Meest depressieve dag van het jaar
CptObvious stuurde via de submit de volgende column in:
Onlangs was het weer de meest depressieve dag van het jaar. Steevast valt deze dag ergens in de eerste week van het nieuwe jaar. Dit is ongeveer de tijd waarop het gebrek aan zonlicht de meeste Nederlanders parten begint te spelen en ze er tegelijkertijd achter komen dat hun goede voornemens alweer gesneuveld zijn. Slechts de enkele inktvlekken die bij het invullen van de verkeerde datum van 2010 naar 2011 ontstaan vormen het bewijs dat er iets veranderd is. Ook in het dagelijks leven blijkt het maar weer eens lastig om van een grote nul een mooie nummer één te maken.
Mijn meest depressieve dag van het jaar staat nog goed in mijn geheugen gegrift. Het was de dag dat ik hoorde dat mijn ‘Pluk de dag'- mentaliteit tot het hedonisme omgedoopt is. De openbaring werd verkondigd door een christelijke stichting die als een ware bedevaart door Nederland trok. Hun doel was om voornamelijk reformatorische jongeren te wijzen op de slechte boodschappen die kennelijk veelvuldig in muziek verwerkt zijn zoals bij AC/DC's ‘Highway to Hell'. Ook, en ik quote: "...andere overduidelijk satanistische groepen zoals Rammstein" kunnen niet door de beugel. Zelfs de ogenschijnlijk brave dames van K3 blijken eigenlijk stoute schoolmeisjes te zijn. Een gedachte waarbij ook de minder grote zondaars onder ons op zondagochtend in de biechtstoel plaats willen nemen.
Aanvankelijk vond ik het allemaal onzin. Toch besloot ik te proberen om op zijn minst de achterliggende boodschap van het geheel serieus te nemen. Iets wat jammerlijk faalde toen ik in mijn zoektocht naar christelijke bands erachter kwam dat één van de meest favoriete groepen in dit genre de naam ´Kutless´ draagt.
Toch had ik ondanks deze kleine opsteker grote moeite de achterliggende gedachte op deze depressieve dag helemaal los laten. Zoals een platenspeler niet zonder een essentieel onderdeel als de naald kan, kan ik bij muziek niet zonder ‘gevoel'. Nu kon ik geen plaat meer horen zonder alle woorden kritisch te analyseren. Alsof je de naald continu over de plaat heen hoort krassen, een splinter in de ziel. Het gevoel was verdwenen. Ik was de naaldnudist onder de platenspelers geworden. Maar wat als de stichting er nu naast zit? Zoals Joan Osborne zich al afvroeg: "What if God was one of us?" Laat ik alle twijfel maar weg nemen en het op safe spelen. Gauw skip ik een paar nummers van het album wat ik op heb staan. Ik stop wanneer ik bij Marilyn Manson's versie van Depeche Mode's ‘Personal Jesus' aankom. Heeft de stichting ook meteen zijn zin gekregen....
