column

Het Binnenhofklasje naar Afghanistan

Sander (alpeko)
Enigszins beteuterd keek de meute ouders toe hoe hun kroost opgetogen de bus in stapte. Dit jaar geen dagje Efteling, Safaripark Beekse Bergen, Dolfinarium Harderwijk of een dag ravotten op Kamp Zeist. De bestemming van het schoolreisje van dit jaar is Uruzgan. Kofi Annan had voor deze verre bestemming korting kunnen regelen. Maar ondanks deze meevaller was het schoolreisbugdet volgens penningmeester Gerrit net niet toereikend genoeg voor een reis van twee weken naar dit spannende Afghaanse themapark. Gelukkig kon Rita's Reisbureau nog korting geven op de transportkosten. Dus al zwaaiend lieten de kinderen hun dierbare ouders en een huilende Boris achter.

De avond viel al vroeg in de Binnenhofbus, die werd bestuurd door ex-klasgenoot Thom de Graaf. De juiste man als het gaat om bustuurlijke vernieuwing, besturing en aanverwante zaken. Henk Kamp was voorin gaan zitten. Met zijn nachtkijker speurde hij de horizon af op mogelijk gevaar. "Pas op, Thom!", waarschuwde Henk na een verdacht object te hebben gesignaleerd. "We koersen recht af op een 80-kilometerzone". Via de portofoon gaf hij zijn manschappen de opdracht om een rookgordijn op te trekken om zo de vijand te misleiden. Zijn mannen hadden daar gelukkig onlangs op een verlaten stuk A28 nog op geoefend. Karla was inmiddels naast Henk gaan zitten. Ze probeerde hem gerust te stellen: "De zones hebben vredige bedoelingen." Ze kroop tegen Henk aan en sprak met een zwoele Brabantse stem: "I love 80-kilometerzones."

Ook achterin de bus was het een drukke bedoeling. Hans Hoogervorst nam de meegesmokkelde drank van zijn klasgenoten in beslag. Johan Remkes stond teleurgesteld zijn jenevervoorraad af, en Femke jammerde om het verlies van haar groene Breezer. Geert deelde cartoons uit zodat iedereen wat te lezen had voor onderweg. "Wat een leuke cartoons", zei Mat nadat hij door wat pagina's had gebladerd. "Zit dat ook in de leesmap, ik mag enkel de Donald Duck lezen van mijn moeder?", vroeg hij aan Geert. "Niet in de Nederlandse, maar ik ben sinds kort ook geabonneerd op de Deense leesmåp", antwoordde Geert. Een paar rijen naar achter toe, zaten Johan Remkes en Jan Peter naar het scherm van een laptop te staren. "Hoe kom je eigenlijk aan die laptop", vroeg Jan Peter. Johan fluisterde: "Er blijft wel eens iets liggen na afloop van personeelsfeestjes van de AIVD". Jan Peter kon zijn nieuwsgierigheid niet onderdrukken: "Laten we snel kijken of er spannende plaatjes op staan." Alexander Pechtold die één rij verder zat, naast een lege stoel, zag door de opening tussen de twee stoelen voor hem een slideshow aan vrouwenvlees voorbij komen. "Zie je wel, de politiek is allemaal veel vuiler en vunziger dan mensen denken", dacht hij bij zichzelf. De lege stoel naast hem was bestemd voor Boris.

Al weken lang riep Boris dat hij niet mee wilde gaan. Hij deed dit in de hoop dat Woutertje ook thuis zou blijven. Maar Wouter ging maar wat graag in op de uitnodiging van Kofi Annan. Dus Boris bleef mokkend thuis en kon zo de plantjes op het Binnenhof water geven. Boris is bang dat niemand nog met hem wil spelen. Zijn moeder had hem proberen te troosten met de woorden: "Na de verkiezingen van 2007 wil iedereen gewoon weer met je spelen voor de benodigde meerderheid. Zo is dat altijd al gegaan." Maar in de bus met bestemming Afghanistan dacht niemand nog aan Boris. "En we gaan nog niet naar huis... nog langer niet, nog langer niet... en we gaan nog niet naar huis, want Boris die blijft thuis!"