Vette fetisj

Ja lekker, nog zo’n hapje naar binnen werken kan echt geen kwaad. Na de feestdagen dim ik wel weer in en gaan we werken aan een iets minder ronde lijn. Ik  ben de afgelopen tijd al behoorlijk wat kilo’s kwijtgeraakt, het zou zonde zijn als ik in het nieuwe jaar die lijn niet voort zou zetten, maar nu nog even genieten. “Of ik nog een glas wijn wil? Ja doe maar, daar staat mijn glas.” Ik hoor het mezelf zeggen, terwijl ik ondertussen bedenk dat er met deze feestdagen wel heel veel nutteloze calorieën naar binnen worden geschoven. Nog voor ik klaar ben met de reeks gedachten over extra vetjes en ronde lijnen, hoor ik mijn huishomo door de kamer schallen: “Gatverdamme! Moet je nou lezen wat er in de VIVA staat. Een verhaal over een feeder, ik begrijp dat gelul niet hoor. Smerige hetero’s ook met hun ranzige fetisj rotzooi.” Hoe onaardig ook, ik kan hem geen ongelijk geven. Vet en dik vind ik persoonlijk ook te ranzig voor woorden. Dikke, vette en witte mensen met cellulitis doen mij kokhalzen. Walgen, dat is het woord dat bij mij naar boven komt als ik denk aan obesitas.

Ik ben geen VIVA meisje en lees dat soort meisjes-pulp dan ook niet uit principe. Toch laat dat artikel, waar mijn huishomo het over had, mij niet los. Wellicht moet ik dat artikel zelf maar lezen, principes zijn om overboord te gooien, toch? Nog voor ik daadwerkelijk een beslissing maak, bevind mijn lichaam zich al half in de oudpapierbak die buiten staat en graai ik tussen alle papieren. Ah, daar is de VIVA! Ik probeer met een behendige zwaai uit de papierbak te komen. Resultaat is helaas niet als gewenst, maar dat terzijde. Snel loop ik naar binnen en installeer mezelf op de bank met een lekker glas witte wijn en mijn sigaretten binnen handbereik. Al bladerend door de VIVA kijk ik om me heen, hopelijk ziet niemand me zo zitten, wat een burgerlijk-uitgezakt-meisjes-plaatje moet dat zijn.

Na bijna alle andere wanstaltigheden die in de VIVA staan, bekeken te hebben, vind ik het stukje over de feeder en feedee. Zo noemen ze de rollen binnen die relatie. De feeder is de partner die voert en de feedee vreet zichzelf helemaal vol. Ik begrijp er niets van, helemaal niets. Hij is sportinstructeur en zij, tja zij is dik. Hij vindt het heerlijk dat ze zo dik is, het erotiseert en het is mooi. Zij wil voor hem graag zo dik zijn en geniet van het feit dat hij er zo van geniet. Voor zover ik begrijp heeft zij ook geen moeite met het dik zijn. Op het moment hebben ze nog niet haar streefgewicht behaald, dat ligt in de buurt van 160 kilo. Tot dat gehaald is, zal hij haar blijven voeren. Tenzij zij natuurlijk lichamelijke klachten krijgt, dan zullen ze acuut stoppen.

Ik begrijp het niet, nog steeds niet. Ik pak mijn tablet erbij en tik op google in; feeder. Allerlei resultaten komen naar boven, waaronder een muziekband. Dat is niet helemaal wat ik zoek, dus tik nu wat anders in; vet fetisj. Ik kom uit bij een blog voor en door dikke vrouwen en mensen die van dikke vrouwen houden. Er komt een feedee manifest voorbij, waarbij ene Rabecca uit Engeland vertelt dat ze dik is en daar zelf heel erg blij mee is. Zij heeft geen partner, dus redeneert zij; het kan niet zo zijn dat het een vorm van ziekelijke onderdrukking is van een ander. Dit doet ze totaal en alleen voor zichzelf. Ze vindt het heerlijk om zo dik te zijn en haar vetrollen te strelen. Ze vindt het opwindend en geil. Zelfs zo lekker dat ze er alles aan doet om nog dikker te worden. Daarna lees ik nog een verhaal over een vrouwtje dat wel een partner heeft, maar haar feedee instincten komen uit haarzelf naar boven. Uiteindelijk blijkt haar man het ook heerlijk te vinden en voedt haar vervolgens ook tot grote omvang. In alle verhalen die ik lees, lijkt het om een wederzijds goedvinden te gaan en heeft het veel te maken met erotiek.

Ondertussen heb ik genoeg gelezen van de mensen die er positief over zijn. Ik persoonlijk, walg nog steeds. Terug naar google en ik zoek naar negatieve reacties. Weinig te vinden, behalve een forum waar wordt gereageerd op een documentaire die op televisie is geweest. De reacties zijn weinig intelligent. Verder op het internet vind ik ook weinig wetenschappelijke informatie hierover.

Ik begrijp het niet, nog steeds niet. Hoe kun je het heerlijk vinden als je partner zo vet is, dat het levensgevaarlijk wordt? Als je echt van je partner houdt wil je toch dat hij of zijn geen gevaar loopt? Wat is er geil aan om jezelf zo vol te proppen, dat het pijn gaat doen in je maag. Volgens mij geeft je lichaam op dat moment al aan dat je ergens mee bezig bent wat niet goed is. Ik denk aan onderdrukking van de feeder naar de feedee toe, maar ook in dat antwoord kan ik mij niet helemaal vinden. De dames die er positief over zijn geven aan dat ze het verrukkelijk vinden dat ze een partner hebben die van ze houden in het formaat zoals ze zijn én er zijn feedees die er zelf bijzonder opgewonden van raken om zo dik te zijn. Het lijkt mij overigens voor de vrouw een bevrijding om niet meer op je gewicht te hoeven letten. Al hoewel, ze doen er alles aan om nog dikker te worden, dus feitelijk zijn ze dan ook obsessief met hun gewicht bezig.

Zal het dan iets chemisch zijn, dat faliekant misgaat in de hersenen? Net zoals een andere geestelijke aandoening? Ik begrijp het niet, nog steeds niet. En toch, het intrigeert me.