Dodelijke date 24

Jochem verdween. Ik zou hem niet meer zien die dag. Ik bleef alleen in het grote huis achter. Het was vreemd; ik sliep in het bed van Jochem en had sterk het gevoel dat ik Merel tekort deed. Ik hoorde een deur dichtslaan in het huis, vloog mijn bed uit en ging naar de woonkamer. Er zat een wildvreemde grote man op de bank tv te kijken. Hij zag mij aankomen en stond direct op. Hij wilde mij een hand geven, maar ik vroeg eerst wie hij was.

‘Ik ben uw persoonlijke begeleider en beschermer. Mijn naam is Willem.’ Een klerenkast van ongeveer 2 meter keek mij met grote bruine hondenogen aan. ‘Wat een enorme vent!’ dacht ik. Ik had direct het gevoel dat ik hem beter niet uit kon dagen. Hij had een versleten kort leren jasje aan en rook naar lavendel. Zijn kort geschoren haar gaf hem ook al geen milder voorkomen. Maar hij had gelukkig geen snor of baard. Lichamelijk stond hij mij wel aan, geestelijk waarschijnlijk niet. Zijn grote handen waren deels getatoeëerd met voor mij allerlei onbegrijpelijke tekens. Ook in zijn gezicht had hij enkele tatoeages waar ik niets van begreep. Ik keek nog eens goed naar zijn handen en dacht direct aan enorme graafmachines met de bijbehorende graafklauwen. Alleen zijn kont was smal, maar zijn benen waren dan weer van het formaat honderdjarige eik.
‘Je bent dus een echte Hollander?’
‘Wat is een echte Hollander tegenwoordig, Martha?’ zei hij glimlachend. Ik mocht hem wel.
‘En wat gaan wij allemaal doen, Willem?’
‘Ik ga je overal naartoe brengen. Ik heb hier ook een kamer in het huis. Ik doe klusjes voor Jochem en een van die klussen is jouw chaperonne zijn.’ 
‘Leuk, een spierbal die moeilijke woorden gebruikt’, dacht ik. Maar liever een spierbal met hersens dan een lomperd die je de hele tijd van je af moet slaan. Op de een of andere manier vertrouwde ik hem wel. Ik had dit niet vaak met mensen. Dit keer wel. Of de reden nu die grote, bruine, trouwe ogen waren wist ik niet.

‘Wat vind jij er nu van?’
‘Van wat Martha?’ vroeg hij rustig met die zware, donkere stem. Ik schatte in dat hij spierversterkers gebruikte. Zo’n enorm lichaam kreeg je vaak niet door trainen alleen.
‘Van mijn situatie.’
‘Vooropgesteld dat ik jouw situatie heel erg goed ken, en dat is niet zo, ga ik je alle ins en outs van mijn positie en jouw positie nog niet vertellen. Wellicht komt dat nog. Voor nu? Laat het maar zoals het is, schik je in je rol zou ik zeggen. Dat heeft letterlijk alles met overleven te maken. Snap je dat Martha?’ zei hij vriendelijk en met een articulatie waar ik van stond te kijken. Dit was geen man die was geboren in het criminele circuit. Welke crimineel gebruikt ‘wellicht’? Ik had het niet eerder uit een van hun monden gehoord. Maar waar was ik ze tegengekomen dan? Had ik alles van de televisie? En ik keek zelden of nooit televisie. Waar had ik mijn waarnemingen dan vandaan? Ik besefte de bekrompenheid van mijn leven van voor de ontvoering, maar besefte op tijd dat ik wel erg veel kranten las. Maar ook de afgelopen weken waren eigenlijk genoeg input voor mij om deze gewetenloze mensen te leren kennen. De telefoon van Willem ging af. Hij liep naar een ruimte die grensde aan de huiskamer en wilde niet dat ik iets hoorde.

‘Martha, er zijn wat meisjes binnengebracht die jij moet helpen. Kom mee.’ 
Ik volgde direct. In de auto drong het pas goed tot mij door dat de kleding die klaarlag op het bed van Jochem, waar ik met hem in geslapen had, wel erg veel op een doktersoutfit leek. Het maakte mij niet uit. Het gebloemde jurkje dat ik gisteren aanhad, lag als een versleten vod in de hoek van de slaapkamer. Als ik door mijn nieuwe rol mijn leven zou behouden, dan was dat voor nu oké. Het was een rol waar ik tevreden mee moest zijn, gezien de omstandigheden. Ja, ik had weer een klein beetje zin in het leven. Er waren te veel momenten van een doodswens geweest. Na de dood van Xandra was het heel heftig in mij. Of na een zoveelste verkrachting. Het deed mij wel goed te beseffen dat ik waarschijnlijk niet meer door iedereen verkracht zou kunnen worden. En hoe erg het ook was voor Merel, voor mij was het puur overleven hier. En als ik daarvoor zo af en toe met Jochem naar bed moest, dan was dat zo. Ik vond dat ik er geen keus in had. Iedere andere keus zou mijn leven hier tot een hel maken. En natuurlijk, er was ook nog de keuze om te vluchten. Hoever zou ik komen in een land waar je nog steeds een paspoort nodig had om eruit te komen? Op een plek waar iedereen waarschijnlijk betaald werd door Jochem van Wensen, inclusief rechters, politici en politie. Ik zou geen schijn van kans hebben.

Willem en ik liepen weer door de ondergrondse bunker. In de lift naar beneden had ik nu een ander gevoel dan een dag eerder naar boven. De zak over mijn hoofd was ook niet meer nodig. Ik had ineens een andere positie hier. Omdat Jochem mij zijn vertrouwen had gegeven. Alhoewel ik besefte dat deze altijd begrensd zou zijn en blijven. Alles werd een beetje duidelijker. Ik liep naar de ruimte waar ik een dag eerder weggehaald was ik wilde het niet mijn kamer meer noemen.

‘Star?’ Er lag een meisje in Stars bed, maar het was Star niet. Mo kwam de kamer ook binnen.
‘Met dit meisje is iets en wij weten niet wat. Onderzoek haar’, zei hij bot.
‘Waar is Star?’ vroeg ik.
‘O, heette ze zo?’ zei hij glimlachend. ‘Had ik nu maar een pistool’, dacht ik. 
‘Die is verkocht. Je moet je echt niet te veel aan de meisjes gaan hechten hier, Martha, dat gaat je echt opbreken. Het zijn onze producten.’
‘Producten? Star was nog maagd, een jong kind.’ 
Ik keek hem met een verbeten gezicht aan. Maar zag dat ik absoluut niet bij hem doordrong. Toen begreep ik dat het uiteindelijk ook mijn dood zou worden wanneer ik mij aan ieder meisje dat hier binnen kwam persoonlijk zou gaan hechten. Ik kon het niet en mocht het niet.
Ik streek met mijn hand door haar haar. Ik kende haar niet toen zij zich omdraaide met haar betraande gezicht. Dat was het, ik begreep het. Al was ik hier maar het menselijke gezicht tussen alle monsters die de meisjes de laatste uren ervaren, gevoeld en gezien hadden.

‘Wat is je naam lieverd?’ zei ik zacht.
‘Wie bent u?’ vroeg ze.
‘De dokter’, zei ik vastbesloten.
‘O, Vera. Vera van Amerongen’, zei ze zacht. Mo en Litteken verdwenen. Ik had Litteken niet eens zien of horen binnenkomen.
‘Vertel mij je verhaal, Vera, en ondertussen onderzoek ik je. En laat mij maar gaan hè, ook al moet ik even tussen je benen kijken. Oké?’ Zij knikte dat het oké was.
‘Wie bent u? Hoe heet u?’
‘Mijn naam is Martha van Salingen.’
‘Martha van Salingen? O.’ Ik zag haar nadenken en stopten even met onderzoeken.
‘Nog wat aan toe te voegen, aan O?’
‘Nee, uh nee, sorry’, zei ze twijfelend.
‘Mocht je je nog iets bedenken, dan moet je het gelijk zeggen, oké?’ Vera bevestigde.
‘Wanneer hebben ze je ontvoerd en wat hebben zij tot nu met je gedaan?’
‘Ik ben twee dagen geleden ontvoerd.’ Ze begon te huilen ik drukte haar hoofd in mijn nek. ‘Ik was op een feestje en er was een jongen. Een Turkse jongen die heel goed Engels sprak. Ik was gelijk gek op hem. Hij bleef mij maar drankjes voorzetten en op een gegeven moment maakte het mij allemaal niet meer uit. Voordat ik begreep wat er gebeurde, zat hij met zijn vingers in mij. Op de bank, waar iedereen het gewoon zag. En het gekke was dat ik mij niet eens schaamde!’
‘Maakt allemaal niet uit, maak je verhaal af’, zei ik rustig terwijl ik haar door het haar streelde.
‘Toen nam hij mij mee naar een kamer waar nog twee mannen aanwezig waren. Geen jongens. Ik vroeg hem nog wat dit te betekenen had. Maar ik voelde mij zo sloom van de drank. En toch was ik helder, geestelijk dan. Heel raar, ik had mij nog nooit zo gevoeld. Ik was ook...’ Er viel een stilte terwijl ze van mijn ogen wegkeek.
‘Wat was je nog meer, Vera? Schaam je niet, vertrouw mij. Alleen als je het mij vertelt, kan ik bepalen wat ze gebruiken om meisjes zoals jij te drogeren.’
‘Nou, gewoon, ik was heel erg geil. Het brandde tussen mijn benen en voordat ik het wist deed die jongen die ook al met vingers bezig was geweest zijn piemel in mij. Toen hij klaar was, legde hij mij op mijn zij. Een van die vreemde mannen kwam naast mij liggen en voordat ik het wist zat ook hij in mij. En de derde kwam ook. Ik heb mij nog nooit zo vies gevoeld en toch voelde het lekker, maar dat was lichamelijk, Martha. Ik snap het niet!’ Ze begon te schreeuwen. Ik probeerde haar zachter te laten spreken door haar mond wat af te dekken met mijn hand. 
‘En ze pompten maar en ze pompten maar, alsof ik een machine was. Het leek voor mijn gevoel uren te duren. Ze draaiden en solden maar met mijn lichaam. Alsof ik een pop was. Dan lag ik weer op mijn rug, dan weer op mijn buik en telkens voelde ik hoe ze mij namen en steeds harder.’ 
Ze huilde en keerde zich van mij af. Ik bleef haar schouder masseren. Ze schudde met haar schouder ten teken dat dit niet hoefde van haar. Toen draaide zij zich plotseling om.

‘Ik weet het weer’, zei ze met een betraand gezicht toen ze zich omgedraaid had en mij weer aankeek.
‘Carla van Someren.’ 
Er ging een schok door mijn hele lijf, alsof ik stroom kreeg toegediend.
‘Carla, ken jij Carla?’ Ik trok aan haar schouder.
‘Au.’
‘Sorry schat, vertel alsjeblieft.’
‘Ze was daar ook. Ze was ook in die club.’

Als je interesse hebt, stuur dan een column van jouw hand naar Zonnetje40. Of stuur een PM. Je krijgt z.s.m. een reactie.

Eindredactie FOK!columns