Vretenstijd
De Vretenstijd is verdeeld in diverse ruimtes. In tegenstelling tot een gezin dat zich zo te zien had ingeschreven onder de naam Tokkie en als culinair experiment begon bij de afdeling toetjes, leek het mij handig om in de rij te gaan staan bij de voorgerechten. Ik heb een hekel aan in de rij staan voor eten. Zeker wanneer je met mensen in een rij staat die zich hebben gekleed alsof ze naar een concert van Frans Bauer gaan. "Heej Sandy, hedde gij die kikkerbillekes al gepruufd? Da smoakt hillemoal nie naar kikker, da's gewoon kip!" Ik bespaarde mij het blauwe oog door niet te vragen hoe kikker dan precies smaakt. Sandy, die ongetwijfeld denkt dat al het vlees zijn oorsprong vindt in de vrieskist van de Aldi vond het zielig voor de kikker en trok een nog viezer gezicht dan de geplamuurde kutkop die even daarvoor de rij sierde. Over de hoepels in haar oren, die zouden kunnen dienen als walvissen-cockring, maar te zwijgen!
In een soort slomo-polonaise ging ik met een voorgerecht terug naar mijn tafel waar inmiddels twee puistenkoppen gestationeerd waren die de nobele taak hadden de al dan niet lege borden af te ruimen.
Na het legen van mijn bord legde ik mijn bestek neer. Normaal zou dat het sein zijn dat je klaar bent met eten, maar de meer geoefende vreetschuurbezoeker pakt zijn bord, staat op en geeft deze in een vloeiende beweging aan een van de puistenkoppen om geen onnodige tijd te verliezen. Er is immers voor twee uur betaald en zoals het een goed Nederlander betaamt, moet dat eruit gehaald worden. Vreten tot je niet meer kan! Ik had te doen met het puberale personeel dat uitgebuit wordt conform de horeca CAO. Zelfs een aspergestekende Pool vindt dat een te schraal loontje om zijn stinkende stapelbedje voor uit te komen. En dan stonden ze ook nog in een pakje dat veel weg heeft van de personeelskleding van de Efteling. Of zou dit een practical joke van de eigenaar van Vretenstijd zijn om zo op slinkse wijze te laten blijken dat het personeel klaar staat voor alle onverzadigbare Holle Bolle Gijzen?
Na anderhalf uur voel je dat je wordt weggekeken, omdat de tafel waaraan je zit gereserveerd is door een andere groep culinaire genieters. Het was een hel om twee uur in de Vretenstijd te vertoeven. Gelukkig heb ik het overleefd en is het niet afgelopen zoals mijn vorige bezoek aan een vreetschuur. Dat was de Japanse vreetschuur Osaka, waar ook de drank was afgekocht. Toen werd er twee uur lang drankspelletjes gespeeld onder het eten, hetgeen uiteindelijk uitmondde in het iets te enthousiast uiting geven aan het Aziatische gebruik te boeren na het eten als blijk van waardering. Met heel veel bier in je maag kan dat mis gaan. Zo kon het gebeuren dat de karpers in de wensvijver eindelijk eens iets fatsoenlijks te eten kregen. Het argument dat ik een enorme dierenvriend ben, maakte op de eigenaar van de Osaka geen indruk. Het scheelde niet veel of ik was in een vechtscène van Quentin Tarintano's Kill Binzy beland.
Gelukkig heb ik met mijzelf afgesproken nooit meer te gaan eten in een vreetschuur!
