Column: Rock of Ages
Laat me ze even noemen, de Justin Timberlakes en de Coldplays en de Anouks van de vroeg-zestiger jaren.
Adamo. The Swinging Blue Jeans. Het Cocktail Trio. Nana Mouskouri. The Supremes. Freddy & The Dreamers. Lesley Gore. Matt Monroe. De Selvera's (wie?). Little Peggy March (wie??). Freddy Quinn (uhh). Anneke Krönloh (oh, die). En uiteraard Elvis Presley (toen nog slank maar muzikaal al merkbaar te zwaarlijvig aan het worden). Laat ik overigens de Beatles niet vergeten, die ken JIJ ook want je opa en oma in Huize Schone Schijndood laten je altijd halfvergane analoogteepjes horen en vertellen er dan bij dat er 'toen nog echte muziek gemaakt werd'. En jij die spaghetti maar weer bij elkaar vegen en die oeroude cassettetjes repareren.
En ja, de Beatles sloten perfect aan op de mutsjes en eitjes en braafborstjes uit die tijd, maar konden bij tijd & wijle behoorlijk angry & wild zijn omdat ze het als tienerbandje ook aandurfden songs te vertolken van rockers & bluesers die de muziekindustrie liever in haar onderbuik opgesloten hield. Daarmee hielpen Lennon&McCartney min of meer met het opentrekken van een beerput: er dook een lelijk, ongewassen zooitje op dat al snel niet meer te stuiten bleek: The Rolling Stones. Paniek! Bij oma althans, want die wiegde net zo lekker mee op I Saw Her Standing There. De Rolling Stones droegen geen frisgestoomde pakjes en vlekkeloos gepoetste Beatleboots, de Stones zagen eruit als halve bagladies en ze raspten Heart Of Stone en It's All Over Now en dat was wel héél wat anders dan If I Fell en And I Love Her, of wat oma's tweede favoriet Cliff Richard & zijn houterig can-cannende Shadows haar toe murmelden.
Ach, we weten welke kant het daarna allemaal opgegaan is- de jeugd brak uit en eigende zich massaal muziek, mode en meditatie toe. Maar ondanks de explosie in vrijheid-blijheid en ongebreideld geëxperimenteer met de geluidsconsoles in de Abbey Road Studios kwam aan het EO gehalte van popmuziek eigenlijk pas een eind met de komst van Led Zeppelin en -godbetere- Deep Purple.
Hou me ten goede; het was in wezen allemaal prima popmuziek, zoals de eerste Presley en Little Richard platen ook subliem waren en nog steeds zijn. En vergeet niet dat zelfs oubollige crooner Frank Sinatra een Rebel voor zijn tijdgenoten was.
Maar het houdt een keer op.
Helaas houden Pop Legends pas op wanneer ze dood voorover van het rockpodium kiepen.
Wat die oude coryfeeën maar niet willen begrijpen is dat het vuur op een gegeven moment dooft. Een schrijver wordt vaak alleen maar creatiever naarmate zijn leeftijd vordert (haha, DoubleU heeft de toekomst!) maar dat geldt zelden voor popmusici. Neem nou zo'n Elton John. De man heeft ongehoord gave songs geschreven en uitgevoerd en ineens was hij het kwijt. En niet alleen vanwege een keelprobleem en een geaardheidscrisisje. De platen die hij daarna uitbracht bevatten Tin Pan Alley muziek en Ronnie Tobers idee van rocksongs.
Phil Collins; idem ditto. Uitgebluste melodieën verpakt in hi-tech bombast. En sorry, maar dat 'integere' Tears In Heaven van Eric Clapton kan ik net zo min pruimen als een song van John Denver. Het klinkt me te commercieel, om maar vriendelijk te blijven.
Clapton is natuurlijk nog steeds een van de beste rockgitaristen van de wereld. Maar hij is een oude man. Jagger staat nog net zo lenig te jazzballetten als Jane Fonda in háár hoogtijdagen, maar hij is een oude man. Ik geloof dat de Who niet langer optreden, corrigeer me als het mis heb, maar tien jaar geleden begonnen de leden zich ook al knap belachelijk te maken met hun My Generation, want ook zij waren huisvaders van middelbare leeftijd aan het worden. Je kunt niet zeggen dat de oldtimers hun vak niet verstaan (dat mag ook wel, na 30, 40, 50 jaar) maar ik ga echt over mijn nek als ik een 62-jarige Cliff Richard The Young Ones hoor kwelen terwijl die massa leeftijdgenoten plus kinder- en kleinkinderaanhang als debielen met aanstekertjes zwaaien. Rot toch op, wees ook eens zo enthousiast voor minder ervaren maar frissere artiesten.
De jeugd heeft de toekomst, maar de jeugd heeft vooral het heden. Het is voor jonge solisten en bands al moeilijk genoeg om aan de weg te timmeren omdat de zinkende platenmaatschappijen zich alleen maar afvragen of de debutant een video van 3 ton waard is. En nog moeilijker wordt het voor jong talent als dat heden -en hun toekomst- bezet gehouden wordt door een stel overprized anachronismen en artefacten die op de bühne gestut en met het gezicht richting publiek gezet moeten worden.
Het moet maar 's afgelopen zijn. Zet de brandspuit op die poppodia.
"Ik ga liever dood dan dat ik op mijn 45ste nog 'Satisfaction' zing."
Mick Jagger, 1970... Ach, ik heb in mijn onbezonnen jeugdigheid ook dingen gezegd waar m'n haar nu van uitvalt. Maar anno 2003 krijg ik ook de neiging om te antwoorden: Doe me een lol; ga fatsoenlijk met pensioen en je kleinkinderen gitaarles geven of ga fatsoenlijk dood.
Er zijn er maar weinigen die het aandurven te stoppen wanneer het tijd is. The Cure, bijvoorbeeld. En Kate Bush. Ik hoop wel dat ze zich er aan houden.
Het is moeilijk, ik weet het. Succes is een kolossale verslaving en muziek maken en performen is vaak het enige wat ze kunnen. Dat zie je bijvoorbeeld aan eendagsvlieg John Miles. Heeft na Music nooit meer een grote hit gehad maar BLIJFT met het nummer on tour gaan, gecanoniseerd van hier tot Tokyo.
Het platenlegaat van de bejaardjes; ik koester het nog steeds. Maar ik kots van die pathetische uitmelkerij.
©2003doubleu
