Bindingsangst (column over trouwen)

Aan: Danny
Van: Stefan
Betreft: Bindingsangst (verliefd, verloofd, verloren)

Ik heb altijd geroepen: trouwen is voor mietjes. Ik herinner me dat ik tien jaar oud was en op het schoolplein het zinnetje hoorde: verliefd, verloofd, verloren. Dat gevoel ben ik nooit kwijtgeraakt. En als ik dan weer een stelletje zie op het gemeentehuis, zij een verdwaasde blik van gelukzaligheid, hij in een apenpak met een blik van ‘voor mij had dit allemaal niet gehoeven’, dan roep ik het weer. Maar op de een of andere manier ben ik afgelopen week in het Trouwtopic op het Forum beland. Ik geloof dat ik iemand feliciteerde met haar huwelijk en nu staat hij in mijn actieve topics. Fascinerend materiaal wat daar staat, en intrigerend bovendien. Ik heb namelijk last van bindingsangst. Wacht, laat me dat even herformuleren. Anderen hebben last van mijn bindingsangst. Nu kan ik er zelf al wat beter mee omgaan dan vroeger, maar het zal nooit verdwijnen. Maar als ik zo’n serie over trouwen lees en de verhalen en foto’s van bekende FOK!kers zie, dan denk ik wel: na mij de zondvloed. Waarom kondigen mensen het al een jaar vantevoren aan eigenlijk? Waarom een jaar van te voren aankondigen, en niet gewoon op een dag besluiten te gaan trouwen en dat dan ook meteen doen. Het kan binnen twee weken toch? Dat ellenlange verloven, rot toch op.
 Ik kan er niet over uit dat mensen gewoon zonder problemen tienduizend(en) euro’s uitgeven aan één feest. Oké, als je zo rijk bent als Tom Cruise dan is een feest van 10 miljoen makkelijk te doen, bovendien kan hij het belastingtechnisch aftrekken door het als scientologiebedrijfsfeest op te geven. Maar de doorsnee jij en ik: tienduizend euro? Wat was jij kwijt voor je huwelijksfeest? Ik heb de foto's gezien, je had een pak aan en een trouwauto, als ik het me goed herinner.
Een bruiloft maak ej zo duru als je zelf wilt natuurlijk, mar bijna iedereen maakt het dus duur. Waar gaat al dat geld, al die tienduizenden euro’s aan op? Ik lees in die trouwtopics: trouwringen, de uitnodigingen, trouwlocatie, trouwjurk, trouwpak, de bloemen, de corsages (doet men dat nog steeds?), de trouwauto, het feest, de dj of band, de drank, eten, bedankpresentje, bedankkaartje,  de trouwfotograaf, het trouwboek, de huwelijksreis. Een hele waslijst aan dingen waarvan ik denk: what the fuck?

Laat ik het eens reduceren voor mijn fictieve huwelijksfeest. De ringen: ik zelf hoef geen ring, maar oké, voor mijn aanstaande zou ik wel een mooie ring kopen. Waarom ik geen ring raag? Ik heb een hekel aan sierraden, het zit niet lekker, ik raak het toch kwijt en ik heb er niks mee. Hetzelfde geldt voor horloges. Ik draag nooit horloges, als ik wil weten hoe laat het is vraag ik het wel of kijk ik op mijn gsm. Goed, één ring dus. De uitnodigingen. Ik zou niet meer dan veertig mensen op mijn bruiloft willen. Dus wel  vaders, moeders, broers en zussen, paar vrienden en een enkele oom of tante. Niet allemaal en al helemaal geen neven en nichten. Of buren, of collega’s. veertig man, met een uitloop naar maximaal vijftig. Maar dan heb ik het over het feest. Trouwen zou ik niet met zoveel mensen willen doen, eigenlijk alleen met de ouders,op het gemeentehuis en op een maandag, daarna uit eten of lunchen. Het feest zou ik het weekend erna geven. Ik weet dat ik broers en zussen zo een gratis vrije dag laat mislopen, dus misschien hen ook uitnodigen. Maar liever nog doe ik het gewoon met zijn tweeën, zonder dat iemand het weet. Dat we die zaterdag erop gewoon een feest geven (housewarming, kom je ook?)  en dat we daar bekendmaken dat we zijn getrouwd. Ik realiseer me dat dit wel ten koste gaat van een groot aantal cadeaus, dus wellicht toch maar aankondigen dan. Ik ben natuurlijk wel Nederlander.
Bloemen? Corsages? Ik zou niet weten waarom. Een bruidsboeketje misschien, maar je gaat je gasten toch niet zo’n lelijke anjer opspelden? Vergeet ik bijna de trouwjurk. Nouja, ik heb niks te zeggen over wat mijn aanstaande wil dragen maar een trouwjurk kopen die je eenmaal draagt? Wie heeft dat verzonnen? Een dure maatjurk, een iets minder dure confectiejurk? Na die ene dag gaat die voorgoed de kast in. Je kunt de jurk dan beter huren. Of je koopt gewoon een leuke jurk die je vaker aankan. Dan het pak. Laatst zag ik iemand trouwen in een pak met een hoed. Een hoed! Zo’n hoge nog wel. Nou draag ik wel eens jasjes, zelden eigenlijk maar soms, laatst nog bij FOK!tv, maar een pak zie je mij niet dragen. Nee, ik denk meer aan een leuke casual combinatie, iets zomers, dat ik vaker aankan. Leuke gympen eronder. Dat doet me trouwens denken aan de claim die ik acht jaar geleden al op FOK! neerlegde. Als ik ga trouwen dan doe ik dat op rode Converse Allstars.

Trouwauto? Niet van toepassing. Feest? Tuurlijk, zoals gezegd een week later, geen gedoe met recepties, trouwgasten, feliciteergasten en feestgasten. Een man of veertig in de tuin of naar het strand. Wat me ook leuk lijkt is een een hele dag varen, met BBQ en drank. En sushi. Een luxe die ik me zeker wil permitteren is de aanwezigheid van een echte sushikok. Bedankcadeautjes lijkt me overbodig, die flikkert men toch in een la waarna het een jaar later alsnog in de prullenbak verdwijnt. Oja, de fotograaf. Niet nodig. We hebben in de familie vele mensen met digitale camera’s, dus daarvan maken we wel een leuke college. Het fotoboek maken we ook zelf wel.
Blijft over de huwelijksreis. Aangezien ik duizenden en duizenden euro’s uitspaar gebruik ik al dit geld voor een mooie rondreis van drie a vier weken. Door Amerika bijvoorbeeld. Huurauto, en lekker van New York naar LA karren. Paar leuke plaatsjes aandoen. En dan eindigen in Las Vegas.

Op deze manier zou trouwen nog haalbaar zijn. Voor mij dan. Ik snap dat je trouwt met zijn tweeën en dan gelden niet alleen mijn opvattingen. Maar als ik een vriendin zou hebben die er een enorme happening van wil maken met een kerk, duiven, 200 gasten, een limousine, een band en “””””leuke stukjes”””” door gasten, dan weet ik zeker dat ik voor die tijd een pakje sigaretten ga kopen. Mijn mening is dat je trouwt omdat je dat voor elkaar wilt doen, niet omdat anderen vinden dat het tijd wordt (hoevaak hoor je dat wel niet) of omdat anderen een feestje willen. Want wat anderen vinden of denken kan me gestolen worden.  En als je trouwdag de mooiste dag van je leven moet zijn, dan is het wel treurig gesteld na die dag. Misschien dat er daarom zoveel mensen scheiden tegenwoordig. Maar ja, daarna trappen velen weer in dezelfde valkuil en begint alles opnieuw. Kun je wel weer een feest geven en een nieuwe citruspers en Senseo op je aanrecht zetten.

Stefan

PS: naar trouwerijen gaan vind ik overigens wél leuk. Vorig jaar een erg tof feest meegemaakt in Eindhoven met tal van bekende artiesten (Jamai, Xander de B. en Johan Vlemmix), warm en koud buffet, champagne en 400 gasten. Feestje van drie ton, maar dan heb je ook wat.