Ultra_Ivo's blog: Parijs - Brest - Parijs (5)
FOK!user Ultra_Ivo zal in augustus deelnemen aan Parijs - Brest - Parijs. Via FOK!sport wil hij ons de komende maanden op de hoogte houden van zijn voorbereidingen. Hieronder deel vier over zijn voorbereidingen op deze wielertocht, de 300km van Holsbeek-Botrange-Holsbeek.
Voor de 3e zondag op rij sluip ik in alle vroegte de kamer van een jeugdherberg uit. Dit keer ben ik niet de enige die op de been is, op weg naar beneden kom ik een groepje stappers tegen die net terugkomen. Ik klik m'n tassen op mijn fiets en fiets naar de start in Holsbeek. Enkele vroege starters komen me al tegemoet. De waard van het Kwadraat is vandaag wel op tijd wakker, binnen doen enkele randonneurs zich al te goed aan koffie en cola. Ik ontbijt en maak kennis met wat leden van de Belgische versie van wielertoerist, Bigmoustache en Vrijbuiter.
Met de grote groep fiets ik om 6 uur Holsbeek uit. Een van de organisatoren fietst mee en wijst de weg. Het tempo is bij tijd en wijle fors, zeker bergop. Op een van de eerste hellingen moet ik lossen. Ik kijk om en verwacht een grote leegte te zien. Niets is minder waar, achter me priemen nog diverse koplampen in het donker. Het peloton is nog bereikbaar als ik boven aankom, zeker met een goede koplamp. Ik stort me in de afdaling en sluit beneden weer aan. Een aantal gelosten lukt dit niet. Voor mij een ongebruikelijk gevoel, meestal moet ik er als eerste af.
Langzaam gloort de ochtend als we verder rijden. Gelukkig worden de klimmetjes afgewisseld door kasseistroken, zo kan ik regelmatig naar de voorste gelederen van de groep rijden en heb ik meer speling voor de klimmetjes. Af en toe wordt er even gestopt voor een lekke band of een sanitaire stop.
Op precies dezelfde helling als vorig jaar moet ik eraf. Geen groot probleem, ik ken de weg en de controle is nabij. Bij de controle zie ik de groep weer. Op het terras in Nerem is het gezellig, iedereen neemt de tijd. De zon doet haar best om de groep te verwarmen. Ik weet dat ik niet meer lang met de groep mee kan rijden en geniet nog even van de gezelligheid.
Gezamenlijk rijden we verder richting de Ardennen. Zoals verwacht moet ik op de Houteain St. Simeon lossen. Hier heeft het geen zin om diep te gaan, vanaf nu volgen er alleen maar beklimmingen tot aan het hoogste punt van België. Kaart, GPS en routebeschrijving heb ik niet nodig, ik passeer op amper 12 kilometer van huis. Verder gaat het hoger en hoger. In Limbourg stop ik even. Mijn eigen 200 heeft hier een controle die dit jaar mislukte doordat de kroeg dicht was. De kroeg staat nu zelfs te huur, hier is iets mis. De meeste deelnemers haalden hun stempel bij de bakker, ik stop daar even om hen te bedanken voor de medewerking. En uiteraard al te vragen voor volgend jaar.
Even verderop moet ik weer stoppen. In Goë loopt de kalender toch anders dan in het Maasdal, men viert hier halfvasten. Dat was toch eerder een week geleden. Gelukkig mag ik langzaam rijdend door. Even later doemt de grote klim op. Olivier en Erwin hebben dit jaar een andere klim uitgekozen, we rijden nu via de oude Baraque Michel omhoog. Een van mijn favoriete weggetjes. Helaas in een slechte staat. Al snel komen me een aantal snelle mannen tegen. Vroege vertrekkers. Die blijken de route verkeerd geïnterpreteerd te hebben, via de grote weg zijn ze omhoog gereden, via de kleine weg dalen ze af. Dat is minder handig gezien de staat van de wegen. Constant blijf ik groepen tegenkomen die dezelfde fout maakten. Pas verderop zie ik groepjes die wel in de juiste richting klimmen en afdalen.
Uiteindelijk bereik ik het hoogste punt, de Signal de Botrange. Daarna is het afdalen tot de controle. Deze is dan ook snel bereikt. Gezien de daar gehanteerde toeristenprijzen blijf ik niet al te lang zitten. Vlak na het wegrijden kom zie ik meerdere andere deelnemers. Bovenop de Signal komen de laatste me tegemoet, een ligfietserspaartje uit Huy.
Ik daal af via de grote weg. Langs de Gileppe loopt het altijd goed maar ik moet er nog even aan wennen dat ik daar met 60 per uur door de bocht kan. Beneden aangekomen staat het direct stil. De halfvastenstoet is in volle gang. Maar weer mag ik door. Onderweg wordt ik getrakteerd op meerdere ladingen confetti. Aan de rand van Limbourg stop ik dan ook even om mijn helm en shirt af te kloppen.
Met een enkele beklimming en veel afdalen bereik ik snel Visé. Het is al ver in de middag. Ik stop even bij een kleine winkel om m'n voorraden aan te vullen. Daarna nog 1x serieus klimmen en de rest rustig uitfietsen.
Met de wind in de rug bereik ik snel de laatste controle in Borgloon. Binnen is het rokerig, maar ik ben sowieso niet van plan lang te blijven. Ik wil zoveel mogelijk profiteren van het laatste licht. Niet veel later draait de route een oude spoorlijn op. Dat is het mooie van fietsen in België, het grote netwerk aan oude spoorlijnen die omgebouwd zijn tot vrijliggende fietspaden.
Het laatste stuk rij ik lekker door. Zonder problemen bereik ik de finish, vrijwel op hetzelfde tijdstip als afgelopen jaar. In het Kwadraat is nog aardig wat volk maar geen fietsers. Dat verandert snel. Ik ben er amper een kwartier als een groepje zich meldt. Rond middernacht pak ik weer de fiets om terug te fietsen naar de jeugdherberg van Leuven.
