Altijd was ze maar druk met anderen. De ramen werden keurig gelapt, de gehaakte vitrage was altijd wit en de bloemen vers uit eigen tuin, zodat de buitenwereld nooit een slecht woord over haar kon spreken. De kinderen moesten het goed hebben, maar de kleinkinderen moesten het beste hebben. Van haar. Ze kende veel liefde en gaf dat op haar manier: met snoepjes, cadeautjes, een handige winterjas of een knipbeurt bij de kapper. Haar liefde was meetbaar. En hoewel de kinderen hun best deden om de aandacht tussen haar en de andere oma te verdelen, zij wilde toch dat de kleinkinderen het meest van haar hielden.

Alfredo ging verder terwijl hij met een glas whisky in zijn hand om hem heen bleef draaien.
‘Kijk, dat je homo bent, daar heb jij alleen last van tussen al die echte mannen van mij, maar dat je spion bent daar hebben wij uiteindelijk allemaal last van. Wat moet ik met jou?’
Alfredo zag en voelde hoe Karl door de grond ging. Nu een verkeerd antwoord geven zou onherroepelijk zijn dood kunnen betekenen. Hij had Gui immers voor minder afgeschoten. En toch voelde Karl dat er iets niet klopte, iets waar hij de bekende vinger nog niet op kon leggen. Karl besloot te bluffen.