Keroppi in een bloemetjesjurk
Op 1 mei speelt zich elk jaar weer een wonderbaarlijk tafereel in Utrecht af. In de bus, op de fiets en te voet, overal zijn er opeens jonge mensen die uit 1950 gekomen lijken te zijn. De dames zijn gehuld in bloemetjesjurken en hebben een hoed versierd met bloemen en fruit, de heren hebben zich in een jaquet gehesen, een enkeling zelfs met hoed en wandelstok.
Een beetje vreemd nagestaard door de ietwat verbaasde omstanders begeven ze zich naar het Universiteitsterrein de Uithof waar ze zich verzamelen bij de faculteit Diergeneeskunde.
Wat is hier aan de hand? Nou eigenlijk is het antwoord redelijk eenvoudig, het is de Dies Natalis van de studievereniging van Diergeneeskunde. En dit wordt gevierd met het feestelijke evenement "Peerdepieten". En dit jaar was het alweer de 47ste keer dat na een receptie de studenten Diergeneeskunde, allemaal getooid in de traditionele "Ascot-Style", zich met bussen lieten vervoeren naar de renbaan Duindigt te Wassennaar. Daar zou namelijk naast de "gewone" paardenraces ook nog de speciale "Peerdenpietenkoers" gereden. Twaalf veterinaire studentes racen dan tegen elkaar voor de titel "Peerdenpetra".
En ja, ook ik hees me die ochtend in een bloemetjesjurk (voor slechts 15 euro gescoord bij de tweedehandswinkel) en zette mijn hoed (de dag ervoor nog last-minute versierd met bloemen) op mijn hoofd. Een beetje onwennig keek ik naar mijn spiegelbeeld. Ik heb in mijn leven best vaak belachelijke outfits aan gehad, maar nu zag ik er in mijn ogen toch wel heel onwerkelijk uit. Maar tradities zijn er om behouden te worden, dus ik haalde nog een diep adem en verliet het huis. Op de gallerij, op weg naar mijn fiets, keek ik een beetje schichtig om me heen, maar er was gelukkig geen mens te bekennen. Want je voelt je wel een beetje bekeken, in zo’n gebloemd gedrocht.
Toen ik eindelijk op mijn fiets zat (een lange jurk combineert namelijk niet zo goed met een herenfiets) was ik zielsgelukkig dat het zondagochtend was. Iedereen lag namelijk nog braaf op 1 oor en de straat was een zee van rust.
De enige mensen die ik op weg naar mijn bestemming tegenkwam waren wat hardlopers (die me toch wel een zeer vreemde blik toewierpen, en geef ze eens ongelijk) en twee bejaarde heertjes op een bankje. Deze laatsten wierpen me een allervriendelijkste glimlach toe, deed ik hun misschien denken aan hun jeugd?
Bij het hoofdgebouw, waar de receptie plaatsvond, aangekomen probeerde ik wat bekenden op te zoeken, maar ik moet toegeven dat dat een stuk minder eenvoudig is als ze allemaal verstopt zitten onder hoeden en enorme bloemetjesjurken. Toen ik toch wat bekenden had gespot, besloten we dat het ontbijt lang genoeg geleden was om de taart eens te gaan testen. En ik moet zeggen, alhoewel half 10 geen ideaal tijdstip voor taart is, smaakte het zeer goed.
Nadat alle belangrijke en minder belangrijke mensen gerecipieerd hadden was het tijd voor de toespraak van de praeses. Omdat het zo druk was dat we gedwongen werden om op een plek te staan waar we het eigenlijk niet konden verstaan, lieten we de champagne en aardbeien met room die rondgedeeld werden maar extra goed smaken. Maar erg handig eet het niet, met van die kanten handschoentjes.
Toen werd iedereen in de bussen gejaagd en vertrokken we naar Duindigt te Wassenaar. Voor mij de eerste keer op een renbaan, en ik had geen flauw benul wat ik me er bij moest voorstellen. Wel bleek dat ook het paardenrennen, net als golf en hockey al lang haar elitaire karakter heeft verloren. In een roze bomberjack met geblondeerde haren ben je echt geen opvallende verschijning, in tegenstelling tot ons gezelschap. Mensen keken toch nog een keertje extra om toen al die dierenartsen-to-be in hun opvallende outfits voorbij liepen.
Toen begon de eerste race, en ik moet zeggen, zo voor een keer per jaar is het best leuk om te zien. Een aantal mensen maakte het zelfs nog spannender door een gokje te wagen. Alleen was het jammer dat het zo ongelofelijk koud was, helemaal als je de hele tijd stil zit. Dus uiteindelijk kwam het er op neer dat we onze meegebrachte picknickkleden gebruikten om over onze benen te trekken en hiermee voorkwamen dat we onderkoeld afgevoerd moesten worden. Onze "picknick" lieten we echter niet door de kou verpesten. Weggedoken onder het kleed genoten we van onze toastjes met zalm en brie, de heerlijke sandwiches en al het andere lekkers (allemaal van de Liddl, dus reuze goedkoop 
).
Toch hadden we het om een uur of 5 wel gezien en al kleumend kropen we in de bus. In Utrecht aangekomen was de dag alles behalve geëindigd. 's Avonds was immers het gala en we moesten in de tussen tijd de bloemetjesjurken voor de galajurken en de jaquets voor de smokings verwisselen. Ohja en ook nog eten natuurlijk!
Samen met een vriendin hesen we ons weer op de fiets en al kletsend reden we naar huis. Bijna thuis reden we langs een groepje jongeren, "Hee wat zien jullie er ouderwets uit" riep er een ons toe.
Net op het moment dat ik even was vergeten dat ik er belachelijk uitzag, werd ik met deze opmerking weer teruggesleurd naar de werkelijkheid.
