Als het leven niet gaat zoals je gehoopt had.

Het idee dat geluk een keuze is, is erg in.

Waar in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw alles wat mis ging gewijd werd aan de samenleving, is nu de tendens om alles bij het individu neer te leggen.
'Het leven is een feest, alleen je moet zelf de slingers ophangen', is een bekende. Het leven lijkt ineens maakbaar, we zijn zelf de ontwerper.
Met vertrouwen en een positieve intentie kun je veel bereiken. Plezier kun je voor een deel ook zelf opzoeken en het helpt zeker om open te staan voor wat het leven je te bieden heeft. Toch hoort frustratie, verdriet en angst ook bij het leven. Geluk is niet maakbaar en wij zijn niet volmaakt. Dat is niet erg, zolang deze gevoelens ons leven niet gaan beheersen. Ze zijn als regenwolken, ze komen en gaan.
De definitie van ‘humaan’ (menselijk) zijn betekent zelfs dat je sterfelijk, kwetsbaar en onvolmaakt bent.

Iedereen kent wel moment waarin hij denkt: 'Gadverdamme! Weer zo'n dag. Hier heb ik helemaal geen zin in'.
Ook iemand die gewoonlijk tevreden is, kan soms balen. Een duidelijker aanleiding is er niet altijd. Somberheid kent iedereen wel. Het gevoelsleven is vaak een golfbeweging.
Vermoeidheid of neerslachtigheid kan ook een signaal zijn. Het leven is niet altijd leuk.
Als je uitgeput raakt, heb je weinig energie meer om iets aan je leven te veranderen.

Sommige gevoelens, gedachten of voorvallen kunnen je in een negatieve spiraal brengen. Bepaalde patronen zijn we zo gewend dat ze ons niet meer opvallen. Zeker als deze realiteit al in onze prille kindertijd is ontstaan, is het moeilijk om deze te doorzien.
Afwijzing (soms al tijdens de zwangerschap), ontkenning van gevoelens en ervaringen, pesten, beknotten, schreeuwen, slaan of compleet aan het lot overlaten, het zijn ervaringen die zich in de kinderziel kerven. Het herkennen en verwerken van oude pijn kan soms jaren in beslag nemen.
Je er 'overheen' zetten, werkt vaak maar tijdelijk. Onverwerkte stress en conflicten gaan niet uit zichzelf weg. Je ervaringen vragen om erkenning. Ook kleuren ze je werkelijkheid. Door ze te ontzenuwen en te plaatsen waar ze thuishoren: het verleden, kun je het leven onbelast waarnemen.
Wat we houden voor overgevoeligheid, kunnen best onverwerkte gebeurtenissen zijn. Een bepaald voorval triggert je en herinnert je onbewust aan iets van vroeger. Het kan deel diep gaan. Was je als kind op jezelf aangewezen voordat je er fysiek en psychisch aan toe zijn, kun je ook op latere leeftijd je eenzaam en aan je lot over gelaten voelen, ook als je niet kunt aanwijzen waar dat vandaan komt.
Het begint allemaal met bewust-zijn. Beseffen wat er met je gebeurd is. Van nature staan jonge kinderen in hun gevoel, als ze dit niet hoeven te verdringen.

Zelfstandig denken en voelen betekent vaak ook de opvoedingswaarden loslaten. Dit kan een heel proces zijn, vooral omdat hetgeen wat je als kind 'leert' je je leven meeneemt. Niettemin kunnen bepaalde inzichten je wat vrijheid teruggeven. Erover praten, huilen, schrijven, zingen of schilderen kan opluchten. Het is maar net welke manier bij je past.

Hoe komen we weer in onze energie en doorbreken we zelfondermijnende patronen? Het is de kunst om niet in bepaalde ervaringen, gebeurtenissen en gevoelens te blijven hangen. Niet alle gedachten moeten we letterlijk nemen. Sommige zijn een echo uit het verleden en zeggen weinig over de actuele situatie. Helaas voelen ze wel levensecht aan. 'Ik kan niets', 'Ik ben waardeloos', 'Wat heeft het leven voor zien.'
Onbeschadigde kinderen kunnen snel in tranen zijn en even later weer opgaan in hun spel, alsof er niets gebeurd is. Hun ouders verbaasd achterlatend.
Dat kunnen we van kinderen leren; gevoelens en gedachten komen en gaan.

Wat niet helpt om in je energie te komen is jezelf verplichten om altijd gezellig, positief en blij te zijn. Vervelende momenten en gevoelens zijn niet te vermijden. Ze zijn er niet voor niets. Door ze te te erkennen en verwerken heb je weer ruimte voor vrede en liefde.
“Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat.”
Een cliché en erg waar.
Je kunt blijven vasthouden aan dromen (zoals een schooltijd vol vrienden, waar je in werkelijkheid gepest bent) en blijven mijmeren en teleurgesteld zijn, of je kunt in het moment te leven. Dan kun je ook open staan voor dromen over de toekomst, die nog niet vaststaan.

Zelf verlang is vaak terug naar mijn vroege kindertijd. Niet dat mijn leven toen altijd makkelijk of leuk was. Toch zou ik zo weer in die tijd willen stappen, terug naar de eenvoud en de onschuld van toen, voordat de diagnose 'autisme' mij ten deel viel of voordat ik me ervan bewust werd. Die gevoelens laat ik er ook zijn en de herinneringen koester ik. Vaak praat ik er ook over met mensen die ik vertrouw.
Daarnaast sta ik erbij stil hoe ik het beste kan maken van mijn leven nu. Al ben ik geen kind meer, ik kan nog steeds spelen en ergens in opgaan.
Een vriend van mij was verbaasd toen hij me eens in het veld zag huppelen. Voor hem was dat een belangrijk leermoment om zelf meer in contact met zijn innerlijke kind te komen. Ook zijn verleden was belast door afwijzing en niet begrepen worden. Door zich te verbinden met de jongen van toen en terug in de tijd te gaan, kwam de pijn er ook eerder uit. Door zaken te verwerken, ging zijn levensenergie weer vrijer stromen. Zijn leven voelde lichter. Hij kon genieten van de geliefden om hem heen, zich ontspannen en zijn dromen volgen. Hij voelde zich meer de mens, zoals hij bedoeld was.
Jarenlang voelde mijn leven zwaar aan. Allerlei onverwerkte gebeurtenissen drukten op mij neer. Ondanks veel praten, bleek ik mijn verleden nog lang niet te hebben verwerkt.
Veel onderwerpen waren beladen.
Een kleine aanleiding kon de angst, woede, eenzaamheid en vernedering weer naar boven halen.
Door terug te gaan naar mijn oorsprong: het pure, gave, spontane en vitale deel in mij, kan ik oude pijn eerder zien, begrijpen en oplossen. Dan kan ik innerlijke vrijheid beleven. Zo kan ik ook losser, speelser en creatiever worden en lukt het om onbevangen en nieuwsgierig in het leven te staan.
Kinderen willen gezien, gehoord en begrepen worden. Ook mijn innerlijke kind. Door dicht bij mezelf te blijven, kunnen psychische klachten verdwijnen en kom ik weer in een gezonde energie.
Van mezelf ben ik niet somber, schuw of gesloten, maar ferm, vrolijk en open. Hoe minder verwachtingen ik koester, hoe meer ik open sta voor wat me toe-komt.
Dan voel ik me completer en leef meer vanuit innerlijke drijfveren, in plaats van mijn hoofd.

Negatieve patronen zijn te doorbreken.
Soms is het nodig om chagrijnig te 'zijn'. We hebben tijd nodig om teleurstellingen te verwerken, voordat we klaar zijn om verder te gaan.
Soms is het lekker om de doelen en de positieve intenties even te laten voor wat ze zijn. Ontspannen, de zorgen loslaten en even geen moeite doen om daarna weer opgeladen verder te gaan.
Zonder dieptepunten geen goed verhaal. Het leven is af en toe een drama. Iemand verliezen van wie je houdt, relatieproblemen, ziekte, onzekerheid.
Soms werpt het leven je zoveel problemen voor de voeten, dat je geen uitweg meer ziet.
Het is geen doodzonde om even geen oplossing te zien.

Praktisch kunnen we veel doen om het leven een positieve wending te geven. Wandelen in een groene omgeving, een nieuwe taal leren, afspreken met mensen die we graag om ons heen hebben, een sport gaan beoefenen, aan positieve doelen werken. Op dat moment kunnen we ons werkelijk de ontwerper van ons eigen leven voelen.