En dat leuks is in dit geval een groepje jongens die het voor elkaar heeft gekregen om een meer dan manshoge sneeuwbal te maken. Zeg maar de moeder van alle sneeuwballen, of een sneeuwbal of massdesctruction als je hem tijdens een sneeuwballengevecht zou gebruiken. Hoe dan ook, de sneeuwbal is groot, erg groot.

Liefst vier artikelen in de Volkskrant over het weer van gisteren. En dan met name over het weeralarm. Want we zouden het zwaar krijgen gisteren, en eigenlijk ook vandaag maar dat is later bijgesteld.

Op de radio klonk donderdagochtend het volgende advies: drinken, eten, dekens, een zaklamp en een schep meenemen in de auto. Een volle tank plus een opgeladen GSM hoorden ook bij de aan te bevelen uitrusting. Automobilisten werd tevens gevraagd ook op de rechterstrook te rijden zodat deze niet zou ondersneeuwen. De NS haalde uit voorzorg de helft van de trein uit de roulatie, voor het geval de wissels zouden vastsneeuwen. Mensen met platte daken moesten goed opletten dat er niet teveel sneeuw op zou vallen.
Tot slot moest er rekening gehouden worden met een zware avondspits en grote vertragingen.

Want het zou gaan spoken. De sneeuw zou hel en verdoemenis brengen in Nederland.

En al die waarschuwingen lijken hun effect te hebben gehad. Er gebeurde namelijk...niets. Het aantal ongelukken was niet anders dan op een normale donderdag. De treinen reden redelijk normaal en de avondspits was zelfs uitzonderlijk rustig te noemen. En, zo stelde Gerrit Hiemstra, dat was allemaal te danken aan het weeralarm, iedereen anticipeerde op de sneeuw en dan krijg je dus weinig problemen.

Bullshit, Gerrit Hiemstra! Het stelde allemaal gewoon geen snars voor! Die paar vlokjes sneeuw die voor de avondspits al grotendeels waren verdwenen, zouden überhaupt voor weinig overlast hebben gezorgd. Veel mensen hebben gewoon de gelegenheid aangegrepen om, met geldig excuus, vroeg naar huis te gaan, of thuis te blijven.

Een weeralarm in Nederland wordt niet zomaar afgegeven. Daar zijn regels voor: meer dan windkracht 10, ijzel en ijsregen op grote schaal, tenminste 100 bliksemschichten per minuut, 75 millimeter regen per dag of 3 centimeter sneeuw per uur.

Kijk, als dat nu allemaal tegelijk gebeurt dan is een weeralarm op zijn plaats. Niet eerder. Al dat betuttel leidt uiteindelijk tot een nog veel gevaarlijker situatie: de mensen stoppen met nadenken.

Wat kun je winnen?
printatelier.nl stelt voor de winaar een foto naar keuze geprint op een linnen doek van 40x60 cm beschikbaar. Hierop kun jij dus je favoriete weblogbitch, je eigen bitch of een andere mooie foto af laten drukken.

De puntentelling gaat als volgt: Voor elk goed antwoord krijg je sowieso twee punten. Met een typefoutje (dus bijna goed) krijg je één punt. Bij elke opgave loot ik er één iemand uit die bovenop die twee punten, er twee extra krijgt. Zo is er dus geen gezeur met lifts en dergelijke. Degene die aan het eind van februari de meeste punten heeft, wint deze mooie prijs.

De vijfde opgave:

Deze knappe weblogster is 17 en vrouw. Ze woont in Aalst-Waalre en heeft sinds kort een lief vriendje. Ze hoeft nog niet te stemmen dus heeft nog geen voorkeur en ze is respecterend katholiek.

Een extra hint: ze pijpt de hele weblogcrew.

Weet jij wie deze bitchy blogger is? Mail naar namethatbitch@fok.nl met als onderwerp 'bitch 5'. Zet in het mailtje ook je nick erbij!

Gelukkig hebben wij Internet en zien wij het gratis.

Voor de liefhebbers uiteraard.

Met dank aan static voor de submit.

Niet iedere FOK!ker is een liefhebber van De gouden kooi, het is ook een vervelend kut programma. Niet zozeer het concept is klote, maar de eerste dag dat Natasia haar stembanden gebruikte, was er al een scheiding gemaakt tussen de kijkers. Er ontstond een groep die meteen wegzapte en een groep die uit een soort machochistiche drang, bleef kijken.

Langzamerhand komen er toch meer vragen over de types die rond dit programma meedoen. Al vanaf het begin was Natasia degene die de meeste aandacht kreeg vanwege haar beslissing om in het huis te gaan zitten. Jeroen van Inkel, onze cokesnuifende uitgerangeerde plaatjesdraaier, bemoeide zich er mee en werd live door Natasia voor lul gezet. Ze weet haar mondje wel te roeren, tot veler ergenis.

Natasia heeft kinderen van vader die twee dagen nadat Natasia uit de bijstand werd getrapt, toetrad tot het evenementenbureau SLAMM Events die zo nu en dan wat vechtpartijtjes binnen de ring organiseren.
Hij en Natasia zijn geen stelletje meer, er past nu een surrogaat vader op de kinderen. De schat.

Afgelopen zondag werd Huub, ja ook een bewoner uit de gouden kooi, het huis uitgetrapt. Dit na een kleine ruzie die Nathanaël met wat duw en trek werk wilde beslechten. Niet iedereen is het daar overigens mee eens. Iets wat resultaat heeft opgeleverd overigens, maar dat terzijde.
Een innig afscheid begon met een fluisterachtig gesprekje tussen Natasia en Huub waar de oplettende FOK!DGK-users ons op wees. Bekijk het filmpje maar eens, doe je ogen dicht en luister wat er verteld wordt.

Wat horen we nu? Endstra? Gevaarlijke ex? Waarschuwingen hier en daar? Informatie waar Huub wat mee kan, maar niets mee zal doen?
Gebrabbel van een vent en gefluister van een aandachtsgeile trut! Alsof er ook maar een klein beetje verband ligt tussen de Gouden Kooi, Endstra, Holleeder en een paar gevaarlijke kickboxertjes.

Nou, die is er. Maar niet op de manier waarop Huub verslag doet. Zo geeft ene Hans Nijman kickboksles in de Gouden Kooi. Hans Nijman is een gelouterd sportman, maar toch heeft hij ook zijn naam hier en daar rond laten slingeren. Zo komt zijn naam voor op de bekende Endstra tapes(PDF), iets waar je als sportman niet echt trots op hoeft te zijn. Ookal is het van weinig betekenis, hij is wel in de kringen van Holleeder gesignaleerd.
Laat Holleeder nu ook snode plannen hebben gehad met de familie De Mol, zo rond de periode dat de Endstra tapes zijn opgenomen en over Nijman wordt gesproken.
Nijman wordt beschreven als die vent met een Varkenskop.
Zo zou John de Mol jr. bijna een tijdelijk onderkomen krijgen en Freddie Heineken in de voetsporen treden.
Tja, je hoeft geen Einstein te zijn om te weten dat je niet echt met deze gasten te maken wil hebben.

Je zal toch denken dat meneer De Mol sr. hier weet van heeft. Of is hij toch nogal naief? Nou, er is geen enkele reden om aan te nemen dat hij naief is.
Je vraagt je af welke banden er nu werkelijk zijn tussen de mensen rond Holleeder en rond John de Mol.
Is het toeval dat zijn ex-vrouw in de Gouden Kooi zit, of draven we nu door? In het gesprek tussen Huub en Natasia wordt de indruk gewekt dat Felders een gevaarlijk mannetje is en dat Huub voor hem gewaarschuwd is. Gelukkig is men erg bezorgd om het welzijn van Huub.
Mogen wij op onze plaats dan een waarschuwing geven aan John de Mol?
Blijf uit de buurt van mensen die hun slechte reputatie wel eens waar kunnen maken. Als dank voor deze waarschuwing, mag je Natasia het huis uit flikkeren.

De brunette Megan,
de blonde Kayden en
de dames GRace en Kay.

Veel kijkplezier.

En Maria Sharapova:

Hoe belangrijk deze flessenpost was wist Hein Pietersz, -kapitein van het schip dat inmiddels verderop aan de horizon voer-, niet. Hoe kon hij dat weten? Hij zat zat en dubbel dronken in de kajuit van d'Enter ende Lete. Hoe kon hij weten dat de fles, nog geen halve zeemijl verderop drijvend in de Zuiderzee, de ontbrekende bladzijde bevatte uit het boek der Ongedoopten, het boek dat NU voor hem op tafel lag?!
Nee, dat kon hij niet weten.
Ook kon hij niet weten dat uitgerekend DIT de fles was die bijna negentien jaar eerder, in juni 1602, de Amsterdamse haven in was gemieterd, amper een week na zijn geboorte (zie deel 2)!
Dat had zijn bloedeigen achternicht, dochter van een verre stieftante, gedaan. Zij was de dienstdoende nachtzuster in het Amsterdamse Gasthuis op de geboorteavond van Hein, ongeveer een jaar voor zijn eerste verjaardag. Nadat ze het kraambed van Heins moeder had verruild voor een sterfbed, nam ze de boreling van zijn overleden moeder weg. Onder het kussen van de dode vrouw lag blijkbaar ook nog iets wat van onschatbare waarde moest zijn, maar op het moment dat ze het weg wilde grissen, hoorde ze iets tikken tegen het raam. Ze keek geschrokken om. Het was maar een zwarte raaf, die buiten voor het vensterraam met zijn vleugels klapperde. Opgelucht draaide de zuster zich om, en haalde onder het kussen van de dode vrouw een kettinkje met een kleine ronde knop tevoorschijn. Ze glimlachte, borg het op, blies de kaars uit en verliet de kamer met het kind in haar armen.

De raaf voor het raam was Ruben geweest; de oude, zwarte vogel die nu al jaren trouw op Heins rechterschouder een oogje in het zeil hield.
Het beest had die bewuste avond de zuster vervolgens met de kleine Hein naar de Oude Kerk zien wandelen. Klokslag middernacht klopte ze aan bij het huis van de koster. De deur was opengegaan, en de zuster was met het kind naar binnen geslopen.

Binnen hoorde hij de zuster zachtjes giechelen. De raaf vloog nieuwsgierig om de hoek van het huis, naar het keukenraam. Daar zag het beest hoe de magere koster de zuster van achter beet greep, en hijgend in haar nek beet. Voordat hij echter naar haar weelderige borsten kon grijpen, legde de zuster de kleine Hein eerst in een hoekje weg. Terwijl de keukentafel even later piepend en krakend heen en weer bewoog met de hevig kreunende nachtzuster er half op, sabbelde de kleine Hein Pietersz op in rum gedrenkeld brood. Dat had de koster hem gegeven met de woorden: "Hier, tegen de pijn!" Toen de koster en de zuster klaar waren, en zich weer geheel hadden aangekleed, verlieten ze met de zuigeling de keuken. Waar ze heen gingen wist de raaf niet, maar hij besloot naar een kerkraam van de aangrenzende Oude Kerk te fladderen. Een juiste gok, want daar binnen zag de sombere vogel hoe de zuster een zwartgeblakerde bladzijde uit het Boek der Ongedoopten scheurde, en iets op de achterzijde schreef. Ze rolde dit op, duwde het papier in de lege fles rum, en deed er een kurk op. Na fluisterend wat overleg te hebben nam ze met een koude kus afscheid van de koster, niet wetende dat ze eerder op een hete daad was betrapt door de zwarte raaf, die buiten op straat wegfladderde.
Deze zwarte raaf zag vervolgens hoe ze de kleine Hein even later te vondeling had gelegd in de haven, en de lege fles rum in het water smeet. Maar dat die flessenpost bijna negentien jaar later, op nog geen halve zeemijl verderop in het kielzog van het schip dreef, wist ook de raaf niet.
Wat hij en zijn baas, inmiddels uitgegroeid tot een grote kaperkapitein, WEL wisten, was dat het boek der Ongedoopten voor hen op tafel, -minus Heins eigen ontbrekende pagina-, van J.A. Endenee was (zie vorig deel)! En die Endenee stond nu, al die jaren later, met twee dolken vastgenageld aan de grote mast van Heins schip!

"Toeval bestaat niet", zuchtte Hein, nog dronken van de vele rum. Hij veegde het zweet van zijn nek, waarbij het kettinkje met de kleine ronde knop zachtjes om zijn nek ratelde, en sloot het boek dat voor hem lag. Wat Endenee hier mee te maken had vond ie later wel uit, Hein was intussen ook wel benieuwd welke varensgezel zojuist in het water gevallen, en verdronken was. "Ik ben nu eenmaal erg betrokken bij het welvaren van mijn mannen!", mompelde hij, terwijl hij scheepsuitkijk 50-Floryn, die tegenover hem stond, aankeek.
Hein stond op, schoof zijn stoel piepend naar achteren, en wankelde vervolgens naar de deuropening van zijn hut. 50-Floryn week angstig opzij. Hein strompelde hem voorbij, en liep gebukt, met krakende laarzen richting het verdek. Eindbestemming: de grote mast!

Hein liep het dek op, en ging met zijn armen over elkaar tegenover de geblinddoekte J.A. Endenee staan. Deze stond vastgekluisterd aan de grote mast, en was letterlijk en figuurlijk uitgeteld, klaar om de andere zeeschuimers te gaan zoeken. Het grootste avontuur van die dag was nu eenmaal begonnen met een potje verstoppertje.
"Buut vrij!", zei Hein droogjes, terwijl hij de mast aantikte. De overige zeelui, die zich her en der op het schip verstopt hadden, kwamen tevoorschijn. Angstig keken ze naar hun stomdronken kapitein.
Deze was echter gunstig gestemd. Hij trok de dolken, waarmee J.A. Endenee aan de mast gekluisterd zat, eruit, waarna Endenee op zijn lippen beet om het niet uit te schreeuwen van de pijn. Daarna probeerde hij zich te ontdoen van zijn blinddoek.

Hein kauwde intussen op een homp brood dat hij uit de dikke handjes van Sjaak Hekkebraak ontfutseld had. Hij nam een ferme slok rum, en sabbelde op het mengsel van rum en brood. Ruben de raaf keek opzij, en herkende in Hein weer het kleine mannetje dat bij zijn geboorte, destijds in de keuken van de koster van de Amsterdamse Oude Kerk, op in rum gedrenkeld brood sabbelde. Endenee had zich intussen eindelijk ontdaan van zijn blinddoek.
De vogel zag kans om de schimmige dominee uit Leiden na al die dagen voor het eerst eens recht in de ogen aan te kijken. De raaf schrok!

Het waren de ogen van de koster!
Nu zag de raaf het pas! Endenee was destijds de koster van de Oude Kerk. De man die de pasgeboren Hein destijds het brood-en-rum-mengsel had gegeven om te kalmeren, zodat hijzelf zich kon vergrijpen aan de nachtzuster die met de boreling aangeklopt had.
Dit moment was dan ook symbolisch, want de rollen waren omgedraaid! Het was nu immers Hein die met dezelfde woorden als destijds het brood-en-rum-mengsel aan Endenee, de voormalige koster gaf; "Hier, tegen de pijn!". Hein duwde de natte broodkorsten in de wonden van Endenee.

Hein Pietersz besefte ondanks zijn dronkenschap intussen WEL dat hij sinds zijn geboorte een geheim met zich meedroeg. Een geheim waarvan vooralsnog slechts EEN zwijgende getuige was. Hein keek vanuit zijn ooghoeken naar de zwarte raaf op zijn rechterschouder, en nam een slok rum.
Hij had echter even geen zin meer in het verleden. Ze waren vrij, vrij op zee!
Hein boerde luid, en liep over het dek richting de fokkemast. Daar klom hij in, en draaide zich halverwege om naar zijn mannen:

"Mannen! Jullie zijn nog maar met ELF! Ik weet niet eens wie er van boord is gevallen, maar er is geen man overboord! We varen door! De schat ligt op ons te wachten!"
De mannen aan boord juichten luid.

"En om elkaar een beetje beter te leren kennen", vervolgde Hein schreeuwend, "is het vanavond BONTE AVOND!"

En wederom klonk er gejuich. Terwijl onder de rode hemel de bemanning zich opmaakte voor de bonte avond, dreef de flessenpost even verderop achteloos verder op de kalme golven van de Zuiderzee. Het avontuur kon eindelijk beginnen.

(wordt vervolgd)

Tijd is geduldig en nostalgie is een instrument van ouderen om te verlangen naar de goede oude tijd, waarin niets te lachen viel. Tenminste, zo heb ik er jarenlang over gedacht. Anno 2007 moet ik echter bekennen dat ik al enkele maanden van mening ben veranderd. Met de geruststellende wetenschap dat het in realiteit nooit vreselijker kan worden dan vroeger, wil ik mij voor het eerst in 24 jaar op het gladde ijs van het ouderdom begeven.

Ik ben in hetzelfde jaar geboren als de smiley, 1982 (je bedenkt het niet) en dat betekend dat ik de tijd van Telekids en Punica bewust heb meegemaakt. Telekids was geweldig om heel veel verschillende redenen maar het grootste voordeel was dat je eindelijk de televisie helemaal voor jezelf had. De show werd namelijk uitgezonden in een tijd dat je ouders nog konden uitslapen. Carlo en Irene presenteren nog steeds het programma Telekids maar het heet nu Live and Cooking en de doelgroep is wat ouder geworden, de show an sich is precies hetzelfde gebleven.

Maar om terug te komen op nostalgie, ik kan me ontzettend ergeren aan de tekenfilms die de kids van tegenwoordig voor de kiezen krijgen. Het ziet er naar mijn weten niet alleen stukken slechter uit maar alles is ook nog eens nagesynchroniseerd in het Nederlands. Het feit dat ik op jonge leeftijd de Engels taal al redelijk onder de knie had, heeft vooral te maken met de Engelstalige tekenfilms van toen. Ze werden uitgezonden in de originele taal (Engels) met Nederlandse ondertiteling. Veel mensen hebben het over de slechte invloed van tekenfilms op de jeugd maar als je Optimus Prime op jonge leeftijd al moeiteloos kunt verstaan dan kunnen ze je de eerste jaren op school niet veel meer bijleren.

In mijn jeugd hadden we helden en stoere verhalen: Transformers, G.I. Joe, Thundercats en natuurlijk He-man Masters of the Universe. De kinderen van tegenwoordig moeten het doen met een infantiele spons en Kabouter Plop. Pure misleiding want Kabouter Plop is natuurlijk helemaal geen echte kabouter.

Kabouter Plop is de schuilnaam van Walter de Donder. Een redelijk normale man die er in België alleen vreemde politieke ambities op na houdt. David de Kabouter, dat is tenminste een echte kabouter. Hij woont onder de grond, accepteert dat kaboutervrouwtjes altijd mollig zijn, vecht tegen gevaarlijke trollen en rijdt op Swift de vos. David de Kabouter is, hoe triest het ook mag klinken, een schoolvoorbeeld van kindertelevisie.

Toen ik 10 was dacht ik altijd dat de toekomst mij veel meer betere televisie zou opleveren. Vooral omdat ik later op kon blijven en zelf keuzes kon maken maar onder ons gezegd: ook de toekomst was vroeger beter.

Tja, deze strip stond vanmorgen in de krant die dagelijks op mijn deurmat ploft en hij is zo briljant, ik moest hem gewoon even met jullie delen.

En nu ik jullie toch lastig aan het vallen ben met flauwe geintjes over het dramatische weeralarm van gisteren, op het forum staat nog meer van dit soort ongein in: Paniek! een weeralarm.

En gelukkig is de klantenservice van de Asda winkel (een andere Engelse supermarkt) zo vriendelijk om de man te helpen en op zoek te gaan naar zijn dochter genaamd: Tess Cosis-Cheaper

De rest moet je zelf maar luisteren en het hele verhaal vind je hier.

Met dank aan een onbekend iemand voor de submit.

Als ik wakker wordt voel ik me weer helemaal fit, ik heb in geen tijden zo goed geslapen. Ik ga rechtovereind zitten en merk op dat ik niet in mijn eigen huis ben, en zo te zien slapen Sofia en Frits nog steeds. Ik voel me net een huisvader, al ben ik daar het type niet voor, ik ben meer op mijn gemak in mijn eentje. Ik besluit om zelf op onderzoek te gaan, doe de deur op slot en loop in de richting van het centrum. Het is nog steeds doodstil en de lampen en de reclameborden zijn uit. De stroomvoorziening is nog steeds niet gerepareerd, en zo te zien zal dat ook niet spoedig gebeuren.

Als ik een stukje heb gelopen zie ik iets vreemds, midden op de weg. Twee auto’s zijn op elkaar in geramd. De bestuurders slapen rustig achter het stuur, op de leeggelopen airbag. De auto’s branden echter al een tijdje. Een dikke, zwarte wolk heeft zich boven de gesmolten motorkappen gevormd. Ik haal snel de bestuurders eruit voordat ze stikken of voordat ze levend verbranden en leg ze bij iemand voor de deur, bij gebrek aan beter. Hoe dichter ik bij het centrum kom, des te groter de chaos. Ik schrik van wat ik allemaal zie. Een aerojet heeft een flatgebouw doorboord en het gebouw staat in lichterlaaie. Mensen bungelen vanuit de ramen, stukjes schroot, misschien wel stukjes mensen, vallen naar beneden.

“Het is al zo sinds gisteren.” Ik schrik op en draai me om. Achter me staan twee mannen. De ene kijkt mij aan, en de andere staart naar de aerojet, alsof hij het niet kan begrijpen. “De ravage is enorm, ik heb gelukkig net op tijd kunnen ontsnappen uit dat gebouw met mijn vriend hier.” De man wijst naar de man die nog steeds naar het vliegtuig kijkt. “Ik ben Lucas, hij is Steven.” Ik groet ze beiden en vraag of zij er misschien meer vanaf weten wat er nu precies is gebeurt. Lucas fluistert zachtjes dat ik dan even met hem mee moet komen, Steven kijkt nog steeds naar het vliegtuig. Hij is duidelijk onder de indruk van het schouwspel. Ramptoerisme ten voeten uit. “Steven… Jij ziet hem ook?” Ja, antwoord ik zachtjes. Ik zie hem ook. Lucas kijkt ernstiger. “Zie je… Steven… Steven is niet echt. Hij is… nep. Verzonnen zeg maar.” Ik lach zachtjes, probeert hij me soms voor de gek te houden? “Nee, onthoud. Hij is nep. Ik ben echt. Geloof me.” Steven draait zich om en kijkt naar mij. “Zit Lucas nu alweer dat onzin verhaal te vertellen? Ik ben echt, jij bent echt. Hij is ook echt. Er is niets aan de hand.”

Lucas kijkt me nog een keer ernstig aan: “onthoud… Ik ben echt.” Een luidde knal. We kijken alledrie geschrokken in de richting waar het vandaan kwam. “Het kwam van die kant, kom, laten we gaan kijken!” Steven rent meteen richting de plek waar het geluid vandaan kwam. Lucas kijkt me aan. “Je kunt hem beter volgen, hij is diegene die me ook net op tijd had gered uit het gebouw. Hij weet zich wel te redden.“Kom snel! LUCAS! KOM SNEL! Shit man!” Lucas en ik renden snel naar Steven. Een man met een pistool. Een andere man ligt op de grond. Hij bloedt uit zijn oren. Een plas bloed heeft zich al om het lichaam gevormd. De man heeft zijn pistool al op Steven gericht. “KOM NIET DICHTERBIJ! IK SCHIET JE NEER ZOALS IK HEM NEER HEB GESCHOTEN! JE BENT ÉÉN VAN HEN!” Één van hen? Waar heeft hij het over? Lucas loopt rustig naar voren; “Leg het pistool rustig neer, we zien hem ook, ik heb er ook één.” “LUCAS! Pas op! En wat bedoel je met één van hen? We zijn allemaal echt!” De man met het pistool kijkt alleen maar dwazer. Het pistool trilt, de man trilt. Dan gebeurt het. Nog een harde knal. Ik schrik, sluit mijn ogen en duik ineen.

“SHIT! ZAG JE DAT LUCAS! FUCK!” “Ik zag het Steven. Ik zag het…” Ik doe mijn ogen open. De man met het pistool is alleen nog maar herkenbaar door de arm dat het pistool nog verkrampt vasthoudt. Een plas van bloed vormt zich rond de stoel.

Een passagiersstoel van het vliegtuig was op hem gevallen. In de stoel zat nog een persoon, halfverbrand, zijn huid is een verzameling schilfers. De geur, de walm. Het stinkt nogal. “Hij slaapt, net als de rest…”; merkt Lucas droogjes op. “Hij slaapt? Hij is levend verbrand en toch heeft hij niet geleden… Net alsof hij in een comatose verkeert.” Coma, je slaapt en je merkt niets van de buitenwereld, en toch ben je er. Raar, je leeft dan een dood leven: je bent er wel, maar je kan niets doen. We besluiten om naar het winkelcentrum te gaan. Daar gaan we eten en overnachten. Morgen zullen we zoeken naar anderen zoals wij. We kunnen niet de enigen zijn...

Hier dus.

Met dank aan Googolplexian voor de submit.

Deze dus, succes...

Little Loki, platform game en TRN47, behendigheidsspel

Weet jij ook nog een leuk spel? Tip ons dan!

Update:

quote:

Op 08-02-2007 @ 13:14 schreef rickmans het volgende:
sterrenkijken .

Buffo, binnenkort te bewonderen op de FOK!weblog 5 jaar party!