Palliatief gesedeerd
Ik val weg. Wat gebeurt er? (Hij hoeft geen pijn te lijden. Het is het zwaarste besluit dat we ooit namen, moesten nemen... Het is beter zo.) Beter? Wat is beter? Wat gebeurt er? Ik ben bang. Palliatief. Ik val weg. Wakker blijven! Niet zakken. Sedatie. Wat? Niet vallen. (Hij heeft geen pijn meer.) Waar is de pijn? Waar kan ik me aan vasthouden? Zwart. Alles is zo zwart. (Hoort hij me? Kan ik tegen hem praten?) Ja. JA! (Dat is nooit zeker. Ik hoop het soms. Dat hij nog kan horen wat ik hem wil zeggen. Zeggen waar ik te lang mee wachtte. Soms hoop ik dat hij zo ver weg is dat hij niets meer mee krijgt.) ALLES! IK HOOR ALLES! Waarom hoop je dat ik niets mee krijg? (Hai. Ik ben er. Ga je slapen? Rustig. Straks is alles fijn. En zacht.) Hoe weet je dat? Hoe weet je wat er straks is? Ik ben veel dichterbij dan jij. Ik heb géén idee. (Je bent zó sterk geweest. Ik ben zó trots op je. Laat maar los.) Wát? Laat maar los? Maar wat gebeurt er? Wat als ik loslaat? Weten jullie het dan? Waarom lijkt dat voor jullie het beste? Waarom wil je dat ik loslaat? Straks tuimel ik de hel in. Weet ik veel. Niet vallen. Er is hier geen licht. Geen tunnel. Er is zwart. Alleen maar zwart. (Hij lijkt onrustig.) Ik bén onrustig. Doodsbang. Laat me niet gaan. Vasthouden. (Je verbeeldt het je.) Nee! Nee! Ze heeft gelijk. Ze verbeeldt het zich niet. Luister dan naar haar, verdomme. (Krijgt hij wel genoeg?) Ja. Meer dan. Geef me niet meer. Niet méér, alsjeblieft. Ik smeek het je. Ik wil niet vallen. (Hij hoeft geen pijn te hebben.) Ik heb geen pijn! Geef me minder. Geef het terug. Geef de pijn terug. De pijn kalmeert. Het is vreselijk, maar ik leef. Ik kan voelen. Nu ben ik niets. Niet vallen. Geef me mijn pijn terug. (Ik ga vragen of hij meer kan krijgen. Ik voel dat hij onrustig is. Ik voel het gewoon.) Wat is dat gepiep?
Niet vallen. (Alles loopt nog goed door. Alles is functioneel. Waarschijnlijk gewoon een luchtbelletje. Gebeurt vaker. Maar goed dat u me even riep. Als u mij nodig heeft, ik zit hiernaast.) Functioneel. Functies checken. Mijn lichaam. Niet wegvallen. Ik kan niets bewegen. Maar alles tintelt. Alsof ik er te lang op heb gelegen. Blijven liggen. Niet vallen.
(Hoe gaat het, jongen? Wat lig je er mooi bij. Zo kalm.) Ben jíj er nu ook? Nú wel? Ga weg. Waarom zijn jullie hier? Is iedereen er? Nemen jullie afscheid? Nee! Nee! Ik ga niet. Ik blijf. (Hij heeft zojuist nog een dosis toegediend gekregen. Hij hoeft geen pijn te hebben.) Tegen mijn wil. Ik val. Blijf. Vecht! Tegen mijn wil, verdomme. Stop met zeggen dat ik geen pijn hoef te hebben. Dat is jouw wens. Jouw vergoelijking. Ik heb het nooit gewenst. Geef me pijn. Geef me wat ik begrijp! Ik val. Ik weet niet waarin ik val. Waar ik land. Ik begrijp pijn, maar mijn val niet. Ik ben bang. (Mag ik hem aanraken?) Natuurlijk! Kus me. Raak me. Haal me hier weg. Maak me wakker. Ik val. Hou me vast. Hou me tegen. Verdomme. Ik val. Wat moet ik doen? Ik kan niet loslaten. Ik wil niet. Ik wil niet. Ik ben zo bang. Ik val.
Geef me alsjeblieft niet meer. Niets meer. (Het is beter zo.) Hou je bek. Niets beter. Het is niet beter zo. Ik ga dood. Ga hier zelf liggen. Met je: 'Het is beter zo'.
Ga weg. Allemaal. Laat me alleen. Ik wil niet dat jullie zien hoe messed up ik ga. Laat me alleen. Niet vallen. Niet vallen. Hou vast. Waar ga ik heen? Waar land ik?
Ik wil niet vallen. Ik wil niet palliatief gesedeerd gáán.
Nee. Mijn meisje dan? Ik mag niet. Nee. Geef me mijn pijn terug. Ik leer er mee omgaan. Maar laat me niet gaan. Hou me. Stop het inslapen. Hou het tegen. Ik ben zo verschrikkelijk bang.
Verdomme.
Ik ben zo bang. Zo. Bang.
(Hij is rustig ingeslapen. Toen iedereen naast zijn bed stond. Het was alsof hij wachtte tot iedereen er was. Toen had hij er vrede mee. Dit is zoals hij het gewild heeft. )
