Festivalreview Lowlands 2002

Alain (Unkle)
Opstaan met een kater, kijken naar je broek en schoenen die er totaal bemodderd bijliggen en stinken is helemaal niet erg als de zon schijnt. Met Dreadlock Pussy op de achtergrond brak ik mijn tent weer af. Het was weer droog, maar ik had nog steeds natte schoenen. Na de vuilnissok te hebben uitgevonden, was het tijd voor muziek.

Een Belgisch begin van de dag, met Millionaire en Zornik. Millionaire wist te boeien met experimentele nummers, waarin disco, metal en punk om de eer streden. Zanger Tim Vanhamel was nauwelijks te verstaan door de overvloed aan effecten op zijn stem. Maar zang is bij Millionaire dan ook een instrument. Anders ging het eraan toe bij hun landgenoten Zornik. De compacte, pakkende rocksongs klonken live lekker vol. Jammer genoeg kwam het trio zelf wat lauw over.

De Alpha-tent was voor 16 horsepower eigenlijk te groot. Vooral de ingetogen stukken, op contrabas en banjo, kwamen in de immense tent niet echt uit de verf. De rockende folk/blues van 16 horsepower was beter overgekomen in een kleinere tent, of beter nog, in een club. Nu was het moeilijk het oververmoeide hoofd erbij te houden.

Na 16 horsepower was het revival-time, terug van weggeweest: The Breeders. Popliedjes en mini-punknummers van 1 minuut wisselden elkaar af. Tussen de nummers door overheerste de chaos. De zusjes Deal ouwehoerden wat af, instrumenten werden gewisseld, er werd gestemd. Een grappige afwisseling op de goed geoliede optredens die ik tot dan toe heb gezien. Maar als The Breeders eenmaal spelen, klinkt alles strak en intens.

Nog meer punk kwam van Jaya the Cat. Maar deze band ging er met veel meer stijlen vandoor: een snufje reggae, een vleugje ska en onbetwiste metal wist de band tot een dansbaar geheel van te maken. Mijn inmiddels vermoeide benen kregen bij het begin van The Dandy Warhols voor het eerst weer wat rust. Het psychedelische openingsnummers duurde ruim een kwartier. The Dandy Warhols bewezen veel meer te zijn dan dat bandje van de catchy single 'Bohemian like you'. Helaas kon ik The Dandy Warhols niet afzien, want afsluiter Underworld stond klaar in de Alpha-tent.

Bij Underworld, hoe vermoeid, zat of doorgedraaid je na drie dagen Lowlands ook was, gold er maar één devies: neem die achtbaan. De hypnotiserende stem van Karl Hyde en de steeds verder opbouwende trance liet je steeds verder afdrijven van vaste grond. Een meeslepend optreden, waarna mijn Lowlands vlucht LL10 was geland. Wat een moddervet Lowlands was dit!