Blessuretijd verziekt het voetbal

Voormalig Manchester City-coach Mark Hughes vermoedde na een overwinning van Manchester United in blessuretijd dat de scheidsrechters de rivaal bewust meer blessuretijd gaven als zij gelijk of achter stonden. Dit is nagezocht, en de coach leek gelijk te hebben. Bij 48 duels stond Manchester United op voorsprong, de blessuretijd bedroeg dan gemiddeld 191,35 seconden. In de andere twaalf duels, toen de Mancunians op een remise of achterstond stonden, bedroeg de extra tijd gemiddeld ruim een minuut langer, namelijk 257,17 seconden.

Of dit nu bewust gebeurde of toeval was, dit soort discussies wil je eigenlijk helemaal niet hebben. Want hoe wordt nou precies bepaald hoeveel blessuretijd er bijgetrokken wordt? Soms zie ik in 45 minuten voetbal wel vijf blessurebehandelingen, en vervolgens wordt er drie minuten blessuretijd bijgetrokken. Het spel heeft dan toch echt ruim tien minuten stilgelegen. En wanneer moet de scheidsrechter nou precies affluiten? Frank Rijkaard scoorde eens van eigen helft met een lange trap in blessuretijd een doelpunt, maar omdat de scheidsrechter nooit had verwacht dat er vanaf het middenveld zo snel een aanval opgebouwd kon worden floot deze al af. Doelpunt afgekeurd. In andere sporten hebben ze hier de oplossing allang voor gevonden: werk met zuivere speeltijd. Marco van Basten stelde het jaren geleden ook al voor, en hij heeft gewoon gelijk.

Zuivere speeltijd heeft meerdere voordelen. Discussies als voorgaande kunnen namelijk nooit meer ontstaan. Mocht er een keer een belangrijke finale beslist worden in de vierde minuut van de blessuretijd beslist worden terwijl er maar drie minuten extra tijd bijgetrokken zijn, heb je de poppen aan het dansen. Bovendien ben je gelijk van al dat misselijke tijdrekken af. Hoe vaak zie je het niet dat spelers van een ploeg die met 1-0 voor staan vanaf ongeveer de tachtigste minuut bij een overtreding ineens tachtig keer doorrollen, aan de andere kant van het veld helemaal duizelig pas weer tot stilstand komen, vervolgens drie minuten blessurebehandeling nodig hebben en daarna direct weer opspringen om verder te kunnen spelen alsof er niets aan de hand is? Of van die fijne wissels met nog twee minuten te gaan waarbij de gewisselde speler tergend langzaam naar de kant loopt? Het ergste wat hem kan gebeuren is dat hij geel krijgt, lekker belangrijk.

Het kan zo simpel zijn: geef de scheidsrechter een stopwatch mee, en zodra hij het spel stillegt drukt hij de tijd stil. Zodra hij fluit om het spel te hervatten, herstart hij de klok weer. In plaats van 45 minuten verkort je de speeltijd naar 30 of 35 minuten zodat de wedstrijden alsnog even lang duren en zijn er direct twee grote problemen in het voetbal verholpen: tijdrekken en discussies over de blessuretijd.