De gezworen vijand van het gamegevoel
Met mijn gebruinde armen en een brak hoofd van de avond ervoor stap ik achter mijn trouwe Xbox 360. De vakantie kwam ten einde, en voor het eerst sinds een lange tijd had ik de controller weer in mijn hand. Het was een uitstekende vakantie geweest, en het was tijd weer eens wat quality time uit een van mijn favoriete hobby’s te halen: Gamen. Ik kijk eens naar mijn spelletjescollectie, waarmee zou ik eens gaan opwarmen? Een shooter sowieso niet, ik had alle single players al uitgespeeld. Ik was niet in vorm, dus het zou onverstandig zijn nu online te gaan. Een rpg zag ik ook niet echt zitten, ik was compleet uit het verhaal. De instrumenten van Rock Band waren netjes opgeborgen in de kast en ik had geen zin ze te klaar te zetten. Na enkele minuten merk ik dat ik nog steeds met de controller in de hand zit te staren naar het start-scherm. Ik zucht en druk de console weer uit. Toch maar een muziekje gaan luisteren dan.
Voor de vakantie was alles koek en ei. Mijn console en ik waren onafscheidelijk. Ik kan mezelf, vind ik, met recht een doorgewinterde gamer noemen. Ik heb de ontwikkelingen in de games-industrie de afgelopen jaren nauwlettend gevolgd en eigenlijk heb ik geen goede games aan me laten voorbij gaan. Mijn saaie uurtjes werden ingekleurd door de vele prachtige games die de afgelopen tijd verschenen zijn. Zoals ik het me kon herinneren speelde ik vrijwel elke dag. Soms alleen een paar nummers met Rock Band, soms zou ik weer een nieuw stukje van een RPG verkennen, en soms zouden de console en ik hand in hand huppelen door een veld van bloemen. Dat waren tijden! Daarom voelde het ongemakkelijk er weer achter te zitten, waar moest ik beginnen?
De vakantie was geweldig; ik heb veel rondgereisd, weken lang gezeild en al een beetje kunnen warmlopen voor het universiteitsleven dat voor mij dit jaar begint. Bijna drie maanden ben ik constant weggeweest, maar het gamewereldje leefde gewoon verder zonder mij. Ik had ooit een Mafia-Wars verslaving, maar mijn Mafia-imperium dat ik had opgebouwd lag voor mijn voeten dood te bloeden. Niemand had er naar op- of omgekeken en het was een makkelijke prooi geworden voor andere spelers. Het kon me niets schelen. Vakantie is de grote vijand van het gamegevoel, is mijn ervaring nu.
Het was dan ook even slikken toen ik weer op FOK!games kwam. Ik was uitstekend op de hoogte van het meeste gamenieuws, maar het was duidelijk dat ik er even tussenuit geweest was. Vlak voor de vakantie werd er al gefluisterd over hype achter de schermen, en op kleine schaal ook al aan voorbereid en taken verdeeld. Nu ik weer terug ben is het volledige blad al af, zonder dat ik iets heb bijgedragen. Ik zat opeens weer vast aan een deadline voor mijn column en ik had ook heel wat nieuwsberichten in te halen. Ik wil wel weer mooie berichten schrijven maar ik heb het gevoel alsof ik een grote black out heb gehad en dat ik me eerst enorm moet inlezen voordat ik weer waardevolle informatie kan verschaffen in de volle glorie waarin ik het graag zou zien.
Duidelijk had ik last van opstartproblemen. Had een beetje vakantie me vervreemd van gaming? Worst case scenario: Was dit nu hét moment van volwassenwording, waar je gewoon niet de tijd of interesse hebt voor dergelijke hobby’s? Misschien was dit het punt waar ik zou kunnen stoppen met mijn overdreven killing-frenzy-met-halo verhalen tegen mijn vrienden?
Ik begon toch maar weer aan het nieuwsposten. Een filmpje van Star Wars: The Old Kingdom trok mijn aandacht. Ik heb altijd wat met Star Wars games gehad, zeker na Jedi Academy en Knights of the Old Republic. Na het zien van het filmpje kwam het welbekende warme gevoel weer een beetje terug. Net had ik het berichtje afgeschreven en klaar gezet voor de volgende dag, toen mijn broertje me naar beneden riep. Hij had Rock Band weer klaargezet en vroeg of ik mee wilde spelen. Nog geheel geïnspireerd door het filmpje van Guitar Hero 5 pakte ik de gitaar op. Het rammen van Sweet Home Alabama van Lynyrd Skynyrd op een plastic gitaar was voor mij genoeg om volledig in the mood te komen. Opnieuw verslaat het gamegevoel de vakantieroes.
