Meer = niet genoeg
Aldus een directeur van zomaar een gigaconcern. Een frisdrankenproducent, bijvoorbeeld. Om een rechtszaakje te vermijden moet ik nu even een handelsnaam bedenken die niet al te veel refereert aan een bestaand product...nou vooruit; ‘Cochals-Cotsja’.
De baas van mijn gefingeerde company heeft een reden om zo uit zijn plafond te gaan. Ondanks gouden slagzinnen als “Wie niet voor Cochals-Cotsja is, is tegen ons” heeft het bedrijf het afgelopen jaar geen 900.000.000 ¤uro (of Dollar$) winst gemaakt maar een luizige 890.000.000. Dat betekent dat er minder blikjes Cochals-Cotsja per persoon per jaar gedronken worden.
OMG! De aandelen tuimelen. Er dreigt ontslag voor de helft van de 80 miljoen werknemers van de C.C. Corpory. Met zo’n winstverlies komen ook de vestigingen in derde wereldlanden in gevaar omdat de Afrikaanse en Indiase werkkrachten à 1 ¤uro per uur echt niet langer te betalen zijn. Zelfs niet hun kinderen à 50 cent per uur. De top van C.C. zit dus in zak en as. Ze zal uit de kast moeten komen. Anders doen de bedrijfsspionnen het wel.
En zo wordt er met spoed een persconferentie belegd.
Journaal; het dramatische hoofd van een nieuwslezer. “…Hedenmiddag maakte het bestuur van de frisdrankengigant ‘Cochals-Cotsja’ bekend dat…”
Daar staat de C.C. woordvoerder achter een batterij microfoons. Hij kijkt alsof hij zojuist ontdekt heeft dat zijn vrouw vreemd is gegaan met een lopendeband monteur 3e klasse van de concurrent. Hij komt evenwel met cijfers. Jaarcijfers.
Ik luister naar zijn tragische boodschap en leef hevig mee. Stel je het ondenkbare voor: C.C. failliet. Dan moet ik over op Poepsie-Cotsja! Mijn bevende handen tasten naar, zo staat er, het Echte Ding. Een winstverlies van 10 miljoen ¤uro!
Verteerd door schuldgevoelens ruk ik nog zes blikjes open. Ik dronk er stiekem maar drie per dag. Door zo’n egoïstische levenshouding hielp ik de economie nog verder in het slop te duwen, ik ben een vieze vuile gore economo-terrorist!...
Wat is dat C.C. nu eigenlijk? Water, koolzuur, suiker, smaak- en kleurstoffen. C.C. heeft niet eens een suggestief nut, zoals kleurbeschermende wasmiddelen, afslankpillen of anti-rimpelcrème. Het softdrinkje is alleen maar lekker. Meer niet. Ik sterf niet uit als ik me niet langer voed met een product als C.C.
Waarom dan worden in het Journaal de wellen en weeën van de makers van uitgesproken welvaartsproducten nog vóór het item ‘Opnieuw heel dorp door rebellen uitgemoord’ gepresenteerd? Omdat de werkgelegenheid en onze economische voorspoed ernstig gevaar loopt? Door een winst die lager uitvalt dan verwacht??
Wat is toch die obsessie met Winst?
Oké, ik begrijp het. Hoe meer winst, hoe meer laboratoria er gebouwd kunnen worden en hoe meer er aan de productkwaliteitsverbetering gesleuteld kan worden. Zo is er geld nodig voor het fabriceren en installeren van frisdrankautomaten, want die willen wij in elk openbaar gebouw. Er is geld nodig om de consumentenwens te vervullen van vlugvreet ‘restaurants’ op elke straathoek van elke woongemeenschap met meer dan 500 inwoners. Winst is ook onontbeerlijk om fabrieksconglomeraten, aanvoerroutes, havens en vliegvelden te kunnen bouwen in oerwouden, woestijnen, steppen en pampa’s, op bergtoppen en de Noordpool en op de bodems van de zeven zeeën. Het zakenoog dient zich tevens op de toekomst te richten: er moet nu al geïnvesteerd gaan worden in marktonderzoeken naar vestigingen in Maan- en Marskolonies. Misschien moet zo’n C.C. er alvast aan gaan denken een miljardenfondsje te reserveren voor het zeker stellen van een alleenverkooprecht in de hele Melkweg, je weet maar nooit.
Dit alles in eerste instantie ter bevordering van de werkgelegenheid, uiteraard. Het produceren van onzin en rotzooi is ook werkgelegenheid. En er is vrijwel altijd een markt voor. Zoniet, dan wordt die markt gepushed. De maatschappijmachine moet simpelweg blijven draaien. We streven daarbij een alsmaar stijgende levensstandaard na. Onze woningen zijn nog lang niet vol genoeg en al kan één persoon niet in twee auto’s tegelijk rijden, we zouden er graag twee p.p. voor de deur willen zien staan. ‘Increase’ is het heilige woord in de handelstantra geworden. ‘Decrease’ een taboe, een vloek.
Daarom staat de directeur van mijn - gefingeerde, maar ook weer niet - C.C. Corpory zijn ‘falende’ werknemers te slachten en in het acht uur journaal een muil te trekken alsof hij het einde van de wereld moet aankondigen. Ook al heeft hij het alleen maar over marges en groei-exponenten en, verder omlaag die mondhoeken! ‘tegenvallende winstcijfers’.
Zo’n bedrijf staat er in feite nog veel slechter voor. Een te groot winstverlies leidt uiteindelijk ook tot ontslagen in de top, wegens ‘slecht beleid’. De daaraan gekoppelde gouden handdrukken kosten nog eens, ik doe een gooi, tien miljoen. Dus van de uiteindelijke jaarwinst van zo’n gigabedrijf als C.C. blijft slechts 880.000.000 over…wat een armoe.
Het wordt de woordvoerder van kleur- en weefselbeschermende afslankpillen in blik te veel. Voor de camera's barst hij in tranen uit. Wat een drama.
©2005doubleu-eenwilvanblootenbilproductie
