9. Barensweeën op Kerstavond
Een kerstcadeau van de FOK!-columnisten. Voor jou. Veertien columnisten hebben zich op een estafette gestort, die je deze kerstdagen fijn kunt lezen, al dan niet onder de kerstboom. Een avontuurlijke reis door de creatieve geesten van onze vaste columnisten. Deel 1 lees je hier.
Ik opende de deur en zag een jonge vrouw staan en zag direct dat ze al wat maanden in verwachting was.
‘Mam!’ riep ik hard, mijn moeder kwam nog snikkend naar de voordeur.
‘En wie ben jij? Ik heb heel mijn hebben en houwen al weggegeven aan allerlei organisaties.’
‘Ik ben niet van een organisatie mevrouw, ik werk bij Albert Heijn.’
‘Leuk, daar werkt mijn man ook.’
‘Dat weet ik mevrouw. Hij is mijn baas en de vader van mijn nog ongeboren kind.’ Mam zakte door haar knieën en botste met haar hoofd tegen de verwarming. Een dunne streep bloed sijpelde haar oog in. Ik wilde in paniek raken, schreeuwen. De slagen van mijn hart struikelden over elkaar heen. Ik had een schone theedoek uit de kast getrokken. Iedereen wilde zich ermee bemoeien. Opa, tante, ik duwde ze allemaal de gang uit. Ik depte de wond aan mijn moeders slaap voorzichtig. Het was niet groot, langzaam kwam ze bij.
‘Verdomme, dus het is toch waar. Al die avonden dat hij moest overwerken.’ De jonge vrouw bleef onbeweeglijk staan. Een traan vocht zich een weg uit haar ooghoek. Eerst één oog toen het andere.
‘En nu?’ Ik hielp mijn moeder overeind. ‘Wat wil je nu van mij? Je weet dat ik zijn vrouw ben?’
‘Dat weet ik mevrouw.’ Ik zag in de ogen van mijn moeder dat ze de jonge vrouw net zo vertederend als ik vond. Ze was zo nederig, zo ingetogen. Zo’n mens waar je maar niet kwaad op kon worden. Ik begreep direct waarom mijn vader deze vrouw bezwangerd had. Haar borsten en haar volle lippen. Daar hield hij van. Er gebeurde iets vreemds met mijn moeder. Ze toverde een warme glimlach op haar gezicht. Een onverklaarbare omslag, zomaar op kerstavond.
‘Ik weet nog steeds niet waarom je hier staat maar het zal wel ergens toe dienen.’
‘Het is kerstavond mevrouw. Uw man zou mij thuis brengen maar hij heeft eerst een collega van mij thuis gebracht en is daarna niet meer teruggekomen. Ik moest dat hele grote filiaal alleen afsluiten. Ik sta al een uur te wachten op de bus en ik wist dat u hier woont. Dat uw man en u hier wonen.’ Mijn moeder keek mij aan, de wond aan haar slaap bloedde niet meer.
‘Wat moet ik hiermee?’ Vroeg ze aan mij.
‘Het is kerst mam. Pap verkiest ergens anders te zijn. Zij is zwanger en heeft hulp nodig. Hoeveel maanden ben je?’ Ze keek ons beiden aan en barstte in snikken uit. Mijn moeder trok haar de gang in. Trok haar hoofd tegen haar schouder.
‘Een ding, wist je dat hij getrouwd was?’
‘Nee mevrouw, hij zei dat hij gescheiden was sinds drie maanden en dat hij nog wel bij u woonde totdat hij ergens een appartement zou vinden. Daar zou hij met mij gaan wonen. Vandaar dat ik hier aan de deur durfde te komen. Nu is het heel anders, ik begrijp dat hij gelogen heeft en helemaal niet van u af is. Het spijt me zo mevrouw, het spijt mij zo.’ Ze huilde hard, mijn moeder streelde haar nek en de achterkant van haar hoofd.
‘Rustig maar meisje, rustig maar. Ik geloof je. Kom maar even binnen. Hoeveel maanden moet je nog?’ De overige gezinsleden keken haar eerst afwijzend aan. Ze hadden het tafereel in de gang toch wel gehoord. Het was een erg vreemde situatie. Wat zij in haar buik had was familie maar dat accepteren zou des duivels oorkussen betekenen. Maar opa wilde de vurige olie uit zijn geest en lichaam hebben.
‘Kind, die waardeloze zoon van mij is tweemaal jouw leeftijd, hoe kun je.’
‘Ik ben dertig en uw zoon is vierenveertig dat is toch niet zo’n groot verschil?’
‘Wat dacht je van eenenvijftig schat. Als hij liegt doet hij dat ook grondig. Maar het is kerst. Jij bent vanavond onze kerstduif.’ Ze glimlachte en zakte in elkaar van de pijn.
‘Hoeveel maanden!’ Schreeuwde mijn moeder nu.
‘Geen maanden, ik ben twee dagen geleden al uitgerekend.’
‘Wat!’ Schreeuwden alle aanwezigen tegelijk.
‘Het moet verdomme niet gekker worden!’ Schreeuwde mijn moeder. ‘De maîtresse van mijn man komt in het huis van zijn eigen vrouw bevallen.’ Ze liet zich neervallen op de bank en leek in een soort shock te raken. De TV stond nog steeds onverminderd hard en spuide kerstpulp de nu volle kamer in. Kerstavond zou nooit meer hetzelfde worden. De TV werd uitgezet, de onbekende vrouw lag inmiddels op de grond haar laatste ween te beleven. In de ontstane stilte hoorde iedereen hoe de voordeur dichtsloeg, er was iemand thuisgekomen.
De volgende aflevering lees je hier.
