Nioh - Defiant Honor

Defiant Honor is de tweede portie DLC die Team Ninja en Koei Tecmo aanbieden voor hun hack-n-slash RPG Nioh. Net als in de vorige uitbreidingDragon of the North, wordt het basisspel uitgebreid met een nieuwe regio die weer vol zit met nieuwe quests, wapens, items, Spirit Guardians en uiteraard bosses.

Ik was blij met Dragon of the North, want het was meer Nioh. Nioh kan bij mij niet zoveel meer fout doen, ik vind de game dermate lekker wegspelen dat ik meer van hetzelfde slik voor zoete koek. Daarin schuilt wel het gevaar dat ik te vergevensgezind ben wanneer er nieuwe DLC verschijnt. De verhaalvertelling en de diepgang van quests zijn in Nioh van ondergeschikt belang, dus de uitbreidingen komen neer op pure content: een nieuw gebied met een handvol nieuwe soorten vijanden, een nieuw wapen met bijbehorende skill-tree en een hoop kleine dingen zoals armor en magic items. Er zit echter wel een boel liefde in de nieuwe content die Team Ninja ons voorschotelt. Sowieso zorgen de mensen achter Nioh erg goed voor hun achterban, met naast DLC regelmatige updates die extra's toevoegen zoals een PvP-modus, nieuwe skills en NG+ modi. In ruil daarvoor wordt van de speler wel enige ervaring verwacht. Zo is er wederom alleen toegang tot het DLC-gebied als het basisspel is uitgespeeld en ligt het level van de quests hier tegen de 200.

Onze zilverharige William trekt er in Defiant Honor wederom opuit naar een nieuwe regio, ditmaal naar de prefectuur Osaka om te assisteren bij de belegering van kasteel Osaka, een van de bekendste kastelen van Japan. Niet bepaald een fluitje van een cent, je wordt gedropt aan de frontlinies en bijna meteen bestookt door enorme hoeveelheden pijlen die vanuit het kasteel worden afgeschoten. Hierdoor ben je gedwongen om van schuilplaats naar schuilplaats te sprinten terwijl je de intervallen van pijl-regens goed in de gaten houdt en ondertussen incidentele kanonskogels ontwijkt. Extra pittig wordt het dan als je tegelijkertijd ook van links en rechts wordt aangevallen door allerlei samoerai-tuig, alhoewel je de vijandelijke pijlen ook in je voordeel kunt gebruiken. Een hectische en gewelddadige introductie van Defiant Honor, maar de echte struikelblokken komen nog. Wel is het tof om te zien dat het spel qua gebeurtenissen en personages weer trouw blijft aan de echte Japanse geschiedenis en folklore, her en der aangedikt met een bult extra Yokai-fantasie.

De belangrijkste speeltjes in Defiant Honor zijn de Tonfa, een duo korte vechtstokken met een klein bereik maar zeer snelle moves en bij uitstek geschikt tegen vijanden met schilden. De meegeleverde moves, skills en vele combo's zijn weer voortreffelijk uitgewerkt en na wat oefenen had ik al snel de smaak te pakken. Maar zoals wel vaker in Nioh word je na wat korte successen al snel weer met beide voeten op de grond gezet, bijvoorbeeld wanneer een nieuwe eindbaas zich aandient. Qua vijanden wordt er niet zoveel nieuws ter tafel gebracht. We krijgen onder andere te maken met agressieve honden in pantser die klein genoeg zijn om aan veel horizontale aanvallen te ontkomen, al bestaat het het overgrote deel van vijanden uit menselijke samoerai. Het kasteel Osaka is wel een aardige omgeving maar visueel is het allemaal niet bijzonder spectaculair. Wat wel aardig gedaan is is het creëeren van chaos op de achtergrond, waardoor de speler het gevoel krijgt dat er rondom echt oorlog gevoerd wordt.

De eindbazen in Osaka zullen niet iedereen kunnen bekoren. Het zijn stuk voor stuk menselijke vijanden en hoewel ik deze gevechten altijd wel kan waarderen is er regelmatig kritiek op, net zoals dat bij de Souls-games vaak het geval was wanneer je tegenover een humanoid/NPC boss werd neergezet. Ik moet ook wel toegeven dat ik graag nog wat meer uit de kluiten gewassen Yokai als tegenstanders had gehad, maar so be it. Toch is de moeilijkste baas, krijgsheld Sanada Yukimura, een zeer interessante vijand met een heel veelzijdige moveset, die daarnaast wisselt tussen twee spirit guardians. Onder de side missions vinden we ook nog enkele 'boss rush' missies, waarbij je eerdere bosses uit het spel (vaak in duo's) achter je aan krijgt in een gesloten arena. Frustratie gegarandeerd!

Buiten kijf staat dat Defiant Honor hardcore content is. Nioh, hoewel een ijzersterke titel die meer dan een miljoen keer verkocht werd, blijft toch een beetje een niche-game qua stijl. De uitbreidingen zijn daarbinnen op hun beurt ook niche, het gesuggereerde niveau van level 200 is daar al een indicatie van. Toen ik met level 120 eindigde in de eerste uitbreiding wist ik al dat ik nog een hele kluif ging hebben aan Defiant Honor, en dat terwijl ik ook al een flinke deuk had geslagen in een NG+ (Way of the Strong) playthrough. Je zou kunnen concluderen dat het team achter de samoerai-game er een beetje van uitgaat dat zodra je aan Defiant Honor begint je de game door en door kent en ook de eerste uitbreiding hebt gespeeld. Die ervaring is dan ook zeker een vereiste om alle uitdagingen te kunnen overwinnen.