Shrek is weliswaar geen alledaags sprookje, het ziet er toch allemaal erg sprookjesachtig uit. Op het technische vlak maakt de film vooral indruk door de perfectie in de details. Wuivend gras, een fluwelen jurk, fraaie vergezichten en verzengende vuurballen: precies zoals je het een sprookjesprent zou willen zien.
Gelukkig is de technische perfectie niet het sterkste punt van de film. Dat zijn toch het vlotte verhaal en de satirische aspecten. Debuterende regisseurs Andrew Anderson en Vicky Jenson doen op geen enkele manier zijn best om een cliche Disney-verhaaltje van braafheid en voorspelbaarheid te vertellen. Allereerst is Shrek geen knappe,
dappere ridder op een fier paard, maar een mopperende Mike Meyers met een ezel als metgezel. Geen zielige ezel in dit geval, maar een Eddy Murphy die constant ontzettend bijdehand is en zijn muil maar niet kan houden. Prinses Fiona is weliswaar een lekker ding, voor een stevig robbertje 'martial arts' a la Michelle Yeoh draait ze haar hand niet om. Ook een duet met een vogeltje loopt niet zoals je het volgens de conventies van een sprookje zou verwachten.
Uiteindelijk worden er wel grenzen gesteld aan het op de hak nemen van het genre. Shrek blijft uiteindelijk toch een sprookje en bevat dus een voorspelbaar plot en een wijze, niet bijzonder schokkende les. Jammer? Niet echt, het ligt er zo ontzettend dik bovenop dat het weer komisch wordt.
Conclusie: Shrek is een dolkomische satire op het Disney-sprookje die er uitstekend in slaagt kinderen en volwassenen te amuseren op een allesbehalve gewone manier. Ook de liefhebbers van digitale kunsten komen met deze film goed aan hun trekken. Een dikke 8 derhalve!
