Een tweede Vietnam?
Onlangs zapte ik tussen het RTL Nieuws en het ochtendprogramma van Daphne Bunskoek op NED1. Donderdagmorgen wordt daar altijd een film behandeld door ene Vincent. Deze morgen ging het over de documentaire the Fog of War waarin Robert S. McNamara zijn visie geeft over de wereldgeschiedenis.
McNamara heeft zich opgewerkt in de Amerikaanse politiek waar hij minister van Defensie was tijdens o.a. de Cuba-crisis en de Viëtnam-oorlog. Na enkele beelden gezien te hebben wist ik zeker dat ik deze documentaire zeker wil gaan zien omdat de beste man zaken aan het licht brengt welke je eigen visie op de wereld zoals we die nu kennen wel eens zouden kunnen veranderen.
Zo bleek dat de Amerikaanse overheid ten tijde van de Cuba-crisis niet wist dat er meer dan 100 kernkoppen gestationeerd waren op Cuba en dat de meeste mensen in de regering toentertijd van plan waren om zelf een atoombom op Cuba te gooien. Vanaf de tweede Wereldoorlog hebben we volgens McNamara meerdere malen op het randje van een kernoorlog gestaan en is het alleen te danken aan rationele wereldleiders als presidenten Kennedy, Johnson en zelfs Castro dat het zover niet gekomen is.
Zulke uitspraken zetten je toch aan het denken vind ik, over de zaken die spelen binnenin de wereldpolitiek waar de burgers niets van weten. Besluiten die de koers van de wereld bepalen.
Afgezien van deze bijna-kernoorlogen behandelt McNamara een ander aspect: “ken je vijand!” Deze uitspraak is natuurlijk wel bekend, maar vooral wat er kan gebeuren als je je vijand níet kent is interessant. Zo vertelt hij over het feit dat de Amerikaanse overheid niet wist dat de Viëtnamese bevolking al 1000 jaar vecht tegen de Chinezen tegen onderdrukking. Die mensen zouden blijven vechten tot de laatste man en stierven liever dan dat ze onderdrukt werden. Een dergelijk moreel kun je niet breken, zelfs niet als de sterkste wereldmacht en dat zag de Amerikaanse overheid helaas pas te laat in waardoor de Viëtnam-oorlog een hopeloze oorlog werd.
Hetzelfde gebeurt nu met het terrorisme denk ik. President Bush blijft stoer praten dat terroristen boeven zijn en dat die berecht en bestreden moeten worden, maar hij ként deze mensen niet. Deze Moslimextremisten vechten ook al jaren tegen onderdrukking. Natuurlijk valt er van alles te zeggen of ze hierbij gelijk hebben of niet, maar daar ga ik verder niet op in; in hun ogen worden ze onderdrukt door de Joden en de Westerse wereld en zullen daartegen blijven vechten tot hun dood. Áls zij sterven tijdens deze strijd, komen zij volgens hun geloof in ‘de hemel’ met enkele maagden tot hun beschikking en zijn daarvoor zeker bereid te sterven.
Dat moreel bezit de Westerse wereld niet of niet in die mate. Een Amerikaanse soldaat zal niet snel willen sterven in de strijd tegen het terrorisme. Zeker niet omdat er weinig verbeteringen te zien zijn sinds 11 september waardoor het nut van de acties weinig zichtbaar zijn.
Een andere overeenkomst met Viëtnam is het feit dat de Amerikaanse overheid doet alsof de oorlog in Afghanistan en Irak voorbij is terwijl er nog steeds doden vallen aan beide zijden. Hetzelfde gebeurde tijdens de Viëtnam-oorlog waardoor de militairen die er gestationeerd zaten zich enigszins in de steek gelaten voelden door hun overheid.
De strijd tegen het terrorisme is een hopeloze strijd als je het mij vraagt. Kijk eerst eens naar de beweegredenen van deze terroristen en pak de bron aan. Misschien dat er dan nog ooit rust in de wereld komt…
