CD: The Madd - Ongeneeslijk Beat
Wat beide bands gemeen hebben, behalve dat ze zoals duizenden retrobandjes een bandnaam hebben die met "The" begint, is dat hun inspiratie uit de jaren '60 komt. Verschil is The Cheaters het uit garagerock en psychedelica haalt, en The Madd eerder beat tot handelsmerk verheven hebben. Psychedelica ga ik niet over, maar de foto's op de cover doen wel iets vermoeden... Neuh, waarschijnlijk hebben ze van zichzelf een aanstekelijke dossis gekte (what's in a name?). En het is ongeneeslijk hè, dus het gaat nooit meer over. Mooi zo.
The Madd heeft er namelijk aardig het tempo in. Het geluid is nostalgisch, niet ouderwets. Meer slaggitaar dan fuzz. Bovendien valt op hoe mooi transparant het geluid is. De gitarist speelt op een Rickenbacher, en alleen daarom zou je 'm al moeten doodknuffelen. Wat maakt het nou uit op welke gitaar Dave von Raven speelt? Alles, deze heren spelen geen jaren '60 beat, ze zijn jaren '60 beat. Een feestorkest waar nog menig concertganger op zal springen ('Jump now!').
De muziek van The Madd is vooral heerlijk ongecompliceerd. Het orgeltje lilt lekker op de achtergrond, fris en fruitig is de zang. Zelfs als het in het Frans is ('Je Suis Parti' is het bonusnummer). Drums en bas stuwen het zaakje sober maar strak op. Strak in het pak, de binnenkant van het digipack herbergt zelfs een instuctie hoe een stropdas te knopen. Nou vraag ik me wel af: verkopen deze heren na afloop van een concert t-shirts, of toch colberts?
Check ze uit zou ik zeggen. Of hoe zeiden ze dat 40 jaar geleden? Nou jongens en meisjes, begeeft u naar de platenzaak? Binnenkort in een jongerensoos nabij u? Whatever...
Label Excelsior Recordings Datum: 29 oktober 2007
Waardering:
