornelis Droebel) gelooft dit niet, en Harry wordt door Dumbledore (Perkamentus) weer teruggestuurd naar zijn familie, terwijl zijn vrienden gaan werken aan een oplossing. Deel vijf begint precies een maand hierna, en Harry heeft nog altijd niets gehoord van zijn vrienden. Hij wacht vol spanning op nieuws, hetzij over Voldemort (op het nieuws), hetzij van zijn vrienden. De toon van het boek wordt hier meteen al gezet, want in plaats van het begripvolle, geduldige joch die alles uit de tovenaarswereld fantastisch vindt, uit eerdere delen, hebben we nu te maken met een opgeschoten knul van 15 die zichzelf te kort gedaan voelt. Harry heeft het gevoel dat hij niet voor vol aangezien wordt door zijn vrienden en is gefrustreerd dat hij vastzit op Privet Drive waar hij niets kan doen, terwijl zijn vrienden naar zijn gevoel actief Voldemort aan het bestrijden zijn. Harry's relatie met zijn familie is veranderd, hij is obstinater en laat zich niet meer alles aanleunen door zijn oom en tante en vooral zijn vervelende neefje. In tegenstelling tot andere delen is Harry zich veel meer bewust van zijn eigen kunnen en slaat hij zichzelf hiervoor ook behoorlijk op de borst.
De binnenkant
Misschien een beetje lange intro, maar deze ontwikkelingen zijn behoorlijk belangrijk voor de rest van het 766 bladzijden tellende boek. Zoals schrijfster J.K. Rowling zelf al aangaf is deel 5 een behoorlijk stukje volwassener, en donkerder dan de eerdere delen. Harry is duidelijk een puber, net als zijn klasgenootjes. Er zitten dan ook de nodige verrassingen in dit boek, qua persoonlijke ontwikkelingen van de hoofdfiguren.
Het verhaal
Nou, dan het verhaal. Na een aanval van twee dementors op Harry en zijn neefje Dudley (Dirk) wordt Harry op een avond weggehaald bij zijn familie door een heel team van tovenaars, waaronder oude bekenden als Mad-Eye Moody (Dwaaloog Dolleman), Remus Lupin (Remus Lopus) en enkele nieuwe personages. Hij wordt vervolgens meegenomen naar een nieuwe, geheime lokatie, namelijk het ouderlijk huis van zijn peetoom Sirius Black (Sirius Zwarts). In dit huis vinden we ook alle andere oude bekenden weer terug, de Weasley familie, Hermione, Snape (Sneep), McGonagall (Anderling) en Dumbledore. Het blijkt dat Dumbledore in Harry's afwezigheid een verzetsbeweging heeft opgericht die zich, in het geheim, bezig houdt met het bestrijden van Voldemort. Deze beweging heet De Orde van de Phoenix. Het precieze doel, en de activiteiten van de Orde worden lange tijd niet echt duidelijk, niet voor Harry en niet voor de lezer. Na het nodige oponthoud (Harry is intussen namelijk ook al bijna van Hogwarts/Zweinstein afgetrapt) komen ze weer aan op Hogwarts, waar gaandeweg ook het nodige veranderd blijkt te zijn. Over de precieze ontwikkelingen ga ik uiteraard niks zeggen, anders is het niet meer spannend. Laat me alleen zeggen, dat er veel gebeurd, en dat de teneur van het verhaal echt anders is dan tot nu toe. Zoals al eerder aangekondigd is het verhaal een stuk somberder en volwassener. Gebeurde er in eerdere boeken, na iedere negatieve gebeurtenis gegarandeerd binnen één of twee hoofdstukken wel weer iets leuks, dit keer lijkt het boek meer op het echte leven, waar het soms nu eenmaal een tijdje tegenzit, en waar gewoon soms onrechtvaardige dingen gebeuren. Ook Harry zelf is niet langer alleen maar een leuk joch, als lezer heb je lang niet altijd symphatie voor onze tovenaarsleerling. Verder blijf je lange tijd met een boel vragen zitten, die uiteindelijk in een absoluut zinderende finale (helaas slechts gedeeltelijk) beantwoord worden.
