Verwend nest

Redactie
Column door chrisje6

Ik heb een oom en tante die kinderen hebben gekregen als een soort “statussymbool”. Mijn oom en tante hebben allebei een fulltime baan, twintig vrienden, honderd kennissen, een 'interieurverzorgster' in huis en natuurlijk gaan de kinderen vijf dagen per week naar de crèche, want opvoeden? Daar hebben we het toch veel te druk voor? Nu vind ik dat er helemaal niets mis is met kinderopvang, voor veel mensen is dit noodzakelijk omdat ze wel met z'n tweëen móéten werken om de eindjes aan elkaar te knopen, of alleenstaand zijn, of om een andere in mijn ogen legitieme reden. In het geval van mijn oom en tante is dit niet zo. Ze hebben geld als water en mijn tante zou het zich in haar eigen woorden “absoluut kunnen veroorloven om te stoppen met werken” maar ze is bang dat ze dan in een gat valt. En de kinderen? Ach, we kunnen toch alles voor ze kopen wat ze maar willen? Niets aan de hand. En zo geschiedde. Met als gevolg dat de kinderen, nu 11 en 9 jaar oud zich ontpopt hebben tot twee van de meest verwende nesten van Noord-Limburg. Daar kunnen ze zelf niets aan doen, en buiten het feit dat ze gewend zijn om een stuk speelgoed te krijgen voor iedere keer dat ze een keel opzetten zijn het best toffe mensjes. Lisa, de oudste gaat volgend jaar naar de brugklas, en begint al een beetje te puberen. Ik vind het heerlijk om te zien hoe mijn tante zich daar geen raad mee weet. Stiekem denk ik dan weleens 'had je maar wat meer tijd moeten vrijmaken om je eigen dochter te leren kennen' Kris, het zoontje van 9 is pas 'speler van het jaar' geworden bij de locale voetbalclub. Toen hij met dat nieuws kwam keek ik zijn vader aan en dacht 'hoeveel heb je daarvoor neer moeten tellen?' Kris en Lisa spelen samen in een bandje, niet omdat ze dat zelf graag willen maar omdat ze gepusht worden. Lisa zegt vaak genoeg dat ze er eigenlijk niks aan vind, en Kris speelt gitaar terwijl hij eigenlijk wil drummen.

Ach, de kinderen hebben een goed hartje, en ook nog eens op de juiste plek, dat is een ding wat zeker is. Maar ik vraag me af, zouden ze werkelijk gelukkig zijn? Hoe vaak krijgen ze een liefdevolle knuffel van hun ouders? Hoe vaak zitten ze lekker in de tuin te rummikubben met pap en mam? Hoe vaak laten mijn oom en tante aan ze weten hoe ontzettend veel ze van hun kinderen houden?

Op een dag, nu ongeveer een jaar geleden toen ik bij oma op bezoek was en Lisa er ook was, zonder mijn oom of tante ging ik een sigaretje roken op het balkon. Lisa kwam er even gezellig bij zitten.
“Volgend jaar ga ik naar groep acht” zei ze tegen me met een big smile. “Ik heb er zoveel zin in, dan gaan we op kamp, eindelijk thuis een paar dagen weg, en ik weet zeker dat ik de Citotoets hartstikke goed ga doen, ik wil naar het vwo”. Ik schrok van mezelf toen ik aan haar vroeg “ wil je zelf naar het vwo of vinden je ouders dat je dat moet?” Lisa's gezicht betrok. “ Weet je Christel?” zei ze, “ik ben tien jaar, maar pap en mam doen soms nog of ik zeven ben. Laatst kochten ze een barbiepop voor me, in de waan dat ik het leuk zou vinden, eigenlijk doen ze zoveel voor Kris en mij, maar ze hebben nog nooit serieus geluisterd naar wat we zélf graag willen. Het voelt wel alsof ik niet voor mezelf mag uitmaken wat ik wil en... en wie ik ben!” Zoveel wijsheid had ik nog nooit uit de mond van mijn nichtje gehoord, en ik sloeg bijna steil achterover. “Maar ik wil zelf graag naar het vwo, alleen niet op de school die mam voor me in gedachten heeft, ik wil naar het Dendron, dan kan ik tenminste mijn vriendinnetjes allemaal blijven zien.”

Ik begon steeds meer medelijden te krijgen. Zag voor me hoe ze van kinds af aan al in merkkleding gepropt werd, hoe ze oorbelletjes kreeg toen ze twee was, hoe mijn oom en tante vaak met haar binnen kwamen wandelen en haar bijna presenteerde als zijnde “mode accessoire”.

“Lisa?” vroeg ik. “Vind je het erg als ik tegen je ga praten alsof je een volwassene bent? Ik zou je een hoop willen vertellen en ik weet dat jij slim genoeg bent om dat te begrijpen”
Ze keek me lachend en vol verwachting aan. Ik wees naar mijn oorlelletjes. “Zie je mijn oorbellen?”
Ze knikte. “ Weet je wat ik zo leuk vind aan mijn gaatjes? Ik wilde ze zélf heel graag, al toen ik vijf jaar was. Maar ik mocht het toen nog niet van mijn moeder. Bóós ben ik geweest, er zaten zo veel meisjes bij me in de klas die al heel lang oorbellen hadden. Maar ik bleef volhouden dat ik oorbellen wilde. Toen ik zeven werd kreeg ik ze voor mijn verjaardag. Leuk hè? En oh, wat heb ik het gaatjes schieten spannend gevonden, maar ik ben een bikkel geweest hoor, het deed helemaal niet zo zeer. Snap je een beetje wat ik wil zeggen?”
Lisa knikte. Met een diepe zucht zei ze “ik heb de keuze niet zelf gemaakt. Ik kon me er dus ook niet op verheugen. Ik heb de ervaring gemist omdat ik nog zo jong was.”
“Ik ben heel trots op je dat je zulke zware stof al begrijpt Lisa” vertelde ik haar. “Dit is zowaar psychologisch geneuzel.”
We keken elkaar aan en kregen de slappe lach. Mijn nichtje en ik mogen dan wel 12 jaar schelen, we zijn en blijven meiden!

Nu, bijna een jaar later verheugt Lisa zich op de brugklas gymnasium, op het Dendron College in Horst! What a big difference a small talk can make.