column
Bombardement voor de Vrede
Als het aan Bush ligt is zijn tournee door het Midden-Oosten nog niet ten einde. Na een succesvol optreden in Irak, staat nu Iran op het programma. De man die zijn vakantie afbrak om een wet te ondertekenen die euthanasie op Terri Schiavo, een vrouw die al vijftien jaar in coma lag, te verbieden; gij zult niet doden. De man die regeert met de bijbel, sloeg de pagina met de Tien Geboden om tijdens de tevergeefse zoektocht naar massavernietigingswapens in de Irakese zandbak. Diezelfde man dreigt nu, voor de vrede, om strategische doelen in Iran, buurland van Irak, te bombarderen. Verenigde Staten, Israël, Rusland, Frankrijk, Groot-Brittannië, China, Pakistan en India. Stuk voor stuk landen die beschikken over Oppenheimers Deadly Toy. Niet om er gebruik van te maken, dat spreekt voor zich. Nee, alleen maar om te pronken met het resultaat van de wetenschappelijke vooruitgang. Als een Hummer op de oprijlaan waarvan de motor nooit gestart zal worden en waarvan de banden vrij van modder blijven. Een goed voorbeeld hiervan zijn de kemphanen Pakistan en India, die over en weer hebben gedreigd om de Hummer te starten ten einde hun relatie een stukje spannender te maken. Russisch roulette met kernkoppen.
Om het bezit van kernwapens te beperken is er in 1968 een zogenaamd non-proliferatieverdrag opgesteld dat is ondertekend door een groot aantal landen. Ook Iran heeft het non-proliferatieverdrag ondertekend en houdt bij hoog en laag vol dat hun nucleaire faciliteiten er louter voor vreedzame doelen zijn. Harde bewijzen dat er in Iran inderdaad aan een atoomprogramma wordt gewerkt ontbreken.
Israël daarentegen heeft het verdrag nooit ondertekend en beschikt naar alle waarschijnlijkheid wel over kernwapens mede dankzij hulp van de Britten. De Verenigde Staten en nota bene Israël, zelf dus illegaal in het bezit van dergelijke wapens, hebben echter de scenario's voor het Bombardement voor de Vrede al klaar liggen. De voorbereidingen zijn zelfs al lang in gang gezet middels het aan Israël leveren van onder andere bunker busters die uitermate geschikt zijn om ondergrondse Iranese nucleaire stellingen te bombarderen. Voor de vrede uiteraard.
Nu is de gekozen president Ahmadinejad van Iran niet echt het schoolvoorbeeld van een diplomatiek leider, maar een land als Pakistan is ook niet altijd het toonbeeld van diplomatie geweest. Het is nog steeds één van de hofleveranciers voor extremistische denkbeelden en heeft India gedreigd met het inzetten van hun kernwapens. In tegenstelling tot Iran heeft Pakistan (en ook India) dat non-proliferatieverdrag nooit ondertekend. Zonder al te veel gevolgen kon Pakistan echter in 1998, toen Bush nog niet aan de macht was, hun eerste kernwapens testen. Dus stelt het hele non-proliferatieverdrag niks voor. Pakistan kon vrijwel zonder sancties kernwapens ontwikkelen. De kernwapens van Noord-Korea, die het verdrag hebben opgezegd, worden min of meer gedoogd. Hoewel Israël niet erkent kernwapens te hebben, zijn er wel serieuze aanwijzingen voor. Dit zijn allemaal landen die vanwege conflicten met buurlanden in de verleiding kunnen komen om de wapens ook daadwerkelijk in te zetten. Maar dat doen ze natuurlijk niet, want daarvoor zijn die landen te (Westers) beschaafd. Toch?
Het zou daarom beter zijn om een verdrag op te stellen waarin landen ondertekenen dat ze zich conformeren aan de Westerse normen en waarden. Ieder land dat dat verdrag niet ondertekent, wordt door Bush als bedreiging gezien en mag niet over kernwapens beschikken. Die landen lopen jaren achter op onze normen en waarden, dan moet je ze geen Westerse vooruitgang in de vorm van kernwapens gunnen. Want wij gebruiken wapens alleen voor de vrede. Ons Westerlingen is immers bijgebracht dat die glimmende, grote en gevaarlijke terreinwagen altijd op de oprijlaan moet blijven staan en dat we er alleen maar mee mogen dreigen en pronken. Toch?
Zou ik ooit overwegen op hem te stemmen (als ik dat zou mogen)? Geen moment.
Heeft hij de schijn tegen? Absoluut.
Moeten de VS druk op Israel uitoefenen om hun beleid aan te passen? Zeker.
Maar.....
Vind ik het acceptabel dat Iran kernwapens ontwikkelt? Nee, onder geen voorwaarde.
Iran wordt namelijk geleid door mensen die menen hier op aarde de belangen van Allah te behartigen en die alle waarden waar ik aan hecht (democratie, rechtstaat, vrijheden etc etc) verwerpelijk en zondig vinden. Met kernwapens zouden ze daarom een enorme bedreiging kunnen zijn voor mij en alle mensen die aan die waarden hechten.
Als er echt niets anders op zit en ik moet kiezen tussen een bombardement op een Iraanse kerncentrale of kernwapens in Iraanse handen dan kies ik het eerste.
In dat kader mag Iran haar handjes dichtknijpen dat het nog ademhaalt lijkt me. En gezien hun ongeduld Adolf's karwei af te maken krijg ik bijna respekt voor het geduld dat zijn adviseurs bij Bush weten aan te boren.
Overigens ben ik ad hoq toch wel blij met die kernsplitsers die hier ooit op Rusland gericht stonden, het heeft de unie van de Sovjet Socialisten beperkt in haar Europese bevrijdingsplannen en er zelfs voor gezorgd dat deze staatsvorm zonder welke vorm van bloedvergieten dan ook verdwenen is. Nooit gedacht dat dat dankzij massavernietigingswapens zou kunnen.
Maar het mooiste is natuurlijk een defensiesysteem dat een kernbom uit de lucht schiet voordat hij goed en wel op weg is. Dan komt het er in de praktijk op neer dat je alleen maar je eigen land loopt te nuken als je als genocidegeile Iranees een hengst op die knop geeft.
En reken maar dat een Pakistaan met dezelfde plannen ook kan rekenen op een bitchslap van Sjors. Moeten ze wel een raket kunnen maken die ver genoeg vliegt en moet Osama eerst zijn gepakt natuurlijk.
Maar serieus: Hoe laag het IQ van Bush ook is. Dat verandert niets aan mijn inschatting dat kernwapens in de handen van Iran levensgevaarlijk zijn.Zo systeem zou er mooi zijn, maar dat is er helaas niet en zal ook nooit waterdicht zijn. Een kernbom op een vrachtschip in de Rotterdamse haven hou je er bijvoorbeeld niet mee tegen.
Gezien je genuanceerde (achteraf begrijp ik) kijk op de oude kruisraketten (en ander spul) discussie ben ik erg benieuwd naar jou keuze tussen de volgende twee scenario's. (Met het pistool op de borst he. Je moet hiertussen kiezen)
1. Kernwapens in handen van het huidige Iraanse regime.
2. Een bombardement op Iraanse nucleaire installaties om de te voorkomen.
Wat wordt het?
En het is wat krom om te gaan zeggen: zij zijn goed dus mogen kernwapens hebben en zij zijn niet goed dus mogen ze onder geen beding hebben. Want wie bepaalt er wat goed en kwaad is? Voor Iran is het boze Westen het kwaad immers. Wordt hun drift om kernwapens te ontwikkelen niet gewoon gevoed door het feit dat het Westen er wel over beschikt?
Een aanval van nota bene de VS zou daarom ook wat hypocriet zijn. Wij wel en jullie niet! Laat het aan de VN over die zijn toch iets neutraler,al betwijfel ik het wel of Iran naar de VN gaat luisteren.
Het Binnenhofklasje - Handenarbeid
Binnen de lijntjes kleuren
Keer om, keer om!
2. Een goed geplande, voor gewaarschuwde, gericht bombardement van de VN op de Iraanse nucleaire installaties, met de meeste mensen/werkenemers gered, om te voorkomen dat ze zich met oneigen bussines gaan bemoeien!
we want 2 we want 2! . fotofotofotofoto
ik hoop dat het zo ongeveer eindigt.
dan werden wir, um so mehr, einer Einheit werden.
Bovendien gold voor de USSR dat ze in principe het Westen wilden veroveren. Het Iraanse regime en verwante groepen vinden vernietiging ook al heel mooi. Bin Laden heeft dat al verschillende keren laten zien. Weliswaar heeft Bin Laden waarschijnlijk niets met Iran te maken, maar de ideologische logica van Iran en Bin Laden komen wel overeen.
Verder zou Iran de kernwapens nog stiekum aan terroristen kunnen geven en ontkennen dat ze iets te maken hebben met een eventueel nucleair terrorisme. Wat doen we als er een kernwapen aan boord van een vrachtschip ontploft (onder Panamese vlag bv) in de haven van Rotterdam of New York en we vermoeden heel sterk dat Iran het kernwapen heeft geleverd. Vagen we dan Teheran van de kaart of niet? Ik zou die beslissing niet nemen als ik het niet heel zeker wist en er is een grote kans dat het Iraanse regime de kans vrij groot schat dat ze daar mee zouden wegkomen.
Als laatste zijn kernwapens minder geschikt om mee te dreigen naar veel zwakkere tegenstander. Met de USSR was het simpel: Het westen was ongeveer even sterk als het communistische blok dus zelfs een conventionele oorlog zou het voortbestaan van het westen al kunnen bedreigen. Daarbij past een zeer zwaar middel als dreigen met kernwapens. Een land als Iran kan zelfs met kernwapens het westen niet totaal vernietigen. Stel dat ze een kernwapen inzetten en een of twee westerse steden vernietigen: zouden wij dan nucleair terugslaan en miljoenen onschuldige inwoners van Teheran doden of zouden we met conventionele middelen het land binnenvallen om het regime te verrwijderen? Met de USSR was die tweede optie er niet, dus was de nucleaire optie de enige. Daarom was het duidelijk dat die gebruikt zou worden hetgeen de afschrikking versterkte. Bij Iran zou die convetionele optie er wel zijn, waardoor de kans dat we niet nucleair terugslaan aanzienlijk groter wordt, hetgeen de afschrikking weer verminderd.
Het Binnenhofklasje - Handenarbeid
Binnen de lijntjes kleuren
Keer om, keer om!
Ik wordt toch wel heel erg moe van die behoefte van de US om "vrede en veiligheid" te komen brengen naar mensen die er niet op zitten te wachten... in elk geval niet in de verpakking waarin Bush het levert.
Ontkennen zou onmogelijk zijn, want men kan aan de hand van de samenstelling van het nucleare materiaal precies achterhalen in welk land het gefabriceerd is. Maar juist het feit dat Iran het westen niet kan verslaan zal ze er van weerhouden met nucleare wapens aan te vallen. Iran zou men na een nucleare aanval rationeel inderdaad met conventionele wapens kunnen verslaan, maar politiek zal dat nooit te verdedigen zijn. Bovendien wordt het samentrekken van grondtroepen een riskante aangelegenheid.
De enige reden die er volgens mij is om Iran geen kernwapens toe te staan is, naast het NPT, het feit dat een nucleaire macht veel moeilijker te chanteren en te bedreigen valt wat de macht van conventionele strijdkrachten doet afnemen. Het nachtmerrie-scenario voor de VS is dan ook dat ze jaarlijks 500 miljard in hun strijdkrachten stoppen en er zelfs een achtergebleven prutslandje als Iran niet meer mee weg kunnen werken. De dreiging van Iraanse kernwapens is dus niet een door Iran gestarte kernoorlog, maar het elimineren van de Amerikaanse militaire hegemonie in het olie-rijke Midden-Oosten, net zoals de vermeende nucleaire wapen-capaciteit van Noord-Korea dat land onttrokken heeft aan Amerikaanse militaire dreiging.
Of dat een goede zaak is, is natuurlijk een andere discussie, maar een veel realistischere dan het sprookjesverhaal over Iraanse paddestoelen.
dan werden wir, um so mehr, einer Einheit werden.
Ik ben blij voor de wereld dat jij zo hard als je wil mag schreeuwen om meer macht voor Iran en minder macht voor de VS, maar dat je daar toch niks aan kan veranderen.
Ik ben teleurgesteld in je gebrek aan logisch denkvermogen. Jij vind het ok als Iran een bom krijgt, en nog beter als de VS er geen zou hebben, zodat Iran het machtigste land van de wereld zou zijn?
Wees blij dat je de vrijheid hebt om de hand te bijten die je beschermd, onder Iraans bestuur zou je die niet hebben.
Heerlijk he, lekker blaffen naar de tv als ze Bush weer eens laten zien.. foto
Als het de mullah's puur en alleen om machtsbehoud te doen was zouden ze zich in veel zaken pragmatischer opstellen. Er zijn grote groepen in Iran die niet erg blij zijn met het regime, terwijl diezelfde groepen hoogstwaarschijnlijk wel trouw zouden zijn en blijven aan het religieuze regime als de teugels wat gevierd zouden worden.Eens, maar de principiele overweging van Bin Laden dat pure vernietiging een nastrevenswaardig ideaal kan zijn, wordt denk ik wel gedeeld door veel mensen in de Iraanse top. Kijk maar naar de opstelling ten opzichte van Israel. Dat moet simpelweg vernietigd worden. Een compromis is niet mogelijk.Vanuit rationele overwegingen niet. Vanuit religieze overwegingen wellicht wel in bepaalde gevallen. Ontkennen is misschien technisch onmogelijk, maar politiek wel. Technisch is bijvoorbeeld nu allang duidelijk dat Iran bezig is met nucleaire wapens. De publieke opinie is echter nog lang niet zo ver. Stel dat Iran inderdaad ooit via terroristen een kernwapen inzet en dat ontkent en er zich net als nu op dat moment een zwakke amerikaanse president met een levensgroot imago probleem, dan weet ik zo net nog niet of de publieke opinie van de US (en de wereld) voor nucleair terugslaan zou kiezen. Ik denk eerlijk gezegd dat de opinie tegenstander zou zijn van nucleair terug slaan. Zeker als de aanval niet in de US zelf was, maar ergens anders.Het basisprobleem hier is dat MAD voor Mutual assured destruction staat en dat dat assured niet zeker is. Eigenlijk werkt dat alleen bij een situatie zoals tijdens de koude oorlog. Als een van de partijen nucleair zou toeslaan zou de andere partij in zeer korte tijd moeten kiezen of ze nucleair terug zouden slaan met alles wat ze hadden. Er zou geen tijd zijn voor aarzeling of publieke opinies.
Bij Iran is daarvan geen sprake. De US zijn prima in staat om Iran volledig te vernietigen. Toch doen ze dat niet vanwege allerlei politieke en praktische overwegingen, terwijl Iran wel allerlei dingen doet die de US zeer onwenselijk vinden. Iran zou daaruit concluderen dat ze in bepaalde situaties de gok het overwegen waard is. Dat risico is mij persoonlijk te groot. In ieder geval groter dan dat van een aanval op Iraanse nuclaire installaties.
Trouwens een erg interessante discussie.
Hartelijk dank voor het herformuleren van mijn mening. Je bent teleurgesteld in mijn logische denkvermogen, ik in jouw leesvermogen.
Het Binnenhofklasje - Handenarbeid
Binnen de lijntjes kleuren
Keer om, keer om!
50% van je stuk is bijtend sarcasme tegen Bush en over Iran een regel dat het niet ideaal is gevolg door een hele paragraaf van "maar anderen ook niet"
En ik herformuleer jouw mening niet, ik sluit mijn laatste zin af met een vraagteken, dat betekent dat het een vraag is.
Nogmaals, je geeft een bende kritiek op Bush en nauwelijks op Ahmadinejad. En dan verbaasd zijn dat mensen je als anti-Amerika en pro Iran zien.
Je kunt dit ook leuk terugwerken in de historie van de radicale shiiet Sadr in Irak, die van een militante tegenstander van de VS zich veranderde in een politicus die nu veel grotere delen van Irak in zijn macht heeft dan toen hij openlijk tegen de VS vocht. Macht en ideologie gaan dus hand in hand, maar de ideologie is nog altijd onderdanig aan het machtsbelang.
In Iran geldt ironisch genoeg zo'n beetje dezelfde relatieve politieke en religieuze structuur dan hier in de VS; de stedelijke gebieden zijn relatief liberaal en de landelijke gebieden aarts-conservatief. Het feit dat de stedelijke gebieden het niet erg eens zijn met de heersende macht doet in beide gevallen weinig af aan de macht die aan de landelijke basis ontleent wordt. Men hoeft dus ideologisch niet in te binden om die machtsbasis te behouden.Ik mag dat graag vergelijken met Pakistan. Het Pakistaanse nationalisme wordt gedefinieerd door de poging om Kashmir in handen te krijgen. Het is een van de weinige dingen die het land bindt. Hoewel de kans om dat te verwezelijken tegenwoordig domweg nul is, zal de Pakistaanse top dat dan ook nooit openlijk toegeven. Met kernwapens gooien zullen ze er zeker niet voor doen. Hetzelfde geldt voor het wegvagen van Israel. Voor Arabieren is dit een van de zaken waar ze het in meer of mindere mate van fanatisme het over eens zijn. Een gemeenschappelijke vijand veroorzaakt net als in Pakistan binding.
In beide gevallen is een compromis niet mogelijk, maar veel actie ondernemen om het doel te verwezelijken valt er normaal gezien niet te bespeurenEr zijn voor Iran niet zoveel mogelijke doelen om aan te vallen. De enige logische landen zijn Israel en de UAE omdat de VS daar een grote basis heeft (de VS zelf kunnen ze met de huidige technologie niet bereiken). Israel zal zelf direct terugslaan zonder zich om publieke opinie te bekommeren. Mijn persoonlijke ervaring is dat Amerikanen een heel andere kijk op het leven hebben dan Europeanen en dat het wel degelijk eerst schieten en dan vragen stellen zou worden. Intern valt het in de VS niet te verkopen om niet terug te slaan en aan de opinie van Europa zal men zich niks gelegen laten liggen, hoe zwak de president ook mag zijn. De zwakte van die president zal bovendien verdampen als sneeuw voor de zon bij zo'n aanval.
Trouwens, als Iran zich zo graag van terroristen bedient, zouden ze dan niet veel beter wat effectievere anti-tank wapens naar Irak sluizen? Een slachting onder Amerikaanse troepen door het verzet zou daar tenslotte veel beter uitpakken dan welk kernwapen dan ook. En dat soort materiaal valt veel makkelijker anoniem door te sluizen. En toch gebeurt dat nauwelijks. Iran is dus veel voorzichtiger met het steunen van radicale groepen dan voor het afgeven van een kernwapen nodig is.Ik denk daar anders over. Laten we bijvoorbeeld eens kijken naar het Koude Oorlog geval waarin de USSR een enkele raket afschiet op de VS. De VS heeft dan drie keuzes: niks doen (foutje bedankt), eentje terugknallen en hopen dat het daarbij blijft of voluit tegengas geven in de weet dat de USSR daar idem op zou reageren. Escalatie is voor die eerste raket dus nog steeds een risico en geen absolute garantie.
Wanneer we dan verder kijken naar de twee meest voor de hand liggende doelen, dan lijkt het mij stug dat Israel, wat met een bom van de kaart geveegd kan worden, niet direct terugslaat met alles wat ze hebben om de huid zo duur mogelijk te verkopen.
Op dit moment valt de VS Iran niet aan omdat dat zeer moeilijk te verantwoorden is. Een kernwapen op een Amerikaans doel zou dat echter wel verschaffen. Dat men nuclear terug zal slaan valt niet natuurlijk niet absoluut te beweren, maar is wel mijn verwachting (na hier zo'n 10 jaar gewoond te hebben), zeker nadat men vrij recent het strategisch gebruik van kernwapens veel breder inzetbaar heeft gemaakt.Ja en geen makkelijke. Voor mij komt het er in principe op neer dat ik niet comfortabel ben met de karikatuur die van het Iraanse regime (hoe smerig het verder ook is) geschilderd wordt en wat nog erger is dat men het beleid enkel op basis van die karakituur uitstippelt en verdedigt. Ik ben enkel een voorstander van bommen gooien als "method of last resort" en daarvan is volgens mij hier helemaal geen sprake.
dan werden wir, um so mehr, einer Einheit werden.
De discussie tussen Lagging en ericeric naar aanleiding van mijn stuk, doet mij vermoeden dat ik in ieder geval toch wel iets nuttigs heb geschreven.
Het Binnenhofklasje - Handenarbeid
Binnen de lijntjes kleuren
Keer om, keer om!
Om te kunnen reageren moet je zijn ingelogd op FOK.nl. Als je nog geen account hebt kun je gratis een FOK!account aanmaken