Game Of The Year 2014 - nummer 9
Ik ben een echte Assassin’s Creed-fan, maar ben zeker geen fanboy. Zo heeft de serie de afgelopen twee jaar niet in mijn GOTY-lijst gestaan. Deel drie vond ik allesbehalve amusant en Black Flag was aardig, maar allesbehalve GOTY-waardig in mijn ogen. Ik heb dan ook best wel even getwijfeld of ik Assassin’s Creed Unity wel zou kopen.
Uiteindelijk heb ik dat wel gedaan, zeker na een tweetal preview events, en ik heb er allesbehalve spijt van gehad. Nu weet ik wel dat Ubisoft geen al te beste release heeft gehad met de game, maar toch. Het internet explodeerde met klaagzangen over niet werkende onlinemogelijkheden en bugs en glitches waar je u tegen zegt.
Misschien heb ik gewoon verschrikkelijk veel geluk gehad, maar ik moet zeggen dat ik daar allemaal vrij weinig last van heb gehad. De multiplayer werkte en de bugs waren niet gamebrekend. Ja, ik had groepjes npc’s die vanuit het niets verschenen en zag mensen een halve meter boven de grond hangen, maar heel eerlijk gezegd vond ik dat wel grappig om te zien. Het belangrijkste was dat ik de game gewoon kon spelen.
Maar wat maakt voor mij deze Assassin’s Creed nu eigenlijk tot GOTY-materiaal voor 2014? Allereerst het verhaal en de setting. Parijs tijdens de Franse revolutie is schitterend neergezet in de game. Ook de persoon van Arno Victor Dorian vind ik goed gedaan. Hij wordt een stuk beter uitgewerkt dan bijvoorbeeld Connor uit Assassin’s Creed 3. Met de arrogantie die je bij een Fransman verwacht, krijg je redelijk snel een bepaalde band met het personage die je goed door het verhaal leidt.
Waar ik in het begin qua gameplay mijn twijfels bij had, is iets wat heel goed is uitgepakt. Ik heb het natuurlijk over de lichte rpg-elementen die verwerkt zijn. Door missies te spelen krijg je credopunten, die je weer kunt gebruiken om skills te verbeteren en boosts te creëren zoals groepsgenezing en vermomming. Deze elementen zijn in de singleplayer al best handig, maar komen het best tot hun recht in de co-opmissies. Tenminste, als je een goed uitgebalanceerd team hebt. Met vier soorten boosts en vier spelers in je team kun je optimaal door de missies heengaan.
Sowieso is Unity ook de eerste Assassin’s Creed zonder competitieve multiplayer en met een coöperatieve multiplayer. Nu ben ik geen groot fan van multiplayer, en al helemaal niet van competitieve varianten, maar deze multiplayer is voor mij een van de pluspunten van de game. Niet alleen omdat het heel tof is om met meerdere assassins tekeer te gaan, maar vooral doordat je via voicechat met elkaar kunt overleggen. Het snel bepalen en uitwerken van een aanvalsstrategie maakt de multiplayer in Unity heel tof om te spelen.
Een laatste punt waarom Unity in mijn GOTY-lijst staat, zijn de aanpassingen in de algehele gameplay. Hierbij is het goed te merken dat er (eindelijk) is geluisterd naar de klachten uit de community. De gevechten zijn veel lastiger gemaakt en de focus van de gameplay is veel meer gericht op sluipen en algeheel sneaky zijn. Zoals een van de ontwikkelaars afgelopen jaar tegen me heeft gezegd: “Twee tegenstanders (red. van gelijk niveau) is nog wel te doen, maar meer dan twee vijanden ga je niet overleven.” Niet meer als Rambo overal inrennen, omdat je met een tegenaanval-aanvalstactiek toch wel wint. Je bent nu echt bezig om rond te lopen en een plan te bedenken. Ik heb lang niet meer zo veel kills gemaakt vanuit dekking of afstand als bij deze game.
Waar de Assassin’s Creed-serie in de afgelopen jaren steeds minder van mijn aandacht wist te houden, doet Unity eindelijk weer meer goed dan fout. Ja, de start had, als je het internet mag geloven, voor heel veel mensen een heel stuk beter gekund. Toch, als je kijkt naar de game an sich, is het gewoon een heel goede game geworden. Tof verhaal, toffe setting, verbeterde gameplay en een toffe co-op. Allemaal ingrediënten die deze game voor mij een van de games of the year 2014 maakt.
