Ik wil serieus genomen worden!

Nu het nieuwe jaar bijna gaat beginnen komen overal de verlanglijstjes weer tevoorschijn over wat voor fantastische games we allemaal kunnen verwachten. Natuurlijk kijk ik, net als iedereen, ook uit naar games als Quake IV, Settlers V, Kotor 2 en wat voor games er nog meer aan komen. Maar stiekem hoop ik op wat anders, stiekem hoop ik dat 2005 eindelijk het jaar gaat worden waarin games en de hele industrie er omheen eindelijk eens serieus wordt genomen.

Eerst even wat cijfertjes. We geven met z’n allen bijna 13 miljard dollar per jaar aan games uit, iets dat nog steeds ieder jaar een flink stuk hoger wordt. Op dit moment is het zelfs zo dat de omzet in de gamesindustrie groter is dan die van Hollywood. Voor de komende jaren verwacht men dat de omzetten in online gamen en draadloos (telefoon, pda) gamen alleen al richting de 11 miljard dollar gaan. Dit is dus exclusief de next-gen consoles, handhelds en games die uit gaan komen!

De gemiddelde gamer was toen de NES uitkwam een jaar of 10, in 1993 al rond de 15 jaar terwijl deze leeftijd tegenwoordig rond de 24 of zelfs 29 schijnt te liggen. Cijfers die duidelijk maken dat de gamesindustrie eindelijk volwassen is. Iets wat veel mensen die hier komen vast al wisten. Maar nu is het tijd dat de rest van de wereld dit ook eens gaat begrijpen zodat wij eindelijk de erkenning krijgen die wij zo hard verdienen.

Om enkele voorbeelden te noemen, wanneer is een game voor het laatst positief in het nieuws geweest? Als er een geschift persoon zijn buurjongetje met een klauwhamer de kop in slaat worden de verbanden met Manhunt groot in de media gebracht. Of als er iemand in een regenjas wat mensen neerschiet in een schoolkantine gaan al gauw stemmen op dat het ‘wel te maken zou hebben met Counterstrike’. Maar ik heb helemaal niets gelezen over de gigantische aantallen van Halo 2 die verkocht zijn en het feit dat daar mensen ’s nachts voor in de winkel hebben gelegen. Als Marco Borsato een cd uitbrengt of er verschijnt een nieuwe Harry Snotter, dan kunnen we dat een week aanhoren terwijl de verkopen van een game als Halo 2 niet ver achter bleven maar geen aandacht heeft gekregen. Of wat te denken van de launch van de DS? In principe wereldnieuws, er zijn verschrikkelijk veel Gameboys verkocht en nu is daar eindelijk de opvolger. En wat krijgen we te zien? Duizenden Japanners die in de rij staan in Tokio voor de winkel terwijl het enige dat ik uit de berichtgeving kan halen een ondertoon heeft met ‘je bent toch gek als je in een weekend voor een winkel gaat bivakkeren voor een spelcomputer’. Totaal geen nieuwswaarde dus.

Ook is het leuk als je dat eens gaat vergelijken met de filmindustrie. Pak voor de grap eens een willekeurig stel kranten en leg de besprekingen over films en games eens naast elkaar. Bij veel kranten is het al onmogelijk om iets te vinden over games (Volkskrant, Trouw) terwijl je bij anderen in de weekendbijlage kunt gaan spitten. In de Telegraaf mag Alex Roos wekelijks twee pagina’s vullen die, lijkt het wel, geschreven zijn door een aan ADHD-lijdend stuiterpubertje voor een publiek van aan ADHD-lijdende stuiterpubertjes. Het is best grappig om te lezen maar om nu te zeggen dat het een beetje niveau heeft? Nou nee. Serieuze journalistiek met nieuwswaarde? Nou nee. En dan de films. Ik ben nog geen krant tegen gekomen waar niet op wekelijkse basis wat over films wordt gepubliceerd. Sterker nog: veel kranten hebben wat op woensdag en in de zaterdageditie, in totaal vaak meer dan vijf pagina’s gevuld met gedegen beoordelingen die geschreven zijn door serieuze mensen voor een serieus publiek. Ook als je kijkt in het tijdschriftenhoekje is het bedroevend gesteld. Niet dat er geen bladen zijn over games maar ook hier komt het niet boven het Telegraafniveau uit. Er zijn een paar positieve uitschieters maar verder zul je toch echt naar de buitenlandse bladen moeten kijken.

Nu zullen er mensen zeggen dat gamen op tv best aandacht krijgt. Op zich is dat ook wel zo maar zeg nu eerlijk: hoe veel is wekelijks een half uurtje Gammo op Veronica? Of neem Gamekings, het programma dat uitgezonden wordt op de Box, de zender die half Nederland niet kan ontvangen. Ik ben zes weken na de uitzending erachter gekomen dat ik op tv ben geweest. Zes weken! Of wat te denken van TMF, dat tegenwoordig bijna dagelijks een uur lang wat uitzendt. Nou, fantastisch. TMF, de zender die een lijst met de beste games van dit jaar uitpoept waarvan ik de helft niet eens wil spelen. Ik laat me nog liever castreren met een bot aardappelschilmesje dan een spel als NfS:U2 de beste racegame van het afgelopen jaar te noemen of Sims: Bustin’ Out te bestempelen als beste strategiegame. En deze zender denkt serieus met games bezig te zijn? Laat me niet lachen.

Of nog iets anders, wie van jullie mannelijke lezers (bij vrouwen werkt het vaak wel) heeft wel eens een geslaagde date gehad nadat hij liet vallen dat hij wel eens geregeld een spelletje speelt op de pc of console? Let wel, de meeste gamers schamen zich om het woord ‘gamen’ te gebruiken dus uit voorzorg wordt het woord ‘spelletje’ gebruikt. Het woord ‘gamen’ wordt angstvallig gemeden; stel je voor dat je aangezien wordt voor iemand die zijn hobby serieus neemt! Ik ben bang dat het aantal geslaagde dates heel dicht bij de nul zal blijven. Je kunt rustig op een date opscheppen over je nieuwe auto, je wekelijkse wedstrijden in het derde elftal van FC Schubbekutteveen, je nieuwe baan als fulltime vakkenvuller maar o wee als je meldt dat je afgelopen zondag een zware clanmatch hebt gehad in de strijd om de derde plek op de Clanbase ranglijsten. De belangstelling is meteen weg en je houdt nog steeds genoeg tijd over om Windwaker of Ninja Gaiden opnieuw uit te spelen.

Nog iets, wie heeft tijdens het afgelopen kerstdiner een goed gesprek met zijn ooms en tantes gehad over de fantastische physics engine van HL2 of het relaxte battlesysteem van Prince of Persia? Helemaal niemand vermoed ik. Toen ik tijdens de laatste familiebijeenkomst liet vallen dat ik al vier maanden geen tv meer heb gekeken maar dat ik liever wat ga gamen werd ik raar aangekeken. “Wat een tijdverspilling, heb je niets beters te doen?’ vroeg mijn oma. ‘Ik ben liever actief ergens mee bezig dan dom achterover geleund langs alle zenders gevuld met reclame zappen’ was mijn reactie. Helaas kreeg niemand dit te horen omdat het gesprek al van onderwerp veranderd was en ging over hoe fantastisch Robbert ten Brink toch was in ‘All you need is love’ en hoe leuk ‘1 tegen 100’ met Caroline Tensen is.

Nee, het wordt hoog tijd dat het gamen eens wat beter in de media komt. Misschien dat de NOS eindelijk eens iets uit kan gaan zenden over de World Cyber Games of over de Best of Benelux-wedstrijden. Gamen is immers ook topsport. Alles beter dan korfbal of grasbaanraces, iets waar zeker weten geen hond naar gaat kijken nu ze geen voetbal meer uitzenden. Wat mij betreft mag 2005 het jaar worden waarin wij eindelijk eens serieus genomen worden.