Dat warme gevoel?
Daar komt Timsel in zijn glanzende pantser. De aanwezigheid van Timsel en zijn nobele ros (genaamd Nelis) bezorgt de juichende menigte het aangename gevoel van veiligheid. Zojuist heeft hij een hele bende criminelen opgerold met weinig meer dan zijn zwaard en zijn magie. Mensen fluisteren complimentjes en klappen zodra de held dichterbij komt.
En opeens kan het je niets meer schelen...
Het liet me koud wat npc’s over me dachten. Sterker nog: npc’s denken niet eens! Niet langer voelde ik me de held, maar de dwaas die zijn uren verspilde voor een quasi spontaan complimentje van een verzameling polygonen.
Ik had het een tijdje geleden weer, met Oblivion. Ik loop weg van het eerste gedeelte. Mijn zakken zijn gevuld met gestolen pennen, horloges, stukken rat, boeken en alles wat ik maar kon vinden. Ik wreef mezelf de handen, als ik het allemaal zou verkopen zou ik een mooie opbrengst hebben. Ja hoor, ik verdien een leuke zakcent en met een tevreden gevoel loop ik de winkel uit. Tot ik me realiseerde dat opbrengst waardeloos is vergeleken met wat je zult kunnen krijgen later in het spel. Plotseling voelt het half uur dat je dat huis hebt afgezocht naar ‘waardevolle’ spullen als een enorme tijdverspilling. Dit idee bracht me nogal in de war. De ene gedachte gaat over in de andere. “Maar wacht eens even, als ik die ene npc zou redden heb ik daar in het echte leven toch helemaal niets aan?”. De nare gedachten bleven komen: “als ik de helft van mijn gametijd zou steken in het spelen van een sport zou ik nu het postuur van Schwarzenegger hebben”. Mijn enthousiasme voor games had plaats gemaakt voor realiteit in haar koudste vorm.
Met gebroken hart legde ik de controller neer. Ik kijk om me heen of ik een zinvollere activiteit kan vinden. De dagen die er op volgden nam ik mijn gitaar weer eens wat vaker op schoot, speelde ik weer eens een potje basketbal en ik kwam weer eens wat toe aan nuttige dingen, zoals mijn Spaans-huiswerk dat ik nooit eerder serieus genomen had.
Maar op een zeker moment slaat de verveling toe. Je kent het wel, zo’n middag waarop je een beetje voor je uit staart. Ik dacht: “Wat een tijdverspilling eigenlijk om niets te doen!”. Mijn volgende gedachte was: “Die ring of perfection die ik had in Oblivion, zou daar een set van zijn?”, of “Zou ik nu eindelijk die lelijkerd kunnen doden?”.
Voorzichtig drukte ik het spel weer terug in de Xbox. Ik hoorde het epische muziekje en kreeg weer een gevoel van opwinding. Ik laadde mijn spel en zag dat ik nog een quest had lopen. Iemand vermoorden om me in te likken bij de guildmaster. Ik dacht nog: “Die kerel heeft best een mooie set, durf te wedden dat ik er goede loot aan over houd!”. Na het voltooien van de quest besloot ik nog een mooie nieuwe spell te kopen. Dankzij mijn nieuwe aanwinst kon ik een vlammenzee om me heen oproepen: zo was het wel heel makkelijk iemand te doden! Dat moest ik uit proberen! Puur voor de lol moord ik het hele dorpje uit met mijn net aangeschafte spreuk. Met een brede grijns laad ik mijn laatste checkpoint weer want anders vinden de mensen me niet lief meer en ik moet natuurlijk wel hun held blijven.
Ik keek op mijn klok en zag dat er twee uur voorbij waren en dat ik maar beter richting de universiteit kon gaan. Ik vond het jammer de controller neer te leggen en begon al te bedenken wat ik volgende keer zou doen. Ik ruk me los uit deze gedachten. Ik had zojuist 2 saaie uren opgevuld. In het spel ben ik nu een held, dé almachtige Timsel. Mensen klappen voor me en de dorpelingen complimenteren me met mijn geweldigheid. Het kan me geen ruk schelen of het zinvol is. Dat warme gevoel was terug.
